Telkens wanneer met stelligheid het einde van de gitaarrock wordt aangekondigd, staat wel ergens een band op die het absolute tegendeel bewijst. Wie graag een decibelletje hoort rinkelen, komt zeker aan zijn trekken bij Car Seat Headrest, dat zijn Belgische live-debuut maakte in een uitverkocht Trix.
DA GIG: Car Seat Headrest in Trix, Antwerpen op 19/6.
IN EEN ZIN: Car Seat Headrest deed het kort maar krachtig en bewees dat je, met een amalgaam van manifeste invloeden uit het verleden én het nodige songschrijftalent, ook vandaag nog relevante gitaarmuziek kunt maken.
HOOGTEPUNTEN: ‘Fill In The Blank’, America (Never Been)’, ‘Drunk Drivers/Killer Whales’, ‘The Ballad of the Costa Concordia’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE van Will Toledo, die bewijst dat hij een gewiekste woordenkramer is: “I said ‘excuse me’ to the ocean / Because I thought I had got in its way / At first I didn’t think it heard me / But then I saw it wave”. (uit ‘America’).
Car Seat Headrest is het creatieve vehikel van Will Toledo, een 23-jarige zanger, gitarist en songwriter uit Seattle die door velen als het nieuwe wonderkind van de Amerikaanse underground naar voor wordt geschoven. Toledo is het prototype van een doe-het-zelver: tussen 2010 en 2013 bracht hij via Bandcamp niet minder dan acht (!) virtuele langspelers, twee ep’s en twee compilaties uit. Die maakten hem tot een cultfenomeen dat uiteindelijk onderdak kreeg bij Matador Records, het label waar vorig najaar zijn eerste échte cd boven de doopvont werd gehouden. Het fuzzy ‘Teens of Style’ was een soort ‘Best of’ van zijn onlinerepertoire, al klonken de nieuwe versies van zijn songs iets minder lofi dan de oorspronkelijke.
Toledo’s jongste werkstuk, het voortreffelijke ‘Teens of Denial’, had eigenlijk op 20 mei op de markt moeten komen, maar is voorlopig enkel digitaal te koop. Op wat zijn officiële debuut moest worden, verwees Toledo namelijk af en toe iets te letterlijk naar bestaande nummers en dat bracht hem in botsing met de copyrightwet. Eerst moest hij ‘Unforgiving Girl’ overdoen, omdat hij er, zonder toelating, een korte passage uit ‘Neil Diamonds ‘Sweet Caroline’ in had verwerkt. Elders citeerde hij dan weer een stukje uit ‘Just What I Needed’ van The Cars. Dat was zeer tegen de zin van Ric Ocasek, die, te elfder ure, óók dwars ging liggen. Gevolg: Will Toledo moest, vlak voor de release, zijn huiswerk overdoen. Aangezien de cd’s en de vinylplaten al geperst waren, diende de volledige oplage van de nieuwe van Car Seat Headrest te worden vernietigd. Postmoderne collages zijn dezer dagen dus niet zonder risico.
Vitaliserend krachtvoer
Toch staat het talent van Toledo niet ter discussie. Ook zonder geleende ‘samples’ schrijft hij prima slacker-songs die, zo bleek in Antwerpen, qua sound heel wat raakpunten vertonen met Pavement, Yo La Tengo, Guided By Voices, Dinosaur Jr en de toegankelijkste momenten van The Velvet Underground. Car Seat Headrest verscheen op het podium als een nonchalant maar potig kwartet dat zich door de recente tegenslagen niet van de wijs liet brengen. De gebrilde frontman was alvast niet gespeend van humor. Dat bleek duidelijk uit opener ‘Stop Smoking’, waarvan de volledige test luidde: “Stop Smoking / We love you / And we don’t want you to die”.
De songs van Car Seat Headrest klinken dynamisch en bedachtzaam, maar volgen zelden de geijkte structuren en geven blijk van een somber existentialisme. Toledo schrijft doorgaans over verwarring en woede, verveling en pijn, depressies en de effecten van chemische substanties. Een Amerikaanse criticus omschreef ‘Teens of Denial’ zelfs als “palliatieve zorg voor een terminaal zieke samenleving”. Toch had Car Seat Headrest in Trix voldoende vitaliserend krachtvoer in de aanbieding, zoals ‘Fill in the Blank’, met twee mooi in elkaar hakende gitaren; ‘Vincent’, waarin snarenwonder Ethan Hives voor een welsprekende tegenstem zorgde, en het ronduit prachtige ‘Killer Whales/Drunk Drivers’. Dat laatste nummer begon onderkoeld, naar het voorbeeld van Lou Reed, maar eindigde met de emotionele uitbarsting “it doesn’t have to be like this”.
Heerlijk rammelend
Will Toledo was duidelijk de som van zijn invloeden: zijn stem hield het midden tussen Stephen Malkmus en de jonge Ray Davies en regelmatig kon je in de sound van zijn groep echo’s opvangen van Beat Happening en The Modern Lovers. Naast materiaal uit ‘Teens of Denial’ putte Car Seat Headrest ook uit zijn internetreleases. Zo was het heerlijk rammelende ‘Cute Thing’ afkomstig uit ‘Twin Fantasy’, terwijl het even intense als epische ‘America (Never Been)’ tot de hoogtepunten uit ‘How To Leave Town’ behoort.
Met het tot ruim elf minuten uitgesponnen ‘The Ballad of the Costa Concordia’, een triptiek waarvoor hij inspiratie putte uit de recente actualiteit, gaf Toledo aan dat hij wel eens naar Bob Dylan of Leonard Cohen luistert. Maar er zat ook een stukje uit Dido’s ‘White Flag’ in en uiteindelijk kwam de song in een kolkende stroomversnelling terecht die de hallucinante televisiebeelden van het zinkende cruiseschip en de onverantwoordelijke kapitein weer op je netvlies deden verschijnen.
“We always end with forgiveness”, grijnsde Will Toledo, vóór hij het bijzonder fijne ‘Unforgiving Girl (She’s Not An)’ inzette. Met een set van 55 minuten (inclusief bis) deed Car Seat Headrest het net iets beter dan Whitney, twee dagen eerder, maar het was duidelijk de week van de ultrakorte optredens. Dat neemt niet weg dat Car Seat Headrest op een positieve manier in Trix de aandacht wist te trekken. Een ‘last minute’ toevoeging aan het programma van Pukkelpop dringt zich op.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Stop Smoking / Fill In The Blank / Vincent / America (Never Been) / Drunk Drivers/Killer Whales / Cute Thing / The Ballad of The Costa Concordia // Unforgiving Girl (She’s Not An).
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier