Cat Power solo in Het Depot: Zonder schaatsen op een ijspiste

Cat Power (2008) © Reuters

Haar jongste cd, ‘Sun’, dateert al van vijf jaar geleden en de volgende is blijkbaar nog niet meteen op komst. Met het soloconcert van Cat Power in Leuven kon het eigenlijk dus alle kanten uit. Het werd een dwarsdoorsnede uit haar oeuvre, aangevuld met enkele covers en af en toe iets nieuws.

DA GIG: Cat Power in Het Depot, Leuven op 2/6.

IN EEN ZIN: In muzikaal opzicht bleef de schade beperkt, maar zeggen dat Cat Power een wankele podiumreputatie heeft, is als beweren dat de aarde rond de zon draait

HOOGTEPUNTEN: ‘The Greatest’, ‘3,6,9’, ‘Brave Liar’…

DIEPTEPUNTEN: situeerden zich vooral tússen de nummers

QUOTE: ‘Sorry, sorry, sorry!’ (x 1000)

Na een carrière van ruim 22 jaar kunnen we het nu wel met zekerheid stellen: er bestaan twee Cat Powers. Enerzijds is er de artieste die al negen uitstekende langspelers heeft uitgebracht en als songwriter en vertolkster van vele markten thuis is. Indiefolk, lofipop, southern soul, blues, gospel, de vijfenveertigjarige Chan Marshall draait er haar hand niet voor om. Op haar recentste plaat experimenteerde ze zelfs volop met allerlei elektronische gadgets en bespeelde ze zelf alle instrumenten. Anderzijds -en iets problematischer- is er Marshall-de-live-performer, die zo labiel overkomt dat ze er niet zelden een zootje van maakt. Zeggen dat Cat Power een wankele podiumreputatie heeft, is als beweren dat de aarde rond de zon draait. Die open deur hoeven we dus niet meer in te trappen.

We hebben van de zangeres uit Atlanta in het verleden dan ook al meer dan één ontluisterend concert meegemaakt. Waar dat aan lag? Kies maar uit: verslavingen, zenuwinzinkingen, paniekaanvallen, mislukte relaties, plankenkoorts, haar onvermogen voor langere tijd de aandacht op iets te concentreren of gewoon ordinaire gemakzucht. Zodra ze de confrontatie met het publiek aangaat, wordt Chan Marshall een ongeleid projectiel en kan ze er, om de één of andere reden, niet aan kan weerstaan de poten onder haar eigen stoel door te zagen. Wie vandaag een kaartje voor één van haar concerten koopt, doet dat dus in het volle besef dat dit katje een major fuck-up is en hoopt stilletjes dat de schade alsnog beperkt zal blijven.

Storm in het hoofd

En jawel, voor haar normale doen was Cat Powers twee uur durende set in Het Depot verrassend coherent – althans in muzikaal opzicht. Marshall zong uitstekend en kwam doorgaans met fraaie nummers op de proppen. Wie er van wilde genieten, moest er echter wél iets voor over hebben. In het hoofd van de chanteuse leek namelijk permanent een hevige storm te woeden. Tussen de songs door mompelde ze vaak iets onverstaanbaars, ze onderbrak ‘Hate’ halverwege omdat er volgens haar iets mis was met de klank, ze veranderde haar versterker voortdurend van plaats en in het lekker riffende ‘Great Expectations’ (uit de meer dan twee decennia oude cd ‘Myra Lee’) klungelde ze met haar microfoons.

Met Chan Marshalls stem was niets mis, maar haar gitaarspel klonk allesbehalve tempovast. Vanaf het zevende nummer (het van Burt Bacharach geleende ‘What The World Needs Now’) schakelde ze over op piano, wat haar duidelijk beter afging. Niettemin verdween ze na de litanie ‘Colors and the Kids’ plots van het podium. Hadden we het verkeerd begrepen, of zei ze écht “I’m going to grab my phone”? Ach, met Cat Power weet je nooit. Voor hetzelfde geld ging ze op zoek naar een schone handdoek of een zak gummibeertjes.

De liedjes liepen regelmatig in elkaar over, waardoor niet altijd duidelijk was waar het ene begon en het andere eindigde. Marshall sloeg al eens een foute noot aan, vertelde verhaaltjes waar je kop noch staart aan kreeg en had het over pesters op school, over “een perfecte wereld waar vrouwen gewoon hun mond houden” of over ‘fake news’, al voegde ze er meteen aan toe dat “everything up here is real”. De zangeres verloor zich meer dan eens in haar eigen stream-of-consciousness en verontschuldigde zich daarvoor (“I’m here to sing songs, so I’d better stick to that”) al leek het een dunne lijn tussen onzekerheid en pure aanstellerij. Want als je na ieder nummer ‘sorry’ prevelt, verliest het na verloop van tijd uiteraard alle betekenis.

Verknald

Ook konden we ons niet van de indruk ontdoen dat Cat Power, op het schaars belichte podium van het Depot, vaak niet goed wist hoe ze haar songs tot een goed einde moest brengen. Het was alsof ze zonder schaatsen op een ijspiste stond. Maar ondanks haar irritante geklungel toonde de artieste zich occasioneel toch van haar beste kant. Het even repetitieve als minimalistische ‘3,6,9’ en het doorvoelde ‘I Don’t Blame You’ waren hoogtepunten, net als de nieuwelingen ‘Brave Liar’ en ‘Let Me Go’. Vorig jaar was Cat Power nog als gastzangeres te horen op de cd ‘Ibifornia’ van het Franse dancegezelschap Cassius, en een uitgebeende versie van één van haar bijdragen, ‘Feel Like Me’, was inmiddels ook tot haar eigen setlist doorgedrongen.

De fans reageerden ook geestdriftig op ‘The Greatest’ en op de Michael Hurley-cover ‘The Werewolf’, waartoe Chan Marshall weer haar gitaar opdiepte. Het publiek toonde zich, zoals gewoonlijk, opvallend mild en begripvol, maar zelf toonde de zangeres zich iets strenger voor haar prestatie. “Ik heb geen idee hoeveel songs ik vanavond al heb gespeeld, maar ik heb het gevoel dat ik ze allemaal heb verknald”, bekende ze. “I haven’t nailed any of them”.

Het blijft vreemd dat een artieste die zoveel prachtplaten heeft gemaakt en begiftigd is met zoveel talent, live zo wispelturig uit de hoek komt. Katten zijn nu eenmaal onvoorspelbare wezens. (D.J.M.)

DE SETLIST: Cat Power speelde o.a. Fool / Hate / (I Can’t Get No) Satisfaction / Great Expectations / What The World Needs Now / Colors and the Kids / Lost Someone / 3,6,9 / Brave Liar / I Don’t Blame You / Feel Like Me / Let Me Go / The Greatest / The Werewolf…

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content