Papa Ian Dury, een new wave- en punklegende, was al geflipt. En laat u niet misleiden door zijn loserpose, zoonlief Baxter is dat gelukkig ook.
Dat wist u eigenlijk al toen de man nét iets te breed lachend het podium op huppelde en samen met zijn band ‘Isabel’ inzette. Toen zag u ook al dat de man een voorliefde heeft voor banale, maar gevatte observaties op een sarcastisch toontje. Of wat dacht u dat ‘I think my mate slept with you when you were in Portugal’, inclusief aribakreet, was? Het fake cockney accent zult u ook wel hebben opgemerkt.
Na een schattig gezongen ‘Claire’ pakte Dury er een fles Jack Daniels bij. ‘Hello sweet children of yesteryear. You can kiss my sweaty brow,’ klonk het fel alvorens hij in parlandostijl ‘Happy soup’ opvoerde. Nog snel een sigaret schooien van het publiek en het is duidelijk: Baxter Dury speelt de loser geplaagd door alledaagse problemen met het andere geslacht en het opgroeien. En hij komt er goed mee weg. De maniakale Tiny Tim-lachjes kunnen we alleen maar toejuichen.
Sprong er zeker uit: ‘Trellic’, vol van het spastische gekraak en gepiep van Dury’s keyboard dat hij door de gitaar, bas en het keyboard van zijn bandleden filterde. Maar ook ‘Pleasure’, een evenwichtsoefening tussen cold wave en kitscherige elektro inclusief achtergrondkoortje, stelde niet teleur. ‘Cocaine man’, parlando op Metronomy-muziek, evenmin. Afsluiter ‘Love in the garden’ zorgde ook voor het nodige geklap en spontane gejuich. ‘Coughed up from the lungs of loneliness, came happiness, hope and smiles,’ we geloven het graag, Baxter.
