Jazz of geen jazz, rock of geen rock: het maakt Badbadnotgood geen centimeter uit op ‘Talk Memory’

Ze begonnen hun carrière met instrumentale hiphopcovers, groeiden uit tot het favoriete orkest van elke rapper en gaan nu in zee met een Braziliaanse cultheld: Badbadnotgood heeft de zaken prima voor elkaar.

Badbadnotgood verdeelt al bijna een decennium muziekliefhebbers. Ondanks hun improvisatiekwaliteiten ’te pop’ voor de jazzkenner, tegen wil en dank geboekstaafd als jazz door de modale indie- en hiphopfan, die het combo de voorbije jaren zag spelen en producen met en voor Kendrick Lamar, Kali Uchis, Frank Ocean en Kaytranada. Jinte Deprez van Balthazar vond het perfecte, simpele midden toen hij twee jaar geleden de band op het moodboard van hun album Fever prikte: BBNG is ‘een instrumentale, hedendaagse band’.

Zoals elke hedendaagse band grijpt BBNG naar het verleden zoals een extatische kleuter om zich heen graait in een snoepwinkel. Knoppendraaier du jour Floating Points neemt in opener Signal from the Noise de coproductie voor zijn rekening. Het negen minuten lange nummer roept de sfeer op van een obscure sciencefictionfilm uit Polen anno 1971. Circulaire saxofoontonen doen de song naadloos overvloeien in Unfolding (Momentum 73), waarvoor BBNG in zee ging met newageveteraan Laraaji, die voor de gelegenheid zijn elektrisch versterkte citer (familie van de luit) meebracht.

Na die kosmische karweitjes gooit het trio zijn voornaamste troef op tafel: Arthur Verocai, de 76-jarige Braziliaanse cultcomponist die de helft van Talk Memory doorspekt met zwierige strijkersarrangementen die je een nazomerblos om de oren toveren. Het album slaat af naar daar waar oude filmmuziekmaestro’s als Lalo Schifrin en Michel Legrand, de meest orkestrale uitspattingen van Kamasi Washington en de barokke funksymfonieën van David Axelrod elkaar innig om de hals vliegen. Dat ontaardt in City of Mirrors in een met drumbreaks duellerende piano, breaks die ook Beside April op sleeptouw nemen terwijl multi-instrumentalist Leland Whitty de pezen strekt op zijn gitaar. Tijdens Timid, Intimidating leeft diezelfde Whitty zich uit op saxofoon.

Jazz of geen jazz, rock of geen rock: het maakt Badbadnotgood geen centimeter uit. Op Talk Memory wordt gemusiceerd op de tippen van de tenen. Het maakt van dit vijfde album de meest gewaagde, ambitieuze en uitgebalanceerde langspeler in hun discografie. Sterk.