Met Beady Eye onderstreept Liam Gallagher dat er, althans voor hem, leven is na Oasis. Zijn roemruchte Britpopverleden verzekerde hem alvast van een uitverkochte AB, waar op muzikaal vlak nog steeds uit hetzelfde vaatje werd getapt. De sixties en seventies waren nooit veraf.
DA GIG: Beady Eye in AB, Brussel, 22/3.
IN EEN ZIN: Beady Eye staat voor prima gespeelde retrorock, boordevol vertrouwde echo’s uit de jaren zestig en zeventig.
HOOGTEPUNTEN: ‘Millionaire’ en ‘The Beat Goes On’ sprongen eruit.
DIEPTEPUNTEN: niets was echt slecht, wegens gepikt van de juiste voorbeelden. Maar het klonk allemaal wel nogal tweedehands.
BESTE QUOTE: het Noordengelse accent van Liam Gallagher viel zo moeilijk te ontcijferen dat we, behalve “Thanks for coming out”, niets begrepen van wat hij tussen de nummers vertelde.
De jongste jaren werden de mediaverhalen over Oasis vaker beheerst door de explosieve relatie tussen de broers Liam en Noel Gallagher dan door hun muziek. Uiteindelijk bleek de ruzie op 28 augustus 2009, tijdens het Rock en Seinefestival in Parijs, er net één te veel: na vijftien jaar trok gitarist Noel de stekker definitief uit het stopcontact. Maar de overige bandleden bleven niet bij de pakken zitten: ze richtten prompt een nieuwe band op en kwamen onlangs op de proppen met ‘Different Gear, Still Speeding’, een niet onaardig klinkende en excellent getitelde debuut-cd. Liam benadrukt graag dat Beady Eye geen voortzetting is van zijn vorige groep, maar dat is flauwekul. Want met Gem Archer, Andy Bell en Chris Sharrock klinkt het kwartet niet alleen als Oasis, het ís Oasis. Zonder de hits, welteverstaan. En zonder hun belangrijkste songwriter.
Als er al een verschil is, zit het hem in het samenhorigheidsgevoel. Beady Eye is een echte band, waarbij de betrokkenheid van alle leden even groot is. Officieel is er geen leider en alle liedjes worden aan het collectief toegeschreven. Op zijn door Steve Lillywhite geproducte langspeler serveert Beady Eye oerklassieke rock-‘n-roll met af en toe een psychedelisch randje: melodieus, energiek, rechttoe rechtaan. Meer van hetzelfde dus.
Hoewel het kwartet in de AB werd aangevuld met bassist Jeff Wootton en toetsenspeler Matt Jones, lag de nadruk op de potige gitaren van Archer en Bell. De hechte podiumsound maakte meteen duidelijk dat we te maken hadden met muzikanten die het klappen van de zweep kennen. Liam Gallagher stond als vanouds met de handen achter de rug als een stijve hark achter de microfoon en had voor de gelegenheid een regenjasje aangetrokken, want met al die tsunami’s van tegenwoordig weet je tenslotte nooit.
Opener ‘Four Letter Word’ werd nog ontsierd door een modderige klank, maar zodra de geluidsman wakker schoot, stond niets het enthousiasme en speelplezier van Beady Eye meer in de weg. Met uitzondering van ‘Wigwam’ prijkten alle nummers uit ‘Different Gear, Still Speeding’ op de setlist. En ook al waren die nog lang niet allemaal tot het collectieve bewustzijn doorgedrongen, ze klonken zo vertrouwd, zo déjà entendu, zo boordevol echo’s uit het verleden, dat je ze stuk voor stuk meende te herkennen. Beady Eye steelt namelijk als de raven: de baslijn van ‘Beatles and Stones’ was gejat uit ‘My Generation’ van The Who, ‘The Roller’ was een rip-off van John Lennons ‘Instant Karma’, de intro van ‘Wind Up Dream’ was die van John Fogerty’s ‘Proud Mary’ en ‘Bring A Light’ was een doorslagje van ‘Keep A-Knockin’, een nummer waar Little Richard een hit mee scoorde in 1957.
Retro? Check. Recyclage? Check. Maar het pittige ‘Millionaire’ en het catchy, naar The Hollies knipogende ‘The Beat Goes On’ wisten ons toch te charmeren. Puntige nummers als ‘For Anyone’, ‘Standing on the Edge of the Noise’ of ‘Three Ring Circus’ gaven dan weer een idee van wat er zou gebeuren mochten The Stones zich op de catalogus van The Beatles storten. De stadionballad ‘Kill For A Dream’ werd opgedragen aan het geteisterde Japanse volk en het bluesy ‘Man of Misery’ was de laatste song die Liam schreef voor Oasis. De enige bis, het b-kantje ‘Sons of the Stage’, was een cover van World of Twist, een obscure Manchesterband uit de eighties. En daarmee zat de introductie van Beady Eye er na een dik uur al op.
Is de muziek van de groep nu tijdloos of conservatief? Steunt ze op respect voor de traditie of op gemakzucht? Pertinente vragen, waarop u zelf een antwoord mag verzinnen. Beady Eye staat gewoon voor aangename verstrooiing, zonder pretentie. Een concert als een ijsje dus: met voedingswaarde nul, maar op het moment zelf best wel lekker.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Four Letter Word / Beatles and Stones /Millionaire /For Anyone / The Roller / Wind Up Dream / Bring the Light / Standing on the Edge of the Noise / Kill For A Dream / Three Ring Circus / The Beat Goes On /Man of Misery /The Morning Son // Sons of the Stage.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier