Autumn Falls @ Koninklijk Circus

Tot 27 november biedt het Autumn Fallsfestival, dat plaatsgrijpt op zes verschillende concertlocaties in Brussel, een dwarsdoorsnede van de actuele indiemuziek. Met Pinback, Bill Callahan en Low werden in het Koninklijk Circus drie topnamen samengebracht.

DA GIG: Autumn Falls met Pinback, Bill Callahan en Low in Koninklijk Circus, Brussel op 24/11.

IN EEN ZIN: Drie belangrijke indiebands uit het indiecircuit toonden zich van hun beste kant, al maakte vooral de grofkorrelige sadcore van Low op ondergetekende een onuitwisbare indruk.

HOOGTEPUNTEN: ‘Especially Me’ en ‘$20’ (Low), ‘Our Anniversary’ (Bill Callahan) en ‘Loro’ (Pinback).

DIEPTEPUNTEN: geen, maar het feit dat Pinback en Callahan (te) korte sets speelden, werd bij velen op tandengeknars onthaald.

BESTE QUOTE: Alle artiesten op het podium hadden één ding gemeen, ze lieten vooral hun muziek spreken.

Het zijn goede tijden voor bands die jarenlang in de marge hebben geopereerd. Nu de traditionele media almaar minder vat hebben op het publiek en zelfs de obscuurste muziek slechts een muisklik van de luisteraar verwijderd is, weten de underdogs van weleer almaar moeitelozer grote zalen uit te verkopen.

Voor Pinback, een trio uit San Diego, was het duidelijk even wennen om in een theatersetting voor een zittend publiek te spelen, maar het maakte er het beste van. De heren serveerden tintelende gitaarpop, die zijn unieke karakter ontleende aan het melodieuze basspel van Armistead Burwell Smith IV, de subtiele snaarpatronen van Rob Crow en de wisselende zangpartijen van beide heren. De vooraf ingeblikte synthpartijen werden dan weer via een simpele druk op de knop tot leven gebracht. Pinback plukte niet enkel songs uit zijn jongste, intussen al vijf jaar oude cd ‘Autumn of the Seraphs’ (‘Bouquet’, ‘Good to Sea’), maar diepte met ‘Fortress’, ‘BB Tone’ en het onverslijtbare ‘Loro’ ook oude publieksfavorieten op. Er klonk dan ook luid protest toen de Californiërs al na veertig minuten het podium verlieten.

Daarmee komen we bij een pijnpunt van deze festivalformule: de fans, die vaak lang hebben moeten wachten om de geprogrammeerde groepen aan het werk te zien, willen volledige sets horen. En terecht, want ook het uitstekende optreden van Bill Callahan was veel te kort. De singer-songwriter uit Maryland, die zich vroeger van het pseudoniem Smog bediende en sinds zijn debuut in 1990 al vijftien langspelers op de wereld losliet, manifesteert zich steeds vaker als een 21ste eeuwse Leonard Cohen.

Callahan heeft, net als de Canadese meester, een diepe stem en schrijft teksten die blijk geven van literaire kwaliteiten, sardonische humor en emotionele complexiteit. In Brussel werd hij begeleid door een gitarist, die zijn op folky fundamenten gebouwde songs van een wall of noise voorzag, en een drummer. De meeste nummers -‘Baby’s Breath’, ‘America!’, ‘Drover’, ‘One Fine Morning’- kwamen uit zijn jongste cd ‘Apocalypse’.

Het indringende ‘Our Anniversary’ was echter een restant uit zijn Smogperiode en met ‘If You Can Touch her At All’ coverde de zanger zowaar een countrysong van Lee Clayton. Ooit was Bill Callahan de vleesgeworden norsheid op het podium. Dat hij zich dit keer in het Circus aan een dansje waagde, mag dus rustig als een historische gebeurtenis worden omschreven.

De langste set was donderdag voorbehouden aan Low en ons hoort u daar niet over kniezen. Het trio uit Duluth, Minnesota met het mormoonse echtpaar Alan Sparhawk en Mimi Parker als spil, behoort tot de grondleggers van de slowcore, maar heeft zich sinds 1994 dermate ontwikkeld dat je op zijn muziek geen eenduidig etiket meer kunt plakken.

Low zweert nog wel bij een zekere traagheid, maar verstild zijn de songs van de groep alleen nog bij vlagen. In ‘Violent Past’, ‘Nothing But Heart’ en ‘Monkey’ verwees Sparhawks rauwe, grofkorrelige gitaarsound ondubbelzinnig naar Neil Young & Crazy Horse, terwijl het noisy ‘Breaker’ stijf stond van de ingehouden woede. Tegelijk bewees het driespan met ‘Try to Sleep’ dat het ook hemelse popsongs in de vingers heeft.

Parkers drumstijl deed vrij minimalistisch aan, maar was perfect voor Low , en wanneer deze dame begon te zingen, zoals in ‘You See Everything’ of het pakkende ‘Especially Me’, trokken onze hartspieren samen van pure ontroering. Haar pure, transparante stem contrasteerde knap met de wat meer getormenteerde voordracht van haar echtgenoot. Maar wanneer het stel samenzong, zoals in het majestueuze ‘$20’ of het behoedzaam voortschuifelende ‘Nightingale’ kregen we zoveel kippenvel dat onze inderhaast opgeroepen dermatoloog zich een hoedje schrok.

En dan hebben we het nog niet gehad over pareltjes van het type ‘In the Drugs’, ‘Murderer’ en ‘Laser Beam’, die achteloos werden rondgestrooid zoals je doet met broodkruimels voor de mussen in het park. Hoeveel synoniemen kan een recensent verzinnen voor ‘bloedmooi’? Laten we volstaan met de mededeling dat we tusssen twintig over tien en kwart voor twaalf echt nergens anders wilden zijn dan op Autumn Falls. Case closed.

Dirk Steenhaut

LOW SETLIST: Violent past / Try To Sleep / Breaker / You See Everything / $20 / Nothing But Heart / Monkey / Witches / Especially me / In the Drugs / Sunflower / Majesty/Magic / Nightingale / Murderer // Laser Beam / When I Go Deaf.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content