De jongste vijf jaar was BADBADNOTGOOD één van de opvallendste exponenten van de nu-jazz. Het kwartet uit Toronto blijkt inmiddels over een aanzienlijke aanhang te beschikken, want amper vier maanden na zijn passage op Rock Werchter kreeg het nu ook de AB afgeladen vol.
DA GIG: BADBADNOTGOOD in AB, Brussel op 3/11.
IN EEN ZIN: Ook topmuzikanten kunnen er, wanneer ze het publiek op een geforceerde manier trachten op te vrijen, blijkbaar een zootje van maken.
HOOGTEPUNTEN: ‘Confessions’ en ‘Cashmere’.
DIEPTEPUNTEN: de vele overbodige opmerkingen, vragen en imperatieven van volksmenner Alex Sowinski, die finaal de vaart uit de set haalden.
QUOTE: De drummer vertelde wel veel, maar niets wat echt het citeren waard is.
BADBADNOTGOOD bestaat uit jonge twintigers die zich niet in één muzikaal hokje laten duwen. Het zijn technisch onderlegde muzikanten met een open geest, die de pest hebben aan stilistische grenswachters. Ze dragen hun jazz bij voorkeur binnenste buiten en combineren die steevast met funk, elektronica en hiphopbeats.
Hun inspiratie komt uit alle mogelijke richtingen: op hun eerste platen waagden ze zich niet alleen aan instrumentale interpretaties van nummers uit de catalogi van A Tribe Called Quest, Gucci Mane, Kanye West en Flying Lotus, maar ook van Joy Division en My Bloody Valentine. Al snel werden ze op handen gedragen door de Californische rapper Tyler, the Creator en vorig jaar nog namen ze, samen met Ghostface Killah van The Wu-Tang Clan, nog de cd ‘Sour Soul’ op.
Afgelopen zomer verscheen ‘IV’, hun, welja, vierde langspeler, waarop het oorspronkelijke trio definitief werd vervoegd door saxofonist Leland Whitty. BADBADNOTGOOD klonk nu strakker en dynamischer dan op zijn vroegere werk en ging voor het eerst ook in zee met externe krachten, zoals elektronicaproducer Kaytranada, tenorsaxofonist Colin Stetson, soulchanteuse Charlotte Day Wilson, rapper Mick Jenkins en de van Future Islands bekende zanger Sam Herring. Ondanks die schijnbaar botsende werelden en de verrassende uitstapjes richting lounge en r&b, vertoonde de plaat een natuurlijke flow en werd ze door de critici geprezen als verbeeldingrijk en vernieuwend. Jazz? Hmm, maar dan met een ander soort energie en aangepast aan de huidige tijdgeest.
Onderonsjes
BADBADNOTGOOD is het soort groep waarvan je vermoedt dat ze live nog een extra dimensie aan haar muziek zal toevoegen. Dat viel in Brussel echter lelijk tegen. Afgelopen zomer bleven de Canadezen, volgens Onze Man in Werchter, overigens ook al onder de verwachtingen. Vreemd, want op het podium stonden beslagen muzikanten, die elkaar prima leken aan te voelen. De show in de AB begon met een meeslepende basgroove van Chester Hansen en trefzeker drumwerk van Alex Sowinski, een kerel die vroeger wel eens met een varkensmasker in het openbaar placht te verschijnen, maar dit keer zijn carnavalsattributen thuis had gelaten. De ene tempowisseling volgde de andere op en er werd al meteen druk gesoleerd. Alleen werden de onderonsjes van de ritmesectie vaak iets te lang gerekt, waardoor de spanning snel wegebde: muziek is nu eenmaal zelden gebaat met een ‘Kijk mama, zonder handen’-attitude.
Tijdens ‘Confessions’ nam de saxofonist het voortouw, met een lyrische solo, ondersteund door naar Herbie Hancock neigend klavierwerk van Matthew Tavares. Ook ‘Lavender’, met uitstapjes naar discofunk, en een niet nader genoemde nieuwe compositie, waarin Whitty’s dwarsfluit een oriëntaalse vibe creëerde, wisten te overtuigen. Nog beter was ‘Cashmere’, waarin we echo’s van Dave Brubeck en bossanova opvingen en de interactie tussen de muzikanten mooie dingen beloofde.
Helaas werd het optreden totaal om zeep geholpen door Alex Sowinski. Een puike drummer, daar niet van, maar helaas ook een man die het er als MC wel zeer dik oplegde. Telkens wanneer iemand een solootje uit zijn instrument had geperst, maande hij de toeschouwers aan om ‘some noise’ te maken. Voorts bezondigde hij zich om de haverklap aan totaal overbodige mededelingen als ‘We’re gonna have some fun’ of ‘Let’s go for it’.
Poppenkast
‘Are you still with us?‘, informeerde hij, gemiddeld om de twee minuten. En ad nauseam: ‘You guys are feeling good, right?’. Tussendoor bleef hij eindeloos doorleuteren over ‘bringing people together’ en ‘feeling the energy in the room’. Iets teveel volksmennerij en iets teveel infantiele poppenkast dus. Joelen (‘1-2-3-Scream!‘) of springen (‘1-2-3-Jump!’) op commando: het is niet óns idee van een geslaagd feestje. Als de muziek écht opwindend genoeg klinkt, zal het publiek zijn enthousiasme vanzelf wel laten blijken, toch?
De irritante strapatsen van Sowinski haalden niet alleen de vaart uit de set, ze onderbraken ook de nummers zelf, waardoor het concert een uiterst verbrokkelde indruk maakte. Met ‘CS60’ zat het er, na amper een uur, trouwens al op en de enige bis, het best aardige ‘Speaking Gently’ vermocht het niet meer de meubelen te redden.
In de AB bleek dus vooral dat ook op papier uitstekende groepen er soms een zootje van kunnen maken. Als er uit het concert al één conclusie te trekken viel, dan was het wel dat muzikanten niet moeten lullen maar spélen.
BADBADNOTGOOD: de naam was jammer genoeg niet helemaal gelogen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier