Suuns en Apparat hebben op het eerste gezicht weinig met elkaar te maken: de een is een Canadese rockband, de ander een Berlijnse producer. Allebei maken ze echter muziek waar een dance-element in verscholen zit. Zo kwamen ze tijdens Les Nuits alsnog op hetzelfde podium terecht.
DA GIG: Suuns en Apparat in Koninklijk Circus, Brussel, op 11/5.
IN EEN ZIN: Beide bands huldigden een vorm van minimalisme, maar waar dat bij Suuns leidde tot een zekere dansgevoeligheid, werkten de digitale symfonieën van Apparat vooral op het gemoed.
HOOGTEPUNTEN: ‘Arena’ en ‘Minor Work’ (Suuns), ‘K&F Thema (Pizzicato)’ en ‘A Violent Sky’ (Apparat)
DIEPTEPUNTEN: Apparat klonk bij momenten iets te zweverig en te statisch.
BESTE QUOTE: moeten we u schuldig blijven. Voor pittige one-liners waren we zaterdagavond aan het verkeerde adres.
De muziek van Suuns laat zich moeilijk in een hokje duwen. Het kwartet uit Montréal maakt namelijk viscerale postpunk die de meest uiteenlopende stijlen incorporeert: mechanisch aandoende krautrock à la NEU! en Can, psychedelische prog die doet denken aan Pink Floyd in de periode toen Syd Barrett er nog de plak zwaaide, en shoegaze. Maar de groep goochelt net zo goed met hoekige funk en dwingende technobeats. Die veelheid aan invloeden en referenties gaf de meeste van haar nummers een ongrijpbaar karakter.
De heren van Suuns putten in het Koninklijk Circus zowel uit hun drie jaar oude cd ‘Zeroes QC’ als uit het onlangs verschenen ‘Images du futur’, geïnspireerd door de massale studentenprotesten die vorig jaar hun thuisstad op stelten zetten. De Canadezen speelden in het halfduister, wat de dreiging die van hun muziek uitging extra benadrukte.
Afstandelijk
De set begon met ‘Music Won’t Save You’, waarin een strakke beat, noisegitaren en donkere synths de aandacht opeisten. Zanger-gitarist Ben Shemie’s fluisterzang klonk koel en afstandelijk en door de afwezigheid van echt catchy melodieën vergden de gelaagde songs van Suuns een zekere gewenning. Wie zich liet meedrijven, raakte echter snel in de ban van ‘Powers of Ten’ (explosieve intro, overdonderende spacerocksound), ‘2020’ (waarin leadgitarist Joe Yarmush een verwrongen kermismotiefje uit de snaren toverde), ‘Minor Work’ (waarin bewerende oriëntaalse thema’s verstopt zaten) of het dromerige ‘Edie’s Dream’.
Maar wat het publiek vooral over de streep trok, waren de onweerstaanbare, tot dansen aanzettende ritmen en pulserende baslijnen die songs als ‘Arena’ of ‘Bambi’ tot een belevenis maakten. Suuns behoren tot dezelfde familie als Clinic, Apse en Lower Dens. En ja, tijdens Les Nuits klonken ook zij hypnotiserend in hun monotonie.
Oorlog en vrede Het Berlijnse Apparat is al twaalf jaar het geesteskind van Sascha Ring, een 34-jarige producer en multi-instrumentalist met het vermogen elektronische muziek van een emotionele lading te voorzien. In Brussel liet Ring, die behalve keyboards en een laptop ook een gitaar en xylofoon beroerde, zich op het podium begeleiden door een tweede techneut en een violist die ook nog met percussie en andere snufjes in de weer was. Het opreden stond in het teken van het onlangs verschenen ‘Krieg und Frieden’, een soundtrack geschreven op vraag van de Duitse regisseur Sebastian Hartmann, die vorig jaar een theaterbewerking van Leo Tolstojs roman ‘Oorlog en vrede’ op de planken bracht.
Het resultaat is orkestrale muziek, voor het grootste deel tot stand gekomen met digitale hulpmiddelen. Er werd aan knopjes gemorreld, er werden pedaaltjes ingedrukt en loopstations in stelling gebracht en zo ontstonden majestueuze soundscapes waarin gesamplede instrumenten dermate werden bewerkt en gemanipuleerd dat je vaak niet meer kon uitmaken wàt nu waar vandaan kwam. Tijdens ’44 (Noise version)’ ontstond een mengvorm van neoklassiek, ambient en industrial, die we eerlijk gezegd niet altijd even spannend vonden. Daarvoor klonken de composities met hun lang aangehouden klanken soms iets te ijl en te minimalistisch en gebeurde er te weinig in om de toeschouwer bij de les te houden.
Geritsel Vooral tijdens de zweverige passages, die ons aan het seventieswerk van Klaus Schulze en Tangerine Dream deden denken, voelden we onze gedachten afdwalen. Gelukkig zorgden de ter plekke geïmproviseerde, ietwat abstracte visuals op die momenten voor een meerwaarde. In ‘LightOn’ en ‘A Violent Sky’ manifesteerde Sascha Ring zich als zanger, en kwam hij in de buurt van een croonende Thom Yorke. Maar wanneer de muziek op haar best was, hoorden we in Apparat een geestesgenoot van Max Richter.
Het kantelpunt van het concert situeerde zich ter hoogte van ‘K&F Thema (pizzicato)’, waarin getokkelde vioolpartijen, een mijmerende piano en een muziekdoos voor adembenemende pracht zorgden. Plots werd onze verslapte aandacht weer aangescherpt en ook daarna, tijdens een nummer dat voornamelijk uit elektronisch geritsel en botsende ritmen bestond, kwam het trio met de nodige dynamiek uit de hoek.
De tweede helft boeide dus méér dan de eerste, maar helemaal weggeblazen werden we toch niet door ‘Apparats nieuwste project. Onze conclusie pikken we gemakshalve dus bij het KMI: mooi maar wisselvallig.
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier