Arsenal pakt op Werchter Parklife moeiteloos alle toeschouwers in

. © Belga

Op de grote festivals worden Belgische bands niet altijd met de egards behandeld die ze verdienen. Beetje ironisch dus dat in Covid-tijden vrijwel uitsluitend in de vaderlandse vijver wordt gevist. Na Balthazar en Goose toonden ook de local heroes van Arsenal op Werchter Parklife nog eens hun internationale klasse.

HET CONCERT: Arsenal en Tin Fingers op Werchter Parklife op 3/7.

IN EEN ZIN: Zodra Arsenal in de schijnwerpers verscheen, vulde het park zich met goeie vibes en toonden zowel de muzikanten als de toeschouwers zich van plan een memorabel feestje te bouwen.

HOOGTEPUNTEN: Melvin, The Rise & Fall, Saudade Pt.2, Animal, High Venus, Estupendo, Longee, Lotuk…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE van John Roan, als aankondiging van Estupendo: ‘De polonaise is nog niet toegelaten, zeker?’

‘Laten we samen wakker worden’, riep Felix Machtelinckx, de frontman van Tin Fingers (***), toen hij, omstreeks kwart voor twee, samen met zijn gezellen als eerste het podium betrad. Goed idee, alleen had de Antwerpse band er, met zijn dromerige, soms weidse indiepop, enige moeite mee de aanwezigen zijn universum binnen te trekken. Niet dat er op de songs veel aan te merken viel, Tin Fingers is in Vlaanderen gewoon nog geen naam die onvoorwaardelijk de oren doet spitsen.

De groep bracht in 2017 al de ep No Hero uit en begon vervolgens te twijfelen over de te volgen richting. Er werd wat gemorreld aan de bezetting, er werd halfhartig aan nieuw materiaal gesleuteld, maar uiteindelijk was het Hendrik Willemyns die redding bracht, door Machtelinckx bij de nieuwe plaat van Arsenal te betrekken. Die creatieve samenwerking liep gesmeerd, waarna de heren van Tin Fingers enkele oude, donkere folksongs uit hun beginperiode opdiepten en er samples en flarden sfeerrijke elektronica aan toevoegden. Eén en ander resulteerde in Groovebox Memories, het prima langspeeldebuut van het kwartet, dat nu in Werchter boven de doopvont werd gehouden.

Felix Machtelinckx bleek over een wendbaar stemgeluid te beschikken en ook de overige muzikanten kweten zich voortreffelijk van hun taak: een funky gitaartje hier (Red Socks), een dominant synthmotiefje daar (Wish) en een ongedurige bas er tussenin (I’m Lost Without Love). I Love the Countryside knipoogde nadrukkelijk naar New Order, terwijl we elders vage echo’s opvingen uit de oeuvres van U2, Talk Talk en Radiohead. Tin Fingers werden heen en weer geslingerd tussen luchtigheid en smaakvolle weemoed. Helaas ontbrak het hen aan de nodige punch om de toeschouwers écht op te warmen voor de headliner van de dag. Hopelijk krijgen ze dra de gelegenheid hun nummers te laten rijpen in het clubcircuit, voor ze zich nog eens op de grotere podia wagen.

Ontlading

Hoe was het, na twintig jaar, gesteld met Arsenal? Een groot vraagteken, want had Hendrik Willemyns in een recente documentaire niet laten blijken dat hij zijn muzikale passie kwijt was geraakt en dat zijn geesteskind op een dood spoor was aangeland? John Roan, de andere spilfiguur van Arsenal, hield zich liever onledig met death metal en viel op het eind april verschenen, opvallend gevarieerde The Rhythm of the Band nergens meer te bespeuren. Was er dus nog leven na de identiteitscrisis? Naar de passage van de groep in Werchter te oordelen, luidde het antwoord op die vraag ondubbelzinnig: JA!

Zodra Arsenal in de schijnwerpers verscheen, vulde het park zich met goeie vibes en toonden zowel de muzikanten als de toeschouwers zich van plan een memorabel feestje te bouwen. Vanaf opener Melvin was de ontlading totaal: iedereen veerde recht om het gezelschap heupwiegend, armenzwaaiend en meebrullend te verwelkomen. En jawel, ook Roan was weer van de partij. Hij herinnerde de fans aan de donkere tijden die nu eindelijk achter de rug leken en stond ook even stil bij Domenico Vaccaro, een lid van de grote Arsenal-familie die de pandemie niet had overleefd. Maar hij toonde zich vooral een energieke frontman die ieder hoekje van het podium verkende en regelmatig in dialoog ging met de drie zangeressen.

Topploeg

Uiteraard werd er kwistig met hits gestrooid, type Amplify, waarin gitarist Bruno Fevery funky licks afvuurde, Saudade, pt.2, waarin ‘la principessa’ Leonie Gysel vocaal het beste van zichzelf gaf, en het kolkende One Day at the Time. Uit de nieuwe plaat hadden slechts drie nummers de set gehaald: het door Paulien Mathues gezongen The Rise & Fall (nu al een classic-in-wording), het stuiterende Wanderer en het oercatchy Animal, twee momenten waarop de zanger van Tin Fingers alle aandacht naar zich toe trok. Ook springerige nummers als Temul, High Venus en het door een Afrikaans riedeltje ingeleide Estupendo misten hun effect niet. De band nam de toeschouwers mee op muzikale wereldreis en lokte her en der vreugdevolle taferelen uit. Oké, de Rode Duivels vermochten het niet Italië in de pan te hakken, maar Arsenal bleek nog altijd een topploeg te zijn.

Die gooide met Longee, Black Mountain en Lotuk overigens nog méér bommetjes in het publiek. Het waren gelukkig explosies waar geen bloed bij vloeide. Opzienbarend toch met hoeveel nummers Arsenal zich tijdens de voorbije jaren in het collectieve bewustzijn heeft gewurmd. Tijdens de laatste tien minuten van het optreden gingen helaas de hemelsluizen open en raakte iedereen in een mum van tijd doorweekt. Maar de fans bleven dapper de weergoden trotseren, zeker toen John Roan bij wijze van toegift met zijn eigen versie van Animal op de proppen kwam.

Hendrik Willemyns, die vanaf een verhoogje achter zijn synths alles netjes regisseerde, zag dat het goed was. Want ook al kan iedere nieuwe plaat van Arsenal de laatste zijn, de groep blijft een huis van vertrouwen én een toonbeeld van positivisme. En daar zijn er, in dit bizarre tijdsgewricht, nooit te veel van.

TIN FINGERS SETLIST: Red Socks / Happy Family / Wish / July / I’m Lost Without Love / I Love the Countryside / Fomo For Kids.

ARSENAL SETLIST: Melvin / The Rise & Fall / Amplify / Amelaka Motinga / Saudade, pt. 2 / One Day at the Time / Wanderer / Animal / Temul (Lie Low) / High Venus / Estupendo / Bend in the River / Longee / Black Mountain (Beautiful Love) / Lotuk / Animal (reprise).

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content