Nooit kwam woelwater Fulco Ottervanger zo lang en zo mooi tot bedaren als op zijn tweede popavontuur.
Misschien herinnert u zich nog hoe de jonge Fulco Ottervanger met de groep Marvelas Something in 2010 tegelijkertijd drie totaal verschillende platen uitbracht. Dat hij nog steeds huiverig is om in een hoekje te worden geduwd, blijkt uit zijn simultane lidmaatschap van De Beren Gieren, BeraadGeslagen en Stadt, bands waarin hij jazz, electro en rock buiten hun oevers laat treden. Zelfs toen de ongedurige multi-instrumentalist in 2019 zowaar een Nederlandstalige popplaat uitbracht – want zo kon je Fulco noemen – was die niet geheel vrij van tics.
Om maar te zeggen dat de klare lijnen die Fulco Ottervanger op zijn tweede solowerk Het vermoeden uittekent een lange voorgeschiedenis hebben. Met een meesterlijk gevoel voor beperking serveert hij vrij eenvoudige songs met veel melodische weelde en lenige structuren die vanaf de eerste beluistering bijblijven. Toch zitten ze zo slim in elkaar dat ze ook tegen langetermijngebruik bestand zijn.
Een voorbeeld: voor de van klassieke gitaar geplukte introductie Doortocht (Ulm) zou je de term kleinkunst kunnen bovenhalen, ware het niet dat een binnendwarrelend synthwijsje de seventiesnostalgie olijk doorprikt. Rinkelende gitaren en sympathieke dameskoortjes, electronica, strijkers, lalala’s en zweempjes The Beatles en The Beach Boys: Ottervanger strooit die klassieke elementen in afgemeten doses uit over liedjes die je soms de vindingrijkheid van Spinvis of het oorwurmgehalte van Doe Maar kunt toeschrijven.
Ook in zijn zang boort hij een nobele beheersing aan. Empathisch als het moet, fel als het mag. Buren, vrienden en familieleden zouden het voorwerp uitmaken van de songs. In Grote broer is de familiale verwantschap evident. Maar de makkelijke verbanden hebben we dan wel gehad. Toch zorgt Ottervangers onomfloerste taal ervoor dat je je doorlopend herkent in zijn impressies van gramschap (Blijf maar zitten), wijsheid (Jaartal) of eigenwaan (Theorie).
Aan de hand van zelfbespiegeling en kleine observaties bezingt Fulco Ottervanger zijn vermoedens van wat mensen tot mensen maakt. U zult hem er graag in volgen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
