Er is meer nodig dan het vertrek van zanger Isaac Wood om artrockgroep Black Country, New Road van de wijs te brengen.
Vier dagen voor de release van hun tweede lp, Ants from Up There (2022), hield de frontman van Black Country, New Road het wegens mentale problemen voor bekeken. Een beroerde timing, want die eerste Amerikaanse tour moest worden geschrapt. Toch wisten de andere zes leden van de groep uit Cambridge (inmiddels Londen) dat Wood er ooit de brui aan zou geven. Reden waarom ze zonder hem al een handvol songs in de steigers hadden gezet.
Die nummers, samen met materiaal geschreven na Woods adieu, vonden hun weg naar een compleet nieuwe liveset. De registratie Live at Bush Hall (2023) was een even kras als grillig statement van veerkracht, saamhorigheid en inspiratie, waarbij bassiste Tyler Hyde, toetseniste May Kershaw en saxofonist Lewis Evans aan de microfoon postvatten.
Aan nieuwe ideeën ontbreekt het ook Forever Howlong niet. Op deze eerste studioplaat in de nieuwe configuratie mochten de drie vrouwelijke groepsleden het voortouw nemen: naast Hyde en Kershaw zingt ook violiste Georgia Ellery (tevens de helft van de eclectische popband Jockstrap). Vergeleken met de vaak in het absurde over zijn eigen relatiebreuk orerende Isaac Woods schrijven de dames een stuk nuchterder en empathischer, over confrontaties met een onbetrouwbare man (Two Horses), de verdoken pijn van een middelbare-schoolparia (Mary) of de hunkering naar een verwante ziel (Besties).
De vrouwelijke leiding geeft Black Country, New Road een ander cachet. Maar een volte-face is Forever Howlong niet. Wel vaart de groep dichter bij barokke kamerpop en progressieve folk dan vroeger. Toefjes mandoline, klavecimbel of blokfluit verrassen in songs die zich andermaal niet bekommeren om strofes en refreinen. Toch gaat de groep af en toe de poppy toer op: met Besties en het gebalde Happy Birthday komt ze links naast The Last Dinner Party fietsen.
Minstens zo vaak neemt de theatrale kant het over en passeert er een wilde jazzrockbreak of nerveuze blazerssectie à la Philip Glass. Met een stevige schep cabaret en wat liederlijke operettekunstjes heeft de plaat alleszins zijn wufte, meanderende momenten. In de zwierige zes minuten van Socks lijkt Tyler Hyde von Kopf bis Fuss op Marlene Dietrich ingesteld.
Blieft u dat minder, maak u dan niet al te druk: de volgende Black Country, New Road wordt gegarandeerd weer iets anders.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
