Aldous Harding won opnieuw enkele zieltjes voor haar cryptische kiwipop in het Koninklijk Circus

4 / 5
© Yvo Zels
4 / 5

Artiest - Aldous Harding

Datum - 21/03/2023

Locatie - Koninklijk Circus

‘Ik zal jullie vanavond alles geven wat ik in huis heb’, beloofde Aldous Harding, op één van de weinige momenten waarop ze zich rechtstreeks tot het publiek richtte. Het waren geen ijdele woorden: de Nieuw-Zeelandse zangeres, die haar vierde plaat Warm Chris kwam voorstellen, zorgde in het Koninklijk Circus meermaals voor magie.

HET CONCERT: Aldous Harding in Koninklijk Circus, Brussel op 21/3. 

IN EEN ZIN: Aan haar eigenaardige mimiek en lichaamstaal blijft het wennen, maar met haar prachtige songs en vocale flexibiliteit wist Aldous Harding ook nu weer moeiteloos te imponeren.

HOOGTEPUNTEN: Fever, Treasure, Fixture Picture, Warm Chris, Staring at the Henry Moore, The Barrel, Imagining My Man, Old Peel,  Leathery Whip, She’ll Be Coming Round the Mountain… 

DIEPTEPUNTEN: geen. 

QUOTE: Harding sprak niet veel. En als ze iets zei, klonk het vaak nauwelijks verstaanbaar of stuntelig. Zoals toen ze Leathery Whip aankondigde met ‘This one is for you. Obviously’. 

Aldous Harding –echte naam: Hannah Sian Topp- debuteerde zo’n negen jaar geleden met een titelloze lp vol donkere, introspectieve folk, maar wist daarna, met de hulp van producer John Parish (zie ook: PJ Harvey, eels, Dry Cleaning) haar sound aanzienlijk te verbreden. Op zich klinkt haar muziek vrij toegankelijk en direct, maar haar cryptische teksten doen ietwat bevreemdend aan. Niet zelden heb je het gevoel naar verhalen te luisteren waar willekeurig stukken uit zijn weggeknipt, zodat er geen touw meer aan vast valt te knopen. Dat is niet erg: in interviews geeft Harding toe dat haar songs ook voor haar een mysterie zijn en ze dus niet kan (of wil?) uitleggen waar ze precies over gaan. 

Dat neemt niet weg dat de artieste regelmatig met prachtige beelden komt aanzetten (‘the weather opened up like a birthday card’) en dat wie aandachtig luistert haar, ondanks haar hang naar absurdisme, aan de hand van haar liedjes vrij goed leert kennen. ‘All my favorite places are bars’, klinkt het ergens, verwijzend naar de alcoholverslaving waar ze lang mee te kampen had. Vandaag heeft ze vooral behoefte aan geestesrust: ‘All I want is an office in the country’, zingt ze. Elders heeft ze het dan weer over relationele fricties: ‘the folks who want me don’t have the things I need’ verzucht ze, al moet ze toegeven dat ze ook zélf een vat vol tegenstrijdigheden is. Enerzijds stelt ze vast dat ‘you can’t be pure and in love’, anderzijds benadrukt ze dat ‘passion must play or passion won’t stay’. In de liefde bestaan nu eenmaal geen betrouwbare wegenkaarten. 

© Yvo Zels

In de schijnwerpers, zo weten we al van haar vorige passages, maakt Aldous Harding steevast een excentrieke indruk. Aan haar eigenaardige mimiek en lichaamstaal is het dus wel even wennen. Als de zangeres zich aan een dansje wil begeven, komt ze niet verder dan enkele houterige, haast robotachtige pasjes. Ze draait te pas en te onpas met haar ogen en sluipt over het podium met een bloeddorstige blik, alsof optreden voor haar een gevecht op leven en dood is. 

Acrobatisch

In Brussel stond vooral het materiaal uit haar jongste langspeler centraal. De songs kwamen alle tien voorbij en waren gekenmerkt door hun acrobatische zanglijnen. Aldous Hardings elastische stem veranderde om de haverklap van timbre, al naargelang de personages uit haar liedjes erom vroegen. Het ene moment verkende ze dezelfde hoge registers als Kate Bush of Vashti Bunyan, het andere klonk ze als Nico, wat het verloop van de set redelijk onvoorspelbaar maakte. ‘Ik weet zelf ook niet meer hoe mijn normale stem klinkt’, vertelde ze daar onlangs over. In vocaal opzicht is Harding een kameleon en ook op stilistisch vlak houdt haar werk dezer dagen het midden tussen freakfolk en barokke pianopop. 

Zoals bleek in het Koninklijk Circus klonken de nummers uit Warm Chris gevarieerder dan ooit, maar ging dat ten koste van de coherentie van haar vorige lp Designer, waarmee de artieste vier jaar geleden doorbrak bij een breder publiek. Wat wél bleef, was de spaarzame instrumentatie. Hardings vier begeleiders, allemaal multi-instrumentalisten, spiegelden zich aan impressionistische schilders: ze speelden behoedzaam en beheerst, huldigden een ‘less is more’-attitude, maar klonken altijd trefzeker. 

© Yvo Zels

Eén van de bandleden, de Welshman H. Hawkline (een pseudoniem voor Huw Evans) die zich tijdens Aldous Hardings concert over bas, gitaar en banjo boog, is zelf al jaren als singer-songwriter actief en mocht in Brussel dus het voorprogramma verzorgen. De bandopnemer, waarmee hij vooraf een aantal instrumentale partijen had ingeblikt zodat hij zich live kon beperken tot stem en gitaar, introduceerde hij voor de gelegenheid als ‘my band’. Een budgettaire ingreep, zoveel was duidelijk, maar de nummers uit Hawklines pas verschenen lp Milk For Flowers werden desondanks door de aanwezigen zeer gesmaakt. 

Heliumstem

Aldous Harding begon haar set met enkele songs uit Warm Chris, zoals Ennui en Fever (door de drummer van mooie trompetfrazen voorzien): flarden radiovriendelijke pop die steunden op een aanstekelijke groove Ook Lawn, waarin de zangeres een heliumstemmetje opdiepte en enthousiast met een tamboerijn op haar heupen mepte, en Passion Babe gaven aan dat ze het folkhokje inmiddels, althans gedeeltelijk, was ontgroeid. Maar net zo goed bracht ze fluisterliedjes, type Warm Chris of Staring at the Henry Moore, waarbij ze, in opperste concentratie, een klassieke gitaar beroerde. 

De fragmenten uit Designer (Treasure, Fixture Picture, het op herkenningsgejoel ontvangen The Barrel) groeiden één voor één uit tot hoogtepunten en het publiek luisterde in ademloze bewondering, zodat je in de zaal een speld kon horen vallen. Imagining My Man was de enige song uit Party, de plaat uit 2017 waarop Harding haar relatiebreuk met songwriter Marlon Williams verwerkte. En ook Old Peel, een single die verscheen tijdens de lockdown, kwam aan bod. 

© Yvo Zels

Tijdens het langzaam voortstrompelende Bubbles vervoegde Aldous Harding haar toetsenspeelster aan het klavier, om de avond te eindigen met het niet bepaald frivole Leathery Whip. Uiteraard zouden nog twee extraatjes volgen en trok de zangeres met het indringende maar met trompet en banjo fraai ingekleurde She’ll be Coming Round The Mountain (sleutelzin: ‘Breathing time is a lonely state of mind’) een sierlijke streep onder haar set. Het applaus klonk daarna warm en dankbaar. Het jongste exponent van de kiwipop had duidelijk weer enkele extra zieltjes gewonnen. 

DE SETLIST: Ennui / Tick Tock / Fever / Treasure / Fixture Picture / Lawn / Warm Chris /Staring at the Henry Moore / The Barrel / Bubbles / Passion Babe / Imagining My Man / Old Peel / Leathery Whip // Designer / She’ll Be Coming Round the Mountain. 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content