‘Wide through the Eyes of No One’ van The Steoples: soul voor getormenteerde zielen

Op zijn tweede album zet de avant-soultandem The Steoples een grote stap voorwaarts met een rijk gearrangeerd maar weemoedig luisterspel.

Toen Chris Manak, alias Peanut Butter Wolf, in 1996 Stones Throw Records oprichtte, was het label bedoeld als vehikel om zijn producties met de rapper Charizma uit te brengen. Het groeide uit tot iets veel meer dan dat. Stones Throw, met zetel in Los Angeles, werd een haven voor hiphopoutsiders en -vrijdenkers. ‘Embracing the unembraced’, zoals Questlove het ooit verwoordde. Madlib maakte er grote sier, J Dilla bracht er enkele dagen voor zijn overlijden zijn afscheidsalbum Donuts uit. De voorbije jaren vonden ook artiesten uit andere disciplines er onderdak. Onder anderen toetsenist en Solange-producer John Carroll Kirby, het Hollandse popfenomeen Benny Sings en de met reggaeton flirtende singer-songwriter Gabriel Garzón-Montano schetsen de diversiteit in Manaks huidige portfolio. Nestelt zich daar comfortabel tussen: Wide through the Eyes of No One, een curieuze soulplaat van een curieus duo.

Producer Gabriel ‘GB’ Reyes-Whittaker en zanger Yeofi Andoh hielden hun verbintenis vier jaar geleden boven de doopvont met Six Rocks. Hun met triphop benevelde elektrosoul had weinig impact. Tweede keer, goede keer, want het rijk gearrangeerde luisterspel dat de heren hier uit de hoed toveren zal de oren strelen van wie zijn meug vindt in de barokke hymnes van Moses Sumney, de met gospel bezwangerde r&b van Serpentwithfeet of de psychedelische crooner Nick Hakim.

Opener Everybody’s Song is een schijnmanoeuvre in de vorm van jubelende gospel, tamboerijn incluis. Een rustieke feeststemming die meteen omslaat met de slepende strijkers en nerveuze roffels van The Good News. Andoh is een naar LA uitgeweken Brit, en dat toont zich in zijn weemoedige relatie met de microfoon. In het met sombere pianopingels gelardeerde Lonely Behavior en over de liquide, golvende synths van Leaning on Me benadert hij het timbre van Elvis Costello, soms – zoals in de titeltrack, met zijn heupknikkende cadans en digitaal gemuteerde blazers – komt hij in de buurt van David Bowie, niet toevallig de eerste muzikale liefde van de zanger.

‘Madness makes things move’, klinkt het tijdens In the Dance, dat voorbijschuifelt alsof Kamasi Washington een obscuur pareltje van Marvin Gaye heeft opgediept. Soul voor getormenteerde zielen, zelfs met een toets exotica en een pruttelende drumcomputer ontsnapt ook Cotton niet aan die categorisering.