Bij Eddie Vedder, (bijna) solo in de Lotto Arena, was spontaneïteit het sleutelwoord

Eddie Vedder tijdens een eerder concert. © BELGAIMAGE

Om hem met Pearl Jam aan het werk te zien moet je al naar een stadion of een groot festival afzakken, maar in zijn eentje gaf Eddie Vedder gewoon een huiskamerconcert in de Lotto Arena. Geen klein zaaltje, neen, maar de zanger deed er wel alles aan om het knus en intiem te doen lijken.

HET CONCERT: Eddie Vedder en Glen Hansard in de Lotto Arena, Antwerpen op 19/6.

IN EEN ZIN: Eddie Vedder verstond de kunst helemaal zijn zin te doen en toch zijn publiek te behagen, met soms grondig bebouwde versies van zijn en andermans klassiekers.

HOOGTEPUNTEN: Wishlist, I am Mine, Satellite, Immortality, Elderly Woman Behind the Counter, Just Breathe, Falling Slowly, Drive All Night…

DIEPTEPUNT: Die cover van You’ve Got to Hide your Love Away (van The Beatles) was op zich al overbodig en het feit dat Vedder hiertoe op het podium werd geassisteerd door een toeschouwer met een matig zangtalent (en de verkeerde harmonica) hielp ook al niet.

QUOTE: ‘Mijn Nederlands is een aanfluiting. Maar aangezien ik dezer dagen niet al te veel drink vóór de show, hoop ik dat jullie mij ook zullen verstaan als ik gewoon Engels spreek.’

Een commerciële aanleiding voor de huidige tournee is er niet echt. Pearl Jam heeft nog geen nieuwe cd in de pijplijn zitten, maar dat maakte de belangstelling voor het optreden er niet minder om. Het Belgische publiek hééft namelijk iets met de rockband uit Seattle: de single Black voert al twee jaar De Tijdloze van Studio Brussel aan, terwijl Ten, het langspeeldebuut van het gezelschap uit 1991, comfortabel op één blijft staan in de Album 500. Zodra in maart de voorverkoop begon, vlogen alle kaartjes voor de passage van zijn frontman dus in nauwelijks een half uur de deur uit.

Eddie Vedder, 52 inmiddels, is een regular guy die altijd een moeizame relatie met het sterrendom heeft gehad. Zijn tweeënhalf uur durende soloshow, voor een zittend publiek, was bijgevolg opgezet als een gezellige avond onder vrienden. Doordat hij in zijn eentje op het podium stond, kon hij probleemloos zijn zin doen en de impulsen van het moment volgen. Dat houdt het spannend, want Vedder speelt iedere avond een andere set waarin volop ruimte is voor verrassingen.

De zanger heeft tot dusver slechts twee soloplaten uitgebracht: Into the Wild, met liedjes geschreven voor de gelijknamige film, en het afgekloven Ukulele Songs dat intussen ook al van zes jaar geleden dateert. Daarom nam Vedder vaak zijn toevlucht tot soloversies van Pearl Jamsongs en daarbij werd regelmatig ook de deep catalogue van de groep aangeboord. Tussendoor bracht de artiest hulde aan zijn muzikale helden en invloeden: meer dan de helft van de dertig gespeelde nummers waren covers.

Wat ons betreft mocht de man toch iets zuiniger omgesprongen zijn met zijn met zijn imposante bariton: zijn vocale krachtpatserij ontaardde soms in overacting.

Sauna

Eddie Vedder betrad het podium op de tonen van de bekende Batman-tune (een jeugdherinnering, wellicht) en hield de rekwisieten beperkt en huiselijk: enkele krukjes en instrumenten, een plant, een oude bandopnemer en een kitscherig aandoend want artificieel haardvuur. ‘It’s obvious the planet is heating up’, grijnsde hij, verwijzend naar de sauna-achtige temperaturen in de Lotto Arena.

Vedder begon de set op elektrische gitaar met een stukje uit Brain Damage van Pink Floyd (en een indirecte ode aan Syd Barrett), maar het publiek reageerde vooral euforisch op de songs uit het Pearl Jam-universum: Sometimes, Wishlist, het akoestisch gebrachte I Am Mine (de eerste song die Eddie Vedder schreef nadat tijdens een concert van zijn band in Roskilde negen fans werden vertrappeld). Dit was bevlogen en emotioneel gespeelde powerfolk, net als het even rauwe als bondige Lukin, het met fraaie fingerpicking versierde Just Breathe en het onverslijtbare Elderly Woman Behind the Counter. Dat Vedder een expressieve gitarist is bewees hij ten overvloede met Immortality, waarin hij met de voet ook een basdrum bediende.

Goed, we noteerden enkele schoonheidsfoutjes, maar die zien we, door het spontane karakter van het concert, met plezier door de vingers.

De avond werd gemakshalve in blokjes opgedeeld. Zo was er het hoofdstuk ukelele (Vedder: ‘Small instrument, big balls!’) waarin tijdens het ritmische Can’t Keep en het ingetogen Sleeping By Myself de eenvoud primeerde. Met het oog op Satellite, over een man die achttien jaar lang ten onrechte in Death Row doorbracht, introduceerde de zanger de strijkers van het Nederlandse Red Limo String Quartet, dat aanvankelijk slechts drie concerten zou meespelen, maar Eddie Vedder dermate beviel dat hij het ook voor rest van de tournee op sleeptouw nam. Het publiek werd voorts getrakteerd op classics van Neil Young (The Needle and the Damage Done) en Fugazi (I’m So Tired, met de zanger op harmonium), maar Vedder bracht ook een song van de in Europa vrij onbekende zangeres Brandi Carlile en toonde met Rise dat hij een gedegen mandolinespeler is.

Opflakkering

De toeschouwers aten uit zijn hand. Vooral toen Eddie Vedder op de proppen kwam met publieksfavorieten als Better Man, Porch of Black, veerde iedereen prompt recht om mee te zingen en te klappen. Tijdens het hoofdstukje Into the Wild mepte de zanger zo hard op de snaren van zijn akoestische gitaar (zie Far Behind en Setting Forth, maar ook in de instrumentale versie van James Taylors Millworker) dat we even de indruk kregen dat er een nieuwe Pete Townshend was opgestaan. Maar wat ons betreft mocht de man toch iets zuiniger omgesprongen zijn met zijn met zijn imposante bariton: zijn vocale krachtpatserij ontaardde soms in overacting en kwam de zeggingskracht van de songs niet altijd ten goede.

Andere minpuntjes: het naar Ozark Henry zwemende stukje uit Heroes van David Bowie – overbodig, wegens te voorspelbaar – en het als ukelelepunk vermomde, bij The Clash geleende Should I Stay Or Should I Go? Misschien een leuke gimmick, maar toch een allerminst memorable uitvoering.

Vedder hield de rekwisieten beperkt en huiselijk: enkele krukjes en instrumenten, een plant, een oude bandopnemer en een kitscherig aandoend want artificieel haardvuur.

Net toen de set een beetje dreigde in te zakken, kreeg Eddie Vedder assistentie van de Ierse singer-songwriter Glen Hansard (bekend als frontman van The Frames en van de film Once) die eerder op de avond al indruk had gemaakt als special guest, met een indringende vertolking van Woody Guthries Vigilante Man. De twee heren waren duidelijk op elkaars gezelschap gesteld en hun gezamenlijke halfuur zorgde net op tijd voor een opflakkering. Vedder coverde Hansards Song of Good Hope (‘één van de beste nummers over kwetsbaarheid die mij ooit ter ore zijn gekomen’), waarna het duo, met rugdekking van de strijkers, een mooi, tweestemmig Falling Slowly neerzette. Vervolgens nam Glen Hansard het voortouw tijdens de pakkende, epische cover van Bruce Springsteens Drive Al Night, met een niet altijd even trefzekere Eddie Vedder op harmonium.

Uitsmijter Rockin’ in the Free World werd andermaal betrokken bij Neil Young, die ooit een cd opnam met Pearl Jam als backing band. Iedereen was nu in feeststemming, zodat de enige bis, Hard Sun (een cover van de Canadese zanger Indio), gespeeld met alle zaallichten aan en met Vedder in een soort van zwemtenue, nog eens aanleiding gaf tot een massale samenzang. Goed, we noteerden enkele schoonheidsfoutjes, maar die zien we, door het spontane karakter van het concert, met plezier door de vingers. Want ook al was je geen onvoorwaardelijke fan, Eddie Vedders reputatie als integere rocker bleef ook na ’s mans passage in Antwerpen, moeiteloos overeind. (D.J.M.)

DE SETLIST: Brain Damage (fragment) / Sometimes / Wishlist / The Needle and the Damage Done / I am Mine / Off He Goes / Can’t Keep / Sleeping By Myself / Satellite / Again Today / Better Man / Far Behind / Setting Forth / Guaranteed / Rise / Immortality / Lukin’ / Millworker / Porch / I’m So Tired / You’ve Got To Hide Your Love Away /Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town / Should I Stay or Should I Go? / Black / Heroes (fragment) / Just Breathe / Song of Good Hope / Falling Slowly / Drive All Night / Rockin’ in the Free World // Hard Sun.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content