Clement Peerens Explosition wuift het publiek uit in De Roma

In de Roma worden dezer dagen talloze tranen geplengd, want The Clement Peerens Explosition, de meest iconische rockband van Antwerpen en omstreken, gooit na dertig jaar de handdoek in de ring. Voor de fans luidt dit afscheid prompt ‘het einde der beschaving’ in. Geen wonder dus dat iedereen na het openingsnummer al ‘we want more’ riep.

CPeX is de groep van eminente popkenner Clement Peerens, bekend van radio (Het Leugenpaleis) en televisie (Het Peulengaleis) en in wezen de grondlegger van de vaderlandse muziekjournalistiek. Ook wij hebben bij hem ooit stage gelopen, al moeten we eerlijk toegeven dat we er nooit in geslaagd zijn ons de onberispelijke muzikale smaak en het scherpe analytische vermogen van de grootmeester eigen te maken. 

Omdat íemand het goede voorbeeld moet geven, besloot Clement Peerens drie decennia geleden ook zelf muziek te gaan maken. Zo werd hij de zanger, gitarist en frontman van een potig powertrio, waarin hij werd bijgestaan door de drummer-friturist Vettige Swa en de hyperkinetische bassist Aertbeliën Sylvain, die tijdens optredens alle hoeken van het podium verkent. Toen Swa, tijdens een vakantie in Thailand wegens zedenfeiten in de nor terechtkwam, werd hij noodgedwongen vervangen door überbabe Lady Dave, een gevoelige transvrouw ‘in de overgang’. 

Zoals Clement Peerens ons op het podium in herinnering bracht, vertrok hij bij de oprichting van zijn combo van twee uitgangspunten: ‘Ten eerste: dat spel moest woke zijn, met een oog voor minderheden. Diversiteit en respect blijven de sleutelwoorden. Vandaar de ritmesectie waarin zowel een gekleurde medemens als een transgender figureren. En ten tweede: de Exposition moest de Antwaarpse beschaving verspreiden’.  

Dat laatste deed het gezelschap aan de hand van gevoelige levensliederen, gestut door gloeiende gitaarriffs waar die van AC/DC, Aerosmith of zelfs Jimi Hendrix finaal bij verbleken. En zowaar, iedere song van CPeX groeide uit tot een onverwoestbare klassieker. Het poëtische karakter van Clements teksten is zelfs van dien aard dat je je spontaan begint af te vragen waarom iemand als Shakespeare zich destijds niet van een internationale taal als het Antwerps bediende. 

Olraait!

Op de vraag waarom hij nu de pijp aan maarten geeft, heeft Clement Peerens al meerdere antwoorden gegeven. En die waren zo expliciet dat het mysterie er alleen maar groter van werd: 1) ‘Daar hebde gij geen zaken mee’ 2) ‘Ik ga da nie aan awe neus hangen’ 3) ‘Ge zou dat toch niet snappen’ 4) ‘Ik heb al die jaren dik tegen mijn goesting op het podium gestaan’ en 5) ‘Ik stop ook tegen mijn goesting’. Maar in De Roma lichtte de befaamde rocker alsnog een tipje van de luier op: ‘Ik ga nu mannen met relationele problemen begeleiden’. Vanzelfsprekend werd die sensationele mededeling op een luid en enthousiast ‘Olraait!’ ontvangen. 

Kwatongen beweren weleens dat The Clement Peerens Explosition zich vaak bezondigt aan vrouwonvriendelijke songs. ‘Lasterlijke flauwekul’, aldus de frontman: ‘Er zijn gewoon zoveel onvriendelijke vrouwen op de wereld dat het niet correct zou zijn ze te negeren’. Naar emotionele ontboezemingen als Loeten en Hedde gij da na express gedaan?’ te oordelen is Clement overigens al iets te vaak gekrenkt geweest in de liefde. Foorwijf werd door Lady Dave liefdevol opgedragen aan Caroline Gennez en in ‘Ambrayage’ werd overtuigend uitgelegd waarom vrouwen niet kunnen schakelen. Maar de zanger hield ook een warm pleidooi voor meer dames in de bouwsector, en meer bepaald in het edele ambacht van de schrijnwerkerij. Zagen werd dan ook meegezongen alsof het de nieuwe nationale hymne betrof. 

U begrijpt: de composities van CPex getuigden in De Roma van een ongekende diepgang. Peerens schrijft consequent over de existentiële problemen die dit tijdsgewricht kleuren: schijnheiligheid (Hypocriet), mythomanie (Pinokkio), levensgevaarlijk consumentenbedrog (Boecht van Dunaldy), onbeantwoorde gulheid (Als ik er ene geef), het onverantwoorde gebruik van massamedia (Geft da kaske na is hier), het achteroverdrukken van levensnoodzakelijke werktuigen (Boormachien), maar ook bedrog en overspel (het even onsterfelijke als opwindende Dikke Lu). En dan had de zanger het ook nog over culinaire specialiteiten die vooral populair zijn in Deurne-Zuid (Smeerkeis).  

Ewa Cif

Geef toe, een dergelijke thematische rijkdom zul je in het oeuvre van Bob Dylan of Leonard Cohen niet gauw aantreffen. Zelfs de blues ging Clement Peerens niet uit de weg. Zo was er het door merg en been snijdende Asbak, met in de trieste hoofdrollen: Sid Vicious, die van ongs, e spongske en ewa Cif.

Polyglot Aertbeliën Sylvain deed intussen zijn uiterste best om ook de buitenlanders in de zaal bij de feestelijkheden te betrekken, waarbij hij de Engelse grammatica een drastische facelift gaf. Vragen als ‘How’s the sphere?’ en ‘How is the emotion of the womens feeling right now?’ léken misschien wel retorisch, maar waren dat niet. De gezichten in de zaal gaven tegelijk blijk van euforie, om de kwaliteit van het gebodene, en peilloos verdriet, omdat een band met een mythische reputatie op het punt stond voorgoed te verdwijnen. 

CPex toverde voor de aardigheid nog enkele covers uit zijn mouw: het bij een zekere Hugo Matthysen betrokken Blankenberge en een noisy hardcoreversie van The Architect van dEUS (al zouden we hebben gezworen dat Clement Peerens ‘The Arse-chitect’ zong). Lady Dave mocht dan weer haar falset demonsteren in het nogal vrij geïnterpreteerde De Roos van Bette Midler via Ann Christy. 

Het concert eindigde met een laatste prangende vraag, die Clements academische opleiding als caféfilosoof nog eens volop in de verf zette: ‘Vinde gij mijn gat (Niet te dik in deze rok?)’. Er volgde een minutenlange ovatie en een beeldmontage met hoogtepunten uit een carrière waar iedere Belgische muzikant jaloers op mag zijn. The Explosition is dan wel geïmplodeerd, zijn muziek zal voor eeuwig worden gekoesterd. Tot het allerlaatste moment gaf CPeX het publiek trouwens stof tot nadenken. Waarom bestond het decor uit deuren zonder muur? Waarom droegen alle bandleden in hartje winter een zonnebril? Waarom begon de avond met een ode aan Clement zijn wijf?  De onderzoeksjournalistiek gaat gewis boeiende tijden tegemoet.