Jazzman Brad Mehldau ging in de Brusselse Bozar op klassieke uitstap. Met het Britten Sinfonia-orkest. Een gedurfde onderneming.
Hoogtepunt: tijdens ‘Capriccio’ laat het kwintet het Britten Sinfonia even sudderen – Mehldau kriebelt een uiterst swingend latindeuntje uit zijn piano en zijn band klapt daarbij ritmisch in de handen – doodsimpel maar fenomenaal
Dieptepunt: tijdens ‘The Falcon Will Fly Again’ daveren beide drumstellen telkens wanneer Mehldau bepaalde toetsen aanslaat – God wat háten wij dat geluid
Beste quote: niks speciaals, maar Mehldau deed wel weer zijn uiterste best om Nederlands te spreken – en dat in Brussel!
Klassiek en jazz, het is een beetje zoals wijn en bier: elk op zich in het beste geval zodanig meeslepend dat mensen er hun hele leven lang over kunnen doorbomen, maar de combinatie, die durft al eens voor misselijkheid, zure oprispingen en/of stekende hoofdpijn zorgen. Het was dus met enigszins gemengde gevoelens dat wij gingen zitten voor het concert van Brad Mehldau met het Britten Sinfonia-orkest – de man is een erg ambitieuze durfal, maar we mogen het dan sympathiek vinden wanneer hij pakweg ‘Exit Music for a Film’ van Radiohead covert, daarom zijn we nog niet ondersteboven van het eindresultaat – benieuwd dus hoe dat met zijn klassieke uitstap zou aflopen.
Toegegeven: zo nu en dan, wanneer saxofonist Joshua Redman een beetje teveel ‘Baker Street’ deed of het Britten Sinfonia met brede streken een dramatisch filmlandschap tevoorschijn toverde gingen onze tenen onvervaard aan het krullen. Maar gelukkig was er telkens Mehldau, die daar op zijn pianotoetsen eigenzinnig doorheen kwam getrippeld of die in zijn composities voldoende onverwachte, bevreemdende kleurschakeringen had ingebouwd om ons net wanneer onze gevoelige snaar begon te resoneren even het noorden te doen verliezen.
Dat hebben we graag, en dus zaten we het grootste deel van de avond op het puntje van onze stoel, om toch zeker niks te missen van het grote muzikale avontuur dat zich voor onze ogen en oren afspeelde. Hoewel de ‘Highway Rider’-suite zodanig eclectisch is dat we niet echt werden meegezogen, maar telkens bij het begin van een nieuwe compositie even met onze ogen moesten knipperen (met onze oren flapperen klinkt zo
belachelijk) om aan de totaal nieuwe lichtinval te wennen, was het geheel toch behoorlijk indrukwekkend.
Niettemin durven we denken dat de integratie van stijlen die Mehldau klaarblijkelijk beoogt nog beter kan: niet door alles te laten versmelten uiteraard, maar wel door een beter geheel te smeden uit de talloze opwindende stijlen die hij in de vingers heeft. We zijn benieuwd.
Tim Vernimmen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier