Niet alleen orkanen dragen namen. Zet u schrap voor de frisse Londense miezerbui die Bar Italia heet.
Als er niet bijster veel geweten is over Bar Italia komt dat omdat groepsleden Nina Cristante, Jezmi Tarik Fehmi en Sam Fenton dat best vinden zo. Happig op interviews en optredens zijn de drie nooit geweest. Bedrijvig op sociale media evenmin, ook niet over de recente overstap naar het Amerikaanse label Matador, toch de thuishaven van Queens of the Stone Age en hun persoonlijke favoriet King Krule.
Eerder verspreidde Bar Italia al twee lp’s en een ep via de World Music-stal van de narcotische singer-songwriter Dean Blunt. Als Nina verwekt Cristante daar tevens haar eigen slaapdronken lofigitaarpop. Daarnaast gedragen Fehmi en Fenton zich onder de naam Double Virgo nauwelijks vrolijker door slowcore met shoegaze te versnijden.
In Bar Italia laat het driespan al die stijlen samenvloeien – jengelend, lethargisch en charmerend naïef, als de humeurige tegenpolen van The Orielles of de nazaten van The Cure of The Pastels. Is de groepsnaam bij het gelijknamige nummer van Pulp gehaald? We kunnen het bevestigen noch ontkennen. Maar aangezien die coda van Different Class (1995) de comedown na een nacht clubben beschrijft, lijkt het wel plausibel.
Songs zoals Horsey Girl Rider en Missus Morality borrelen namelijk op uit verdwazing en teleurstelling, zinsbegoocheling en paranoia. Alle bandleden zingen, en die getalsterkte buit Bar Italia uit door in de straffe single Nurse! en het in druilerige cool zwelgende F.O.B. romantische, maar onvermijdelijk schuine driehoekjes te schetsen. Het leidt naar situaties waarin iets moet gebeuren, al is niet duidelijk wat. ‘I may owe you an explanation/ I just wanna lose control/ And I don’t have a real solution/ Wanna say just leave me alone’, formuleert Cristante dat in het zenuwachtige Punkt. Tracey Denim – een spotnaam voor een ordinair wicht – trekt zo voorbij in een besluiteloze roes.
Bar Italia slaat af en toe aan het dreinen, maar daarvoor is de skiptoets uitgevonden. Wél aardig is het van een hyperventilerende titel voorziene Yes I Have Eaten So Many Lemons Yes I Am So Bitter, waarin we de stembuigingen en op bas dobberende postpunk van Tom Vek horen. Met de grungepop van Friends en de in een loop gedwongen strijkers van Maddington weet het trio toch ook wat verfijning aan te brengen.
Dus ja, laat het voor een keer maar binnenregenen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
