Op ‘Tangk’ ruilt Idles zijn aanvallende gitaren en agressieve temperament in voor texturen en introspectie

4 / 5
4 / 5

Titel - Tangk

Artiest - Idles

Streamtips - Gift Horse

Genre - Rock

Label - Partisan

Julien Broquet Journaliste musique et télé

Op het door Nigel Godrich geproducete Tangk verkent Idles, de belangrijkste Britse band van het moment, nieuwe horizonten.

In het jaar 2000, toen we ­onze angst voor de millenniumbug al waren ver­geten en ons nog lang niet konden voorstellen dat er binnenkort twee vliegtuigen in de Twin Towers zouden vliegen, bracht Radiohead Kid A uit. Met dat baanbrekende album, geïnspireerd door No Logo van Naomi Klein, de bijbel van het anti­globalisme, maakten Thom Yorke en co. een bocht richting electronica, herdefinieerden ze hun geluid en vonden ze de promocampagne opnieuw uit. Bijna een kwarteeuw later, toen Yorke met The Smile zijn eerste album zonder Nigel Godrich uitbracht, begeleidde de producer uit Westminster de transformatie van een ándere gitaarband.

Godrich mixte en coproducete het vijfde album van Idles samen met Kenny Beats (Denzel Curry, Vince Staples) en Mark Bowen, de gitarist van de band. En hoewel we niet zo ver willen gaan om te beweren dat Tangk hun Kid A is, is het zeker een mijlpaal. Het punkkwintet uit Bristol heeft zijn aanvallende gitaren en agressieve temperament in­geruild voor texturen en introspectie. ‘Bowen voelt zich veel meer op zijn gemak dan ik tijdens het schrijven in een nieuwe omgeving vol nieuwe speeltjes en instrumenten. Het enige dat ik nodig heb is een basdrum, een snaredrum en iedereen die zijn mond houdt’, zei Joe Talbot in de muzieknieuwsbrief The New Cue. Met een grapje prees hij de voordelen van hun samenwerking: ‘Je denkt misschien dat je tegen Mike Tyson kunt vechten, maar dan stap je in de ring en kom je erachter dat je dat niet kunt.’ Behalve misschien als je met z’n tweeën of drieën bent.


De mannen van Idles worden geroemd om hun tegendraadse attitude, maar wat hen vooral onderscheidt is hun dubbelzinnigheid. ­Terwijl ze boos in de micro schreeuwen, ­prediken ze medeleven, tolerantie en inclusiviteit. Met Crawler (2021) hadden ze hun klankenpalet al uitgebreid, Tangk gaat verder op dat elan. Er zijn hiphopnummers (Pop Pop Pop), gitaar- (Roy) en pianoballades (A Gospel), postpunk (Dancer) en meerlagige songs (het onweerstaanbare Gift Horse). Joe Talbot experimenteert met zijn vocals. Colin Webster doet mee op saxofoon. Aaron Paris zorgt voor de strijkersarrangementen. En in Dancer zingen zelfs James Murphy en Nancy Whang van LCD Soundsystem mee. Een veelzijdig, avontuurlijk album.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content