An Evening with Greg Dulli @ Het Depot: Intiem is niet altijd beter

(archieffoto) Greg Dulli, hier met The Afghan Whigs. © Wouter Van Vaerenbergh

De jongste jaren was Greg Dulli vooral druk met de herenigde Afghan Whigs. Later dit jaar verschijnt van de band, die hem ooit groot maakte, zelfs een nieuwe cd. Maar voor hij díe machine weer aanzwengelt, kiest de zanger voor een intieme solotournee, met haltes in Leuven en Gent.

DA GIG: Greg Dulli in Het Depot, Leuven op 13/2.

IN EEN ZIN: Dulli maakte een verrassende keuze uit zijn rijke repertoire maar kwam voor een zittend publiek iets minder bevlogen uit de hoek dan gewoonlijk.

HOOGTEPUNTEN: ‘Bonnie Brae’, ‘Martin Eden’, ‘It Kills’, ‘Teenage Wristband’, ‘Modern Love’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE: “Holy shit, het lijkt wel alsof ik in een fucking bibliotheek sta te spelen.”

De aankondiging dat de inmiddels vijftigjarige Dulli solo op het podium zou staan, was ietwat misleidend. Door de afwezigheid van een drummer klonk zijn repertoire in Het Depot weliswaar iets soberder dan gewoonlijk, maar de grootmeester van de soulgrunge liet zich wél seconderen door vier muzikanten die zich, naargelang de noden van de songs, in wisselende combinaties aan het publiek presenteerden.

Greg Dulli is een artiest die doorgaans erg visueel en filmisch schrijft en om die reden wordt hij wel eens “een cineast zonder camera” genoemd. De man voelt zich aangetrokken tot de donkere kantjes van liefde en lust, maar vaak is in zijn nummers ook sprake van dreiging en onderhuids geweld. Zijn personages staan met passie en overgave in het leven en betalen daar een prijs voor: wie spannende dingen wil meemaken, moet bereid zijn risico’s te nemen. En net als Oscar Wilde huldigt de zanger de overtuiging dat, als puntje bij paaltje komt, “each man kills the thing he loves.”

Tijdens zijn huidige tournee creëert Dulli een setting die hem toelaat een verrassende keuze te maken uit een omvangrijke catalogus waarvan hij al in 1988 het eerste hoofdstuk schreef. Meer dan de helft van de songs die in Het Depot de revue passeerden kwamen uit de Twilight Singers-periode, maar de set bood ook ruimte aan materiaal van The Gutter en, zij het dit keer slechts mondjesmaat, Afghan Whigs.

Weinig toonvast

Greg Dulli begon de avond in zijn eentje aan de piano met ‘The Killer’, één van de vijf songs uit ‘Blackbery belle’, de plaat die in het Depot verreweg het meest aan bod kwam. Vervolgens kreeg hij het gezelschap van gitarist Dave Rosser, met wie hij al ruim een decennium samenwerkt, een Spaanse bassist wiens naam ons is ontgaan, en werd zijn ‘Benneton Band’ vervolledigd door violist Rodrigo D’ Erasmo en toetsenman-gitarist Manuel Agnelli van Afterhours, een Italiaanse rockgroep met wie Dulli jaren geleden al samenwerkte als producer. De zanger zelf beroerde afwisselend het klavier en een akoestische gitaar, waardoor de verzengende energie die zijn optredens doorgaans kenmerkt, dit keer achterwege bleef.

Op zich is zo’n veranderende line-up een interessante oefening, omdat hij onvermoede aspecten van de songs naar boven kan brengen en je er zo anders naar gaat luisteren. Maar aanvankelijk (in ‘The Body’ bijvoorbeeld), had je vooral het gevoel dat de gitaren niet gelijk gestemd waren en dat de zanger lang niet altijd even toonvast klonk. Pas tegen het rockende ‘Bonnie Brae’, het vijfde nummer in de set, zat de vibe helemaal goed. Met het sinistere ‘Martin Eden’, het huiveringwekkende ‘It Kills’ en de southern soulballad ‘Step Into The Light’, waarin Rosser met zijn elektrische gitaar eenvoudige maar trefzekere accenten legde, bewees Greg Dulli eens te meer dat hij tot grootse dingen in staat was.

De afwisselend treurende en slierende viool van d’Erasmo zorgde regelmatig voor een dosis dramatiek en naar goede gewoonte smokkelde Dulli allerlei verwijzingen naar andermans werk zijn songs binnen. In ’40 Dollars’ weerklonk plots een stukje uit ‘All You Need Is Love’ van The Beatles; in ‘Papillon’ hoorden we een citaatje uit ‘The Joker’ van The Steve Miller Band. Maar met het van Marvin Gaye geleende ‘Please Stay’ en de folktraditional ‘Black is the Color’ prijkten ook enkele échte covers op het programma.

Oude mannen met monocles

Wie op verrassingen zat te wachten, zou op zijn wenken worden bediend. Zo putte Greg Dulli voor de allereerste keer uit ‘Amber Headlights’, zijn soloplaat uit 2005, en dat deed hij met het uitstekende ‘Early Today (And Later That Night)’ en het energiek maar slordig gespeelde ‘So Tight’. ‘The Lure Would Prove Too Much’ kwam uit ‘A Stitch in Time’, een obscure EP van The Twilight Singers die enkel bij de hardcore-fans een belletje zal doen rinkelen. En met ‘Demon in Profile’ en ‘The Spell’ stonden ook twee prima nieuwe nummers op het menu.

In Leuven speelde Dulli voor een zittend publiek en dat bleek uiteindelijk niet zo ideaal. “Het lijkt hier wel een fucking bibliotheek”, mompelde de zanger, met nauwelijks verholen ironie. “Ik krijg al visioenen van oude mannen die de wereld uitsluitend door een monocle bekijken”. De toeschouwers applaudisseerden weliswaar beleefd en het concert was uitverkocht, maar voor een artiest als Dulli, die doorgaans teert op de energie van het publiek, ontbrak er duidelijk iets. Wellicht verklaart dat waarom hij iets minder bevlogen voor de dag kwam dan gewoonlijk. Bovendien leek het er soms op dat de band niet alle nummers op de setlist even goed onder de knie hadden. En neen, de vocale partij van Dave Rosser in ‘Number Nine’ was lang niet van die aard om de oorspronkelijke van Mark Lanegan te doen vergeten.

Gelukkig toonden Greg Dulli en zijn gezellen zich tijdens de verlengingen nog even van hun meest dynamische kant, met ‘Candy Cane Crawl’ en ‘Teenage Wristband’. “Blijf David Bowie aan jullie hart drukken” droeg de zanger de aanwezigen op, nadat hij met een geslaagde solo-akoestische versie van ‘Modern Love’ een streep onder de set had getrokken. Goed was het zeker. Maar briljant? Neen, daarvoor had Dulli de lat in het verleden net iets te hoog gelegd. Wél blijft hij, zoals de titel van zijn jongste live-cd suggereert, ‘de onbetwiste ‘Savior of Misdemeanor’. Er zijn dus tóch nog zekerheden.

DE SETLIST: The Killer / The Body / Underneath the Waves / Please Stay (Once You Go Away) / Bonnie Brae / Early Today (And Later That Night) / Papillon / Martin Eden / Step Into the Light / The Lure Would Prove Too Much / Black Is the Color of My True Love’s Hair / She Was Stolen / Demon In Profile / It Kills / Forty Dollars / So Tight / Can Rova / Summer’s Kiss / Number Nine // The Spell / Candy Cane Crawl / Teenage Wristband / Modern Love.

Greg Dulli speelt vanavond nog in de Gentse Vooruit, maar ook dàt concert is uitverkocht.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content