Cat Power @ AB: Labiele zangeres vindt evenwicht terug

Chan Marshall, beter bekend als Cat Power, heeft een labiele reputatie. In het verleden leidde dat soms tot ontluisterend slechte concerten, maar dit keer stelde ze de uitverkochte AB niet teleur.

Chan Marshall, beter bekend als Cat Power, heeft een labiele reputatie. In het verleden leidde dat soms tot ontluisterend slechte concerten, maar dit keer stelde ze gelukkig niet teleur. In een uitverkochte AB kwam de 41-jarige zangeres bij momenten zelfs verrassend opgewekt uit de hoek.

Plankenkoorts, verlammende paniekaanvallen, depressies, een overdaad aan drugs en alcohol: de redenen waarom Cat Power er in het verleden live een zootje van maakte, zijn nagenoeg eindeloos. U begrijpt dus dat we met een bang hart naar haar concert trokken, zeker omdat de artieste haar Europese tournee, wegens zware gezondheidsproblemen en financiële sores, al een keer had moeten uitstellen. Marshall, tegenwoordig met een geblondeerd Annie Lennox-kapsel, oogde in Brussel alsof ze al minstens twee slapeloze nachten achter de rug had, maar we waren al blij dat ze niet tegen haar zin op het podium leek te staan.

Haar huidige toer staat in het teken van ‘Sun’, haar vorig jaar verschenen negende cd. Op die plaat werkte ze samen met de van Cassius bekende Franse DJ Philippe Zdar en experimenteerde ze met synths, hiphopbeats en allerlei exotische gadgets. Niet al haar fans waren blij met die stilistische koerswijziging, maar het werkstuk klonk, met zijn naar Beck en Luscious Jackson verwijzende dancegrooves, wél toegankelijk genoeg om door te stoten naar de Amerikaanse toptien. Aangezien Chan Marshall net een relatiebreuk achter de rug had en voor het eerst sinds zes jaar met nieuw materiaal op de proppen kwam, waren wij wel de laatsten om haar die artistieke en commerciële wedergeboorte te misgunnen.

Schetsmatig

In de AB liet Cat Power zich bijstaan door een strak spelende, overwegend vrouwelijke band. De enige man in het gezelschap, de afwisselend op keyboards en gitaar bedrijvige Gregg Foreman, herkenden we nog uit de Dirty Delta Blues Band, waarmee de zangeres in 2007 het Koninklijk Circus aandeed. Gitariste Adeline Fargier speelde voornamelijk eighties-licks, terwijl de drumsters Alianna Kalaba en Nico Turner respectievelijk akoestische en elektronische beats afvuurden en de laatstgenoemde af en toe ook een bas beroerde.

Chan Marshall bleek uitstekend bij stem, straalde afwisselend kracht en kwetsbaarheid uit en bewees dat ze over een fikse dosis soul beschikt. Goed, ze stuntelde wel eens met haar microfoon en gesticuleerde om de haverklap naar de geluidsman dat er iets mis was met de klank (iets waar in de zaal niets van te merken viel), maar tegelijk kon er regelmatig een glimlach af. De chanteuse wuifde zowaar zelfs naar de toeschouwers op de balkons.

Met de even repetitieve als bezwerende opener ‘The Greatest’ loodste ze het publiek langzaam maar zeker haar universum binnen. Zoals verwacht stond het grootste deel van de set in het teken van ‘Sun’: het catchy ‘Cherokee’ was meteen een schot in de roos, maar door elektronica gedomineerde songs als ‘Manhattan’, ‘Human Being’ en ‘Always on My Own’ deden in Brussel iets te schetsmatig aan om echt te beklijven. Zelf waren we vooral te spreken over het potige ‘Silent Machine’, licht psychedelische garagerock met scherpe slide-uithalen, en ‘Bully’, een pianoballad die twijfelde tussen somber en ontredderd. ‘3.6.9 noodde tot heupwiegen -een nieuw gegeven tijdens een concert van Cat Power- en ook ‘Nothin But Time’, op de plaat een duet met Iggy Pop, dreef op een gespierde klaviergroove.

Tussendoor diepte Chan Marshall ook enkele oudere nummers op. De grootste verrassing was een herwerkte versie van ‘King Drives By’, oorspronkelijk uit het zeventien jaar geleden verschenen ‘What Would The Community Think?’, waarin gitarist Foreman levensgevaarlijke dolkstoten uitdeelde en de galmende drums voor een haast dubby effect zorgden. ‘I Don’t Blame You’ (uit ‘We Are Free’) diende zich aan als een in New Orleans geboren southern soul-ballad en in ‘Metal Heart’ (uit ‘Jukebox’) riep de staccato piano herinneringen op het gehamer van John Cale bij The Velvet Underground.

Bloemen

Cat Power smokkelde ook twee covers in haar set. ‘Angelitos Negros’, een Mexicaans canción van Pedro Infante uit 1947, was doordrongen van eenzelfde dramatiek als fado en flamenco. ‘Shivers’ van Boys Next Door (de eerste band van Nick Cave), werd opgedragen aan de enkele jaren geleden overleden Rowland S. Howard, die het nummer schreef, en steunde vooral op het expressieve snarenwerk van Gregg Foreman. Marshall was even van het podium verdwenen en liet tergend lang op zich wachten, maar toen ze uiteindelijk opdook zong ze het nummer finaal de vernieling in. Haar eigen ‘Peace and Love’, dat een beetje een denken aan de hippiemuziek van Jefferson Airplane, kwam beduidend beter uit de verf.

Cat Power maakte het haar toegemeten anderhalf uur helemaal vol en speelde dus geen bissen. Tja, wie heeft ooit bedacht dat een artiest even van het podium moet verdwijnen om dan een song te spelen die sowieso al gepland was? Dergelijke cliché-rituelen zijn aan Marshall niet besteed en dus eindigde ze gewoon met het op een salsariffje drijvende ‘Ruin’, een dansbare aanklacht tegen de klaagcultuur.

Toen ze van een fan een ruiker kreeg, haalde de chanteuse de bloemen uit het boeket om ze aan het publiek uit te delen. Het leek een ingeving van het moment, alleen konden we uit buitenlandse recensies opmaken dat ze het een vast onderdeel van al haar shows is. Toch hoort u ons niet kniezen. Het goede nieuws was dat we, na drie pogingen, eindelijk een degelijk, bij vlagen zelfs voortreffelijk concert van Cat Power hadden meegemaakt. De volgende keer trakteren we haar dus zeker op een blikje Whiskas.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: The Greatest / Cherokee / Silent machine / Manhattan / Human Being / King Rides By / Bully / Angelitos Negros / Always On My Own / 3.6.9 / Nothin But Time / I Don’t Blame You / Metal Heart / Shivers / Peace and Love / Ruin.