Het vijfde album Deadbeat van Tame Impala heet het dancealbum te zijn. Maar echte euforie is ver te zoeken.
De eerste song die Kevin Parker ooit schreef, lang voor Tame Impala uitgroeide tot de synthpopkolos van vandaag, heette Bad Mood. Parker was toen een onzeker, nerveus jongetje dat in de hardrock een uitlaatklep vond voor zijn tienerdemonen. In zekere zin is hij dat vandaag nog steeds.
‘I’m a loser, babe / Do you wanna tear my heart out? / I’m a tragedy / Trying to figure this whole mess out’, zo katapulteert Parker ons op zijn vijfde album, via een referentie naar de doorbraakhit van Beck uit 1993, terug naar de tijd toen hij de legoblokken inruilde voor gitaar en drums. De riff in Loser is dan ook van het type primitieve glamrock dat Tame Impala op Lonerism (2012) in de etalage zette, nu met een zweem Turkse psychedelica. Een invloed die ook doorschemert in de coda van de opener My Old Ways, wanneer een vintage synthesizerriedel zich doorheen de four to the floor-cadans wriemelt.
Juist, u had het misschien al opgevangen: Deadbeat is het dancealbum van Tame Impala. Beïnvloed door openluchtraves in de Australische rimboe en trance, met beats die door een Berlijnse bunker lijken te dreunen. Er zijn uitzonderingen: de Bee Gees-op-steroïden van Dracula, het nogal suffe reggaetonritme in Oblivion, en Afterthought, naar Michael Jackson circa Thriller gemodelleerde funkpop. Een overschotje misschien, uit de periode dat Parker met Dua Lipa aan haar album Radical Optimism (2024) werkte. Al is Parkers eigen optimisme ver zoek op Deadbeat.
‘Hoe meer succes ik heb, hoe meer ik het gevoel heb dat ik een leugen leef’, zei Kevin Parker in GQ over z’n nieuwe album. Een gezin, alle muziekspeeltjes ter wereld, een immens publiek, het mag niet baten. Not My World heet een van die repetitieve dansdreunen, een song over vervreemding met de kale kwaliteit van een demo van Underworld. Tijdens Ethereal Connection stellen we ons de vraag: is het verstandig om hoog in het technonirwana een impostersyndroom trachten af te schudden?
Bij End of Summer denken we telkens weer aan dat filmpje op sociale media, toen Parker die single voor het eerste deelde met een publiek tijdens een dj-set in Barcelona. Hij kondigt het aan door de microfoon, bouwt de spanning op, de beat valt in en… veel smartphoneschermpjes maar weinig echte euforie in de lucht. Je ziet er alle verwachtingen en percepties waarmee Kevin Parker worstelde op school, uitvergroot tot epische proporties.
