Bonnie Raitt @ Koninklijk Circus: De gloriejaren zijn nog lang niet voorbij

Met het uitstekende ‘Dig in Deep’ bracht Bonnie Raitt onlangs haar twintigste langspeler uit. Maar ook live verkeert de 66-jarige Californische blues mama nog altijd in topvorm. Voor fans van authentieke rootsmuziek viel op haar passage in Brussel dus weinig af te dingen.

“Bonnie, you rock!”, riep iemand uit de zaal. Van die vaststelling was geen woord gelogen, want na een carrière die inmiddels al vijfenveertig jaar stand houdt, klinkt de roodharige zangeres nog altijd vitaal en dynamisch. Haar raspende stem, nu eens rauw, dan weer teder, boort zich als een torpedo recht naar je ziel en ook haar karakteristieke slidegitaarspel heeft nog niets van zijn expressieve kracht verloren.

Hoewel ze af en toe zelf een song op papier zet, staat Bonnie Raitt vooral bekend als vertolkster. Bij de keuze van haar repertoire geeft ze overigens blijk van een onberispelijke smaak, waardoor ze al heel wat obscure maar getalenteerde liedjesschrijvers een duwtje in de rug heeft gegeven. Tijdens de voorbije decennia exploreerde ze zowat ieder plekje van het Amerikaanse rootsrocklandschap. Rhythm & blues, funk, folk en gospel hebben voor haar al lang geen geheimen meer. Bovendien krijgt Bonnie Raitt, zowel in de studio als op het podium, ruggensteun van een voortreffelijke band die haar perfect aanvoelt. Drummer Ricky Fataar en bassist Hutch Hutchinson verdienden hun sporen respectievelijk bij The Beach Boys en The Neville Brothers, gitarist George Marinelli is al even behendig op de snaren als Raitt zelf en ook Hammondspeler Mike Finnigan voegt regelmatig allerlei subtiliteiten aan de nummers toe.

Inlevingsvermogen

Ongeveer een derde van de set in het Koninklijk Circus steunde op de nieuwe plaat. De toon werd meteen gezet met het bij INXS betrokken, stuiterende ‘Need You Tonight’: een funky groove, een hitsig orgeltje en snarenwerk van het type dat je bloed weer wat sneller deed stromen. Met ‘Shakin’ Shakin’ Shakes’ van Los Lobos werd een swingende boogie gelanceerd en het bitterzoete ‘I Knew’ vormde een opstapje naar ‘Undone’, de eerste kwetsbare ballad van de avond. “Love’s a bitch”, verzuchtte de zangeres, die zoveel inlevingsvermogen aan de dag legde dat je haar hart letterlijk in de keel hoorde kloppen.

Als jonge artieste had Bonnie Raitt het geluk dat ze vaak als opwarmer dienst mocht doen voor de zwarte artiesten die haar diepgaand hadden beïnvloed, zoals Mississippi Fred McDowell en Sippie Wallace. Veel van die bluesmuzikanten werden door de muziekindustrie schaamteloos uitgebuit en het pleit voor de zangeres dat ze hen met raad en daad bijstond om hun auteursrechten terug te winnen. Ook in Brussel bracht ze hulde aan enkele van haar grote voorbeelden. Zo greep ze naar een akoestische gitaar met het oog op JB Lenoirs ‘Round and Round’, waarin Marnelli nu even de bottleneck mocht hanteren, en stond ze grootmoedig de microfoon af aan Mike Finnigan tijdens ‘Don’t Anwer the Door’, een hommage aan de vorig jaar overleden B.B. King. Samen met haar toetsenman zong ze vervolgens ook een duet in ‘Good Man, Good Woman’, signé Womack & Womack.

Bonnie Raitt staat ook bekend als activiste. Zo maakte ze van haar positie in de schijnwerpers gebruik om voor de sluiting van alle kerncentrales te pleiten. Haar kritische opmerkingen over Donald Trump (“In America it’s so insane right now, we need all the help we can get”) vielen echter niet bij alle toeschouwers in goede aarde. Enkele heetgeblakerde Trump-fans -die bestààn blijkbaar- van Amerikaanse origine, slingerden haar prompt enkele beledigingen naar het hoofd, maar gelukkig liet de zangeres zich daar niet door van de wijs brengen.

Kippenvel

Het ene hoogtepunt volgde het andere op: Chris Smithers ‘Feel the Same’, uit de lp die Raitt in 1973 opnam met Little Feat, de veerkrachtige R&B van ‘Something to Talk About’, het met West-Afrikaanse riedeltjes versierde ‘Hear Me Lord’. Tijdens ‘Angel From Montgomery’, uit het grote songbook van John Prine, beroerde Marinelli een mandoline. En ja, er was zelfs ruimte voor enkele eigen nummers, zoals het boogie-achtige ‘The Comin’ Round Is Going Through’ en de krolse shuffle ‘What You’re Doin’to Me’.

Hét kippenvelmoment bij uitstek was, zoals verwacht, het diep snijdende ‘I Can’t Make You Love Me’ – níet van Adele of Bon Iver, jongens en meisjes, maar ontsproten aan de koker van ene Mike Reid. Bonnie Raitt wist in deze song emotionele laagjes naar boven te halen, zoals alleen een echt grote zangeres dat kan. Aangezien er in het Koninklijk Circus blijkbaar een avondklok van kracht was, zag Raitt zich gedwongen haar set met enkele nummers in te korten, maar ter compensatie serveerde ze het zelden gespeelde ‘Burning Down the House’ van Talking Heads. Tot slot werd Marc ‘Walking in Memphis’ Cohn, die eerder op de avond het voorprogramma had verzorgd, weer op het podium gesommeerd. Het resultaat was een fijne interpretatie van Van Morrisons ‘Crazy Love’, dat voor de gelegenheid als duet werd gebracht.

Tot afscheid beloofde Bonnie Raitt volgend jaar al terug naar Europa te komen, want blijkbaar is er weer een nieuwe cd in de maak. In Brussel bewees ze in ieder geval dat haar gloriejaren nog lang niet voorbij zijn.

Dirk Steenhaut