Dat je op Dan Bejar van Destroyer moeilijk vat krijgt, is wat de Canadese vagebond intrigerend en vitaal houdt, ook op zijn veertiende album.
Op de tijdlijn der songschrijvers bewandelt Dan Bejar het pad van de sardonische humor, schilderachtige tableaus, excentrieke, existentiële flair en eigenzinnige grandeur, achter Bill Callahan en voor Father John Misty. Bejar is de meest cryptische van de drie, en sinds semidoorbraak Kaputt (2011) kleurt de Canadees zijn songs met een klankpalet dat in afwisselende klemtonen zowel synthpop uit de eighties als de standards van Frank Sinatra, zowel indie- en softrock als orkestrale kamerpop bevat. Dan’s Boogie, samengevat.
‘You’re lost in the lighthouse / You’re lost at sea / That’s my mystery’, croont Bejar in de titeltrack, op drift tussen potige jazzdrums, scheurende gitaren, een fonkelende buffetpiano en woelige synths. Geen vaste koers ís de koers, met contradicties als referenties: het is Destroyer ten voeten uit. Toch zijn er ook vaste ijkpunten in het door transformatie gekenmerkte oeuvre dat Bejar de voorbije jaren uitbouwde. De verfijnde glamrock (en glossy kitsch) van Roxy Music, bijvoorbeeld, die zich midden jaren zeventig regelmatig bedienden van de statige, zich net niet in de overdaad vastlopende tred waarmee The Same Thing as Nothing at All voortschrijdt. Hydroplaning Off the Edge of the World knalt uit de startblokken, Heroes van David Bowie achterna, en ontspoort richting apocalyps na een dwarsliggende scheut hardrock en de kenmerkende oneliner ‘fools rush in but they’re the only one with guts’.
Dan Bejar is een romantische ziel, maar zijn teksten zijn te cryptisch, te veel stream of consciousness voor strikt afgebakende liefdesliedjes of break-upsongs. Komt hij met het door somptueuze strijkers omzwachtelde The Ignoramus of Love toch enigszins in de buurt, dan is dat met surrealistische stoorzenders: ‘Scarcity of feeling and purpose / It’s funny you should mention that / There’s nothing in there, everything’s been burned / I remix horses’. ‘Paarden remixen’, jawel.
Toen de blog The Quietus in 2015 Dan Bejar om zijn favoriete albums vroeg, schotelde hij de interviewer in zijn top tien zes titels van Joni Mitchell voor (‘ik zit een fase, sinds een jaar of zeven’). Vooral Court and Spark uit 1974 vond hij inspirerend. ‘Jazz-led boogie rock with poetic words’, noemde hij die plaat. Moet ik ook eens doen, zal hij gedacht hebben.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
