Nonsens, absurdisme, surrealisme: bij Borokov Borokov is het nooit ver weg.
Toch is hun uit keyboards en drummachines gedistilleerde synthpop ook aanstekelijk en vernuftig.
Tijd voor een aprilvis met graten, tijd voor drie Antwerpenaren die hun avant-garde met een korrel zout serveren. Na enkele instrumentale albums vond synthesizertrio Borokov Borokov in 2020 op Enkel duetten onder meer Fenne Kuppens van Whispering Sons, Mathieu Terryn van Bazart en Marcel Vanthilt bereid tot vocale gastbijdragen in de moerstaal. De verkeerde fout is het vervolg op die plaat en tegelijk deels een abstractie ervan.
Zo mag ene Kanna Sato met haar naïeve meisjestimbre van Zenbu, Dekiru een Japanse variant op de meest stuiterende kunstjes van Hot Chip maken. In Sexboy is de voertaal Frans, met dank aan Bobonne en Parrain, oftewel Sarah Yu Zeebroek en Geoffrey Burton in Sébastien Tellier-modus. En tijdens de aan Patrick Cowley schatplichtige Hi-NRG-trip Geld stoft toetseniste Mia Prce (Miaux) haar Servisch-Kroatische woordenschat af. De stem gereduceerd tot louter klank of instrument, dat kan ook hijgend en huilend (Lotte Vanhamel van Vermin Twins in de krautrockjam De grauwe panter) of jankend (beeldend kunstenaar Dennis Tyfus tijdens de chaotische afsluiter Grappige man).
Borokov Borokov wordt weleens opgedeeld in het huidige muzieksegment dat met een vette knipoog het Nederlandstalige levenslied blootstelt aan de postironische grillen van de 21e eeuw. Op één hoopje met Willy Organ en Goldband. En kijk, wanneer noorderburen als Huub Prins en De Witte Kunst mee aanschuiven, in Moeilijke tijden en Rita De Rover, sluipen de kolder en de kleinkunst nader tot elkaar.
Bij Borokov Borokov staat de deur dus altijd open voor nonsens en absurdisme. Toch is hun uit keyboards en drummachines gedistilleerde, met goedkope wodka aangelengde synthpop tegelijk ook aanstekelijk en vernuftig. Parallellen zijn er met oud-pioniers van de ludiek ontspoorde electronica zoals Yellow Magic Orchestra, of dichter bij huis Telex en Pas de Deux. Twee bands die overigens in respectievelijk 1980 en 1983 onze nationale driekleur verdedigden op het Eurovisiesongfestival. Surrealisme als fier, Belgisch exportproduct, dat waren nog eens tijden. Deze heren brengen ze samen met hun gasten enig in herinnering.
Borokov Borokov – De verkeerde fout
Streamtips: Zenbu, Dekiru // Moeilijke tijden // Geld
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier