Chromatics, een retrofuturistische sigh-fiband uit Portland, Oregon, wist ons onlangs zeer te charmeren met een ingetogen cover van Neil Youngs ‘Into the Black’. Live wist het kwartet ons echter niet helemaal te overtuigen, ook al noteerden we tijdens de set enkele mooie momenten.
DA GIG: Chromatics in Flagey, Brussel op 9/6.
IN EEN ZIN: Chromatics combineerden melancholische gitaarpop met elektronische Italo-disco en kwamen daar vaak mee weg, maar goochelden net iets te vaak met platte dansbeats om ons helemaal in hun verhaal te betrekken.
HOOGTEPUNTEN: ‘These Streets Will Never Look the Same’, ‘The River’ en ‘Lady’.
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE: Ruth Radelet vertelde tijdens de nummers niets dat de moeite van het onthouden waard was.
Het was geen toeval dat Chromatics hun korte Europese tournee mochten besluiten met een optreden tijdens het feestje waarmee het Brussels Film Festival zijn tiende verjaardag vierde. In de goedgevulde Studio 4 van het Flageycomplex, waar even voordien Woody Allens nieuwe komedie ‘To Rome With Love’ in première was gegaan, bleek hun dromerige maar dansbare synthpop zeker niet uit de toon te vallen.
Spilfiguur en elektronicagoochelaar Johnny Jewel, tegelijk het brein achter bands als Desire en Gloss Candy en mede-oprichter van het Italians Do It better-label, schreef oorspronkelijk immers, samen met drummer Nat Walker, de soundtrack voor de film ‘Drive’ van Nicolas Winding Refn. Uiteindelijk besloot de regisseur er slechts twee tracks van te gebruiken, maar toen Jewel, onder het pseudoniem Symmetry, de muziek vorig jaar uitbracht als ‘Themes For an Imaginary Film’, kon iedereen vaststellen dat de beeldende kracht van zijn werk beslist niet ter discussie stond.
Ook ‘Kill For Love’, de onlangs verschenen vierde cd van Chromatics en de opvolger van het vijf jaar oude ‘Night Drive’, had met een speelduur van negentig minuten iets van een donkere, romantische road movie. De plaat, waarvoor de groep 36 songs opnam en er uiteindelijk 17 overhield hield, werd door de gespecialiseerde bladen prompt tot hun magnum opus uitgeroepen.
Water en vuur
Chromatics brengt uiteenopende werelden samen, schuwt de abstractie niet en speelt op een uiterst efficiënte manier met het contrast tussen (dansbare) vorm en (melancholische) inhoud. Al vanaf ‘Lady’, waarmee de set in Brussel werd ingezet, wist het kwartet water en vuur te verenigen. Melodieuze, van tristesse doordrongen indiepopnummers, waarin de ijle stem van zangeres Ruth Radelet en de in galm gehulde, atmosferische gitaar van Adam Miller de hoofdrol speelden, werden door Jewel een totale andere richting uitgestuurd door er aan Georgio Moroder refererende Italo-discobeats en nerveus borrelende vintage synths aan toe te voegen. Het resultaat hield het midden tussen elektropop uit de eighties en de ingehouden French wave van Air of M83 en deed precies wat Bryan Ferry ooit omschreef als “dance away the heartache”.
Een kale synthbas, naar New Order verwijzende gitaarfiguren en livedrums gecombineerd met gesamplede beats vomden ook de hoofdingrediënten van ‘Kill For Love’. ‘In the City’ en ‘Back From the Grave’ klonken tegelijk introspectief en uitbundig, terwijl minimalistische riffs en dubby reverb ook in ‘I Want Your Love’ sfeerbepalend waren. Radelet, een merkwaardige kruising tussen Hope Sandoval en Madonna, beroerde afwisselend toetsen en snaren. Toch was het het epische ‘These Streets Will Never Look the Same’, de enige song waarin gitarist Adam Miller bezit nam van de microfoon, die zou uitgroeien tot het absoluute hoogtepunt van de avond. Want ondanks het feit dat de man zijn stem vervormde met een vocoder, klonk het warm en bezield.
Covers
Wel sneu dat op het grote scherm achter de groep telkens weer dezelfde filmclipjes werden herhaald. Ze sloten zelden of nooit aan bij de muziek en op een filmfestival verwacht je toch een iets prikkelender visuele aankleding.
Eén van de dingen waar Chromatics om bekend staan is hun eigengereide covers, zoals Springsteens ‘I’m On Fire’. In Brussel kregen we ‘Hands in the Dark’, een no wave discosong van That Day uit 1979, en het van Kate Bush geleende ‘Running Up That Hill’, maar die moesten het, wegens de vrij platte beats, allebei onvermijdelijk afleggen tegen de originelen.
Ook jammer dat de eerste bis, ‘Into the Black’, de subtiliteit en de breekbaarheid van de cd-versie niet helemaal evenaarde. Dat werd gelukkig goedgemaakt met het trage, glaciale ‘The River’ en het desolate ‘Night Drive’. Een best aardig concert dus, dat het gros van de toeschouwers enthousiaste reacties ontlokte. Hoewel ze behoorlijk retro voor de dag kwamen, hadden Chromatics enkele knappe songs in de aanbieding, maar de weinig subtiele housebeats waren er teveel aan. Iets meer verfijning en inventiviteit op ritmisch vlak hadden dus wonderen kunnen doen.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Lady / Hands in the Dark / Kill For Love / In the City / These Streets Will Never Look the Same / Back From the Grave / I Want Your Love / Running Up That Hill // Into the Black / The River / Night Drive.
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier