Chris Isaak is het soort artiest waar ze bij Testaankoop dol op zijn: bij iedere doortocht geeft hij het publiek precies wat het verwacht. Zijn in fiftiesromantiek gedrenkte stijl is de jongste 25 jaar nauwelijks geëvolueerd, maar bij de dames weet hij nog steeds een gevoelige snaar te raken.
Da gig: Chris Isaak in de Brusselse AB, woensdag 16/6.
In één zin: Een gulle, gevarieerde set van een rasentertainer voor wie speelplezier geen ijdel begrip is. Of in twee woorden: good fun.
Hoogtepunt: ‘Wicked Game’, dank zij dat subtiele gitaarloopje nog steeds een perfecte popsong.
Dieptepunt: Het spijt ons, maar we hebben niets gevonden om over te kniezen.
Beste quote: “Ik besef het: het is hier bloedheet en jullie staan dicht op elkaar gepakt. Maar als iemand je aanraakt in het donker, probeer er dan gewoon van te genieten.”
Chris Isaak is het soort artiest waar ze bij Testaankoop dol op zijn: bij iedere doortocht geeft hij het publiek precies wat het verwacht. Zijn in fiftiesromantiek gedrenkte stijl is de jongste 25 jaar nauwelijks geëvolueerd, maar bij de dames weet hij nog steeds een gevoelige snaar te raken.
Als we op zijn bitterzoete liedjes af mogen gaan, is zijn hart inmiddels al zo vaak gebroken dat we Chris Isaak zouden aanraden zijn velpon voortaan bij de Makro te betrekken. De warme croonerstem van de 53-jarige zanger is nu eenmaal voorzien van een snik die zich uitstekend leent tot verhaaltjes over onbeantwoorde liefde, bedrog en verlatingsangst. Geen wonder dus dat de Californiër in vocaal opzicht als de enige legitieme erfgenaam van Roy Orbison en de jonge Elvis staat geregistreerd. Ook het vorig jaar verschenen ‘Mr Lucky’, zijn eerste cd in zeven jaar, klonk weer alsof hij in een lade van het Eenzame Hartenbureau was aangetroffen. De sound was herkenbaar, de thematiek evenzeer. Zou dat volstaan om er anno 2010 nog een livepubliek mee zoet te houden? We durfden er vooraf ons hand niet voor in het vuur te steken.
Zorgen om niets, zo bleek al gauw, want het concert in de AB viel reuze mee. Geruggensteund door een voortreffelijke band, waarin we oude getrouwen als Rowland Salley (bas) en Kenney Dale Johnson (drums) herkenden, gooide de zanger zich op een gevarieerde, twee uur durende set die geen moment verveelde. Het ongebreidelde speelplezier van de groep werkte aanstekelijk op de toeschouwers en Chris Isaak zelf, die in de VS enkele jaren een tv-show had gepresenteerd, wierp zich op als een gewiekste entertainer die zijn fans moeiteloos op sleeptouw nam met afwisselend snelle en trage nummers én met een lach en een traan. De vele kwinkslagen tussendoor contrasteerden dan ook fel met de intrieste sfeer van songs als ‘Somebody’s Crying’, ‘Cheater’s Town’ of ‘You Don’t Cry Like I Do’.
Bij Chris Isaak is een optreden méér dan een promo-oefening: slechts 5 van de 27 nummers op de setlist kwamen uit ‘Mr Lucky’. De zanger plukte uit zijn hele oeuvre en maakte daarbij soms verrassende keuzes, zonder classics als ‘Dancin”, ‘Blue Hotel’, ‘San Francisco Days’ of ‘Wicked Game’ over te slaan. Isaak, gekleed in een kitscherig knalrood pak, dolde voortdurend met zijn muzikanten en kwam verrassend veelzijdig uit de hoek: hij begon met een shuffle, maakte uitstapjes naar rockabilly (‘Baby Did a Bad Bad Thing’), r&b (‘Speak of the Devil’), country (‘Big Wide Wonderful World’), ouderwetse swing (‘Take My Heart’) en ingehouden gospel (‘Worked It Out So Wrong’). Het ene moment koos hij voor sober en akoestisch (‘We Lost Our Way’), het andere voor veerkrachtig en stuiterend (‘I Want Your Love’) of breeduit rockend (‘One Day’), al bleef de ondertoon er altijd één van tristesse en dramatiek. Occasioneeel goochelde Chris Isaak ook met Mexicaanse klankkleuren, zoals in het zacht voortschuifelende ‘Blue Spanish Sky’ of het met een farfisa-orgel en synthetische trompetten versierde ‘Two Hearts’. Uit het meest intimistische halfuurtje onthielden we dan weer een pakkend ‘Western Stars’, waarin een eenzame accordeon de hartslag aangaf.
Tot slot stonden er nog enkele puike covers op het menu: tijdens het van Presley geleende ‘Love Me Tender’ ging Isaak met een draadloze microfoon de zaal in en zong hij zelfs op een van de balkons. Met ‘I’ll Go Crazy’ van James Brown had hij een fijne soulballad in de vingers, zijn uitvoering van Roy Orbisons ‘Oh, Pretty Woman’ was nagenoeg perfect en tijdens ‘Blues Stay Away From Me’ van The Delmore Brothers mochten toetsenman Scotty Plunkett, gitarist Hershel Yatovitz en percussionist Rafael Padilla elk nog eens uitgebreid hun kunnen bewijzen. Als we de avond in twee woorden zouden moeten samenvatten, dan gingen we gewis voor ‘good’ en ‘fun’. Yep, Chris Isaak kan het nog. U had er bij moeten zijn.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Lonely With a Broken Heart / Dancin’ / Two Hearts / Somebody’s Crying / Love Me Tender / I Want Your Love / Cheater’s Town / Speak of the Devil / Wicked Game / Go Walking Down There / Best I Ever Had / One Day / Big Wide Wonderful World / Worked It Out Wrong / We Lost Our Way (California) / Take My Heart / Western Stars / Washington Square / I’ll Go Crazy / You Don’t Cry like I Do / Baby Did a Bad Bad Thing // Blue Hotel / San Francisco Days / Oh, Pretty Woman / Blues Stay Away From Me / Blue Spanish Sky.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier