Op haar tweede album Girl in the Half Pearl legt r&b-vrijbuiter Liv.e een puzzel met stukjes zwoele funk, abstracte electronica en net niet valse jazznoten.
Wie Erykah Badu met een zelfverklaarde girl crush aan zijn kant heeft staan, mag zich in de handen wrijven. Zeker als je een muzikant bent in de dimensie waar avant-garde-r&b, jazz en neosoul de wetten van tijd en ruimte tarten. Olivia Williams – haar artiestennaam spreekt u uit als ‘liv’ – kan ervan meespreken. Toen de zangeres en producer haar eerste langspeler Couldn’t Wait to Tell You in de muzikale woestijn van de eerste pandemiezomer dropte, mocht ze die lanceren met een livestream op Badu’s website. ‘Ze komt uit dezelfde stam’, aldus de hogepriesteres (51) over haar poulain (25). En daarmee bedoelt ze niet alleen Dallas, Texas, waar de wortels van beide dames liggen.
‘Doing the weirdest shit ever and making it sound fire’, omschreef Liv.e onlangs haar modus operandi in Rolling Stone. Haar tweede album tuimelt uit de startblokken met de desoriënterende hectiek van Gardetto, innerlijke turbulentie vertaald naar synths en beats die elkaar spartelend in een houdgreep proberen te dwingen. Tijdens Lake Psilocybin schakelt ze over naar zwoele funk, omzwachteld door fluwelen keyboards aangeleverd door producer Mndsgn. De hese croon die ze hanteert – ‘Be the breath that I need, I wanna feel high’ – transformeert naar een krassende schreeuw in de atmosferische drum-’n-bass van Ghost. Het is de chaos van een puzzel waarvan enkel de vier zijden gelegd zijn, en het beeld binnenin fragmentarisch samenvloeit tot één geheel. Abstracte electronica à la Mount Kimbie (het Britse duo aan wie Liv.e recent vocalen verleende), psychedelische torch songs als Underground of de spacey lieftalligheid van Find Out: op het r&b-spectrum bevindt Girl in the Half Pearl zich ergens tussen de speelse virtuositeit van Sudan Archives en de groezelige visioenen van Keiyaa.
Zelfs wanneer alle elementen samenklitten tot een deun die simpelweg aanspoort tot heup- of schouderwiegen, zoals in Wild Animals (mee geproducet door John Carroll Kirby), dan nog is de hele constructie dooraderd met net niet valse jazznoten en slaapdronken drums. Komt ervan als je Wayne Shorter even hoog hebt zitten als Outkast en de Japanse avant-garderocker Shintaro Sakamoto. ‘I just want them to feel free, and like I’m the wind in the air’, met die gebruiksaanwijzing zet Liv.e de luisteraar op weg. Laat maar lekker waaien.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
