Arsenal @ AB

Arsenal is blijkbaar populairder dan ooit. De Brusselse groep geeft dezer dagen vijf concerten in de AB, waarvan er al vier zijn uitverkocht, en ook haar nieuwe cd ‘Lokemo’ valt bij pers en publiek in goede aarde. Redenen genoeg dus om op het podium een uitbundig feestje te bouwen.

DA GIG: Arsenal in AB, Brussel op 21/4.

IN EEN ZIN: “Een wisselvallig concert dat ook nog eens irriteerde door de doffe klankweergave, maar door het herkenningeffect van de hits en de tomeloze inzet van voorman John Roan bij de toeschouwers alsnog voor uitzinnige taferelen zorgde.

HOOGTEPUNTEN: ‘Longee’, ‘Estupendo’, ‘Saudade’, ‘Mr Doorman’.

DIEPTEPUNTEN: ‘Pacific’ en alle nummers die ‘gezongen’ werden door Johnny Whitney.

BESTE QUOTE van John Roan: “Bedankt allemaal om, nog voor jullie onze nieuwe cd hadden gehoord, zo massaal veel tickets te kopen. Respect. Jullie zijn een toppubliek.”

Exotiek is altijd een van de wezenskenmerken van Arsenal geweest, maar van de Afrikaanse en Braziliaanse ingrediënten die zijn vorige drie langspelers zoveel pit gaven, valt op ‘Lokemo’ geen spoor meer te bekennen. Hendrik Willemyns maakte vorig jaar, samen met John Roan, voor Canvas de documentaire reeks ‘Paper Trails’, over zes meesterwerken uit de wereldliteratuur, en veel van de nummers op de nieuwe cd vonden, zij het vaak onder een andere vorm, hun oorsprong in dat project. Toen ‘Lokemo’ uiteindelijk in een Bretoens kustdorpje werd ingeblikt, deden masterminds Roan en Willemyns daarbij naar goede gewoonte beroep op een aantal gastzangers en -zangeressen, onder wie Mike Ladd, Shawn Smith van Brad, Johnny Whitney van de hardcoreband Blood Brothers en Mélanie Pain van het Franse Nouvelle Vague.

Het nadeel van die aanpak is echter dat je al die artiesten niet mee op tournee kunt nemen en er bij Arsenal dus een groot verschil bestaat tussen het studioproject en de live-incarnatie. Op het podium worden de meeste nummers afwisselend ‘gecovered’ door Roan en zangeres Leonie Gysel en dat lukt de ene keer al beter dan de andere.

De set werd aangesneden met ‘Melvin’, de courante radiohit, en ‘Satellites’, stuiterende elektropop met echo’s van de new wave uit de eighties. Meteen kwam het eerste pijnpunt bloot te liggen, want of we nu vooraan, achteraan of in het midden van de zaal gingen staan, de klankweergave bleef altijd even dof en het basgeluid klonk zo opdringerig dat het de andere instrumenten meer dan eens in de verdrukking bracht. Niet dat het publiek het aan zijn hart liet komen, want vanaf het aanstekelijke ‘Estupendo’ veranderde de AB in een zweterige dansvloer. ‘Longee’, wat potiger dan anders en met Gysel in de hoofdrol, deed de lichaamstemperatuur van de aanwezigen zelfs nog enkele graden stijgen.

Shawn Smith was er helaas niet bij, maar Arsenal had in Brussel wel twee andere gasten meegebracht. Johnny Whitney, een soort Feargal Sharkey op helium, die ook nog eens een fikse dosis pathetiek in zijn stem had zitten, irriteerde ons mateloos met zijn geëmmer in ‘High Venus’ en ‘Glitter & Gold’ en het franglais van Mélanie Pain gaf al evenmin meerwaarde aan het concert. Op de cd zorgde het ingetogen, met Cure-gitaartjes versierde ‘Fear of Heights’ nog voor een welgekomen rustpunt, maar geprangd tussen het opzwepende ‘Saudade’ en het funky ‘The Coming’ viel het compleet uit de toon en haalde het de vaart uit de set. Tot overmaat van ramp was Pains uitstraling vergelijkbaar met die van een wassen beeld uit de collectie van Madame Tussaud. Méér zwakke momenten: ‘Pacific’ (banale en iets te bombastische pop) en ‘One Day At A Time’ (zo belegen als Simple Minds die net de dansvloer hadden (her)ontdekt).

Dat John Roan een matige zanger is, wisten we al langer. Toch legde hij als frontman zoveel inzet en begeestering aan de dag dat hij de toeschouwers schijnbaar moeiteloos om zijn vinger wist te winden. ‘Lotuk’ en ‘Personne ne Bouge!’ misten dan ook hun effect niet. De nummers klonken lang niet zo goed als in hun studioversies, maar in de zaal veroorzaakten ze niettemin uitzinnige taferelen. Tijdens het veerkrachtige ‘Switch’ en de klassieker ‘Mr Doorman’ was de euforie zo groot, dat een beduusde Roan niets anders kon uitbrengen dan “Dit is onge-fucking-looflijk!” De reprises van ‘Melvin’ en ‘Lotuk’ kolkten dus nog vervaarlijker dan even voordien en de fans zongen nu zo luid mee dat je de groep nauwelijks meer kon horen.

Zelden zo’n totale overgave gezien. Naar Testaankoopnormen was dit zeker een geslaagd concert, al bedachten we, alle glimlachende gezichten ten spijt, stilletjes dat we van Arsenal al veel sterkere optredens hadden gezien.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Melvin / Satellites / Estupendo / Longee / High Venus / Glitter & Gold / Saudade / The Coming / Fear of Heights / Pacific / Lotuk / Personne ne Bouge! / One Day At A Time // Switch / Mr Doorman / Lokemo // Melvin (reprise) / Lotuk (reprise)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content