Vijfentwintig jaar was het al geleden sinds Aroma di Amore nog eens een nieuwe langspeler had uitgebracht. Maar getuige het releaseconcert van ‘Samizdat’ in de ABClub, is de van oorsprong Mechelse postpunkband nog niets van zijn oorspronkelijke scherpte verloren.
DA GIG: Aroma di Amore in ABClub, Brussel op 9/5.
IN EEN ZIN: Verpletterende come-back van een unieke postpunkband die na een kwarteeuw stilte nog eens nadrukkelijk de puntjes op de i kwam zetten.
HOOGTEPUNTEN: ‘Nu we allemaal alleen zijn’, ‘Het land is moe’, ‘Kom terug’, ‘Hoor hoe weent mijn ziel’, ‘Nu we allemaal bijeen zijn’, ‘Hartslag’, ‘Spijt’.
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE VAN ELVIS PEETERS (terwijl hij de toeschouwers monsterde): “Ha, eindelijk hebben we nu een publiek dat de luiers is ontgroeid.” En ter aankondiging van een Wire-cover: “Dit is voor diegenen die al oud genoeg zijn om dit via hun ouders te kennen.”
Ook vóór Noordkaap, De Mens of Gorki waren er in ons land al groepen die op een geloofwaardige manier wisten te rocken in het Nederlands. De Brassers, Mensen Blaffen, Arbeid Adelt, de vroege Kreuners: allemaal bedienden ze ze zich, tijdens de punk- en new waveperiode, van hun eigen taal. Uit die categorie was Aroma di Amore verreweg de origineelste: Niemand schreef teksten die zo rauw, poëtisch, uniek en beeldrijk waren als zanger Elvis Peeters. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat hij het intussen tot gevierd romanschrijver heeft geschopt. Aroma maakte bovendien indringende muziek die veel nauwer aansloot bij bands als Wire, Gang of Four, PIL en Big Black dan bij, pakweg, Raymond van het Groenewoud. Dat verklaart wellicht waarom het gezelschap er, ondanks een finaleplaats in de Rock Rally van 1982, nooit in slaagde zich aan zijn cultstatus te ontworstelen.
Hoewel de groep met ‘Harde feiten’ en ‘KoudvuuR’ klassiekers afleverde, leidde ze de jongste twee decennia een sluimerend bestaan. Peeters ging aan de slag met De Legende, Angst maakte platen met het triphoptrio Kolk en verdiepte zich in de indietronica met zijn eenmansproject Zool. Aroma de Amore werd nog wel occasioneel op een podium gesignaleerd en liet nog enkele compilaties verschijnen, maar leek allang geen prioriteit meer. Het in eigen beheer uitgebrachte en fraai verpakte ‘Samizdat’ (genoemd naar de ongecensureerde literatuur die in het vroegere oostblok ondergronds werd verspreid) komt dus als een aangename verrassing. Vooral omdat de band trouw blijft aan zijn vroegere sound en uitsluitend songs van topniveau aflevert.
De set in de AB stond overwegend in het teken van de nieuwe cd, die integraal voorbij flitste. Peeters, Angst en bassist Lo Meulen -de beats kwamen als vanouds uit een drummachine- bouwden meteen een stevige geluidsmuur, waarbij de kregelige, vaak deraillerende maar soms ook twangy gitaar als cement dienst deed. In ‘Schoenen’ had het parlando van Elvis Peeters nog een hoog Rammsteingehalte. Een geweldige zanger is de man nooit geweest, maar omdat hij een hoogst begenadigd performer blijft, staan zijn vocale beperkingen zijn expressievermogen nooit in de weg.
De muziek zelf klonk vaak donker en onheilspellend: ‘Nu we allemaal alleen zijn’ steunde op een martiaal ritme en een melodie die zowel naar Brecht & Weill als naar Joy Division verwees. Het spannende en broeierige ‘Het land is moe’ had de bewerende kracht van Einstürzende Neubauten en was, net als het huiveringwekkende ‘Kom terug’, dooraderd met geprogrammeerde elektronica, maar ook met snijdend gitaarwerk van Angst en stuntelig maar effectief trompet- en harmonicaspel van Peeters. De meer punky nummers, zoals ‘Winst/verlies’ en ‘Stront’, werden door enkele oudere jongeren in de zaal dan weer als alibi aangegrepen om nog eens een wilde pogo te bedrijven.
Aroma werd voor de gelegenheid aangevuld met twee backingzangeressen, die in ‘Hoor hoe weent mijn ziel’ duidelijk voor een meerwaarde zorgden, door violist Geert Waegeman, die onder meer atonaal schrapend uit de hoek kwam in ‘Hartslag’ (een puike cover van Wire’s ‘Heartbeat’) en ‘Lucifer’, en pianist Gerrit Valckenaers, die mooie dingen deed in het sober gebrachte ‘Nu we allemaal bijeen zijn’. Het basspel van Lode Meulen was strak zoals het hoorde en ging tijdens ‘Het is mijn ik’ zelfs even de dubtoer op.
Ten behoeve van de fans van het eerste uur blies Aroma di Amore ook het stof van enkele oudere songs. Jammer genoeg geen ‘Koortsdanser’ of ‘Sporen van Lisa’. Wèl ‘De aarzel’, het funky ‘Een hoofd in de supermarkt’ en, tijdens de bissen, onder meer het op een grofkorrelige bluesriff gebouwde ‘Spijt’ en het nog steeds actuele anti-oorlogsnummer ‘Voor de dood’. Helaas waren er enkele lieden in het publiek die de hele avond lang om ‘Koekoek in de stad’ bleven roepen en vooral de aandacht op zichzelf wilden vestigen met een aanhoudend salvo van onnozele opmerkingen. Tja, dat krijg je als je ze eens een avondje vrijlaat uit hun geriatrische instelling. Maar over Aroma niets dan goeds. Meer zelfs: dit was een verpletterende come-back.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Schoenen / Hunker / Stront / Nu we allemaal alleen zijn / Het land is moe / De aarzel / Winst verlies / Kom terug / Man met de engel / Een hoofd in de supermarkt / Hoor hoe weent mijn ziel / Nu we allemaal bijeen zijn / Hartslag / Lucifer / Het is mijn ik // Spijt / Fe / ? / Voor de dood.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier