‘Expectation growing everywhere I’m going/ all this information/ killing my inspiration’, zingt Delv!s op zijn debuutalbum. De torenhoge verwachtingen hebben zijn inspiratie echter niet gefnuikt.
Er is langverwacht en er is Delv!s, zoals Niels Delvaux zich laat noemen. Al meer dan een decennium wordt de man uit Landen aangekondigd als the next big thing. Zijn indrukwekkende soulstem was voor het eerst te horen in 2010 op Blend, een single met het Leuvense Up High Collective. Pas drie jaar later kwam hij opnieuw piepen met de single Tell Me, de zomertune van Canvas. ‘Ik kan maar één keer een eerste plaat maken’, vertelde Delvaux over zijn geduldig parcours, toen dit blad in de zomer van 2013 een uitgebreid profiel van de zanger publiceerde. ‘Ik moet mijn eigen ding vinden voor ik het kan uitbrengen’. Dat was dus négen jaar geleden. In 2017 volgde een vijf tracks tellende ep, No Ending, en een MIA-nominatie in de categorie doorbraak. En tóch moest zijn talent nog verder rijpen, voor dat debuutalbum voltooid kon worden. Delv!s, de avocadoboom van de Belgische muziek.
Nu de tijd om te plukken eindelijk is aangebroken, zullen ze bij Because (het label van Christine and the Queens, Charlotte Gainsbourg en Major Lazer) een zucht van opluchting slaken. Het wachten wordt wel degelijk beloond. Grootste vaststelling: Blablablue is meer dan een showcase voor Delvauxs excellente stemgeluid geworden en volgt niet de voor de hand liggende route richting retrosoul. De brede waaier aan invloeden, klankkleur en stemmingen werd vooraf al in de verf gezet door een trio singles. Zo is Rebelman psychedelica die galmend vanuit de sixties komt aanwaaien. Walk Alone Track is dan weer een zomerse bries soul die Sam Cooke en de jonge Marvin Gaye achterna slentert, en bij de ruige blues van Money zou je zweren dat Jack White er voor iets tussen zit.
Ze zijn er wel hoor, de lapjes soul en funk die de liefde voor Aretha Franklin en Curtis Mayfield met zich mee dragen. Maar met kleine ingrepen houdt Delv!s ze eigentijds en fris. Zo belandt Round and Round met enkele simpele tikken uit de drumcomputer ergens tussen Mac DeMarco en Khruangbin. In de staart van het zwoel swingende Punika zit een streepje ambient, en het bedwelmende So Much is veel meer Jeff Buckley dan pakweg Charles Bradley. Zelfs van een sober en akoestisch wiegeliedje als Baby Blue straalt klasse af. Hij heeft zijn eigen ding gevonden, de man die eigenlijk geen uitroepteken nodig heeft om zich te onderscheiden.
Delv!s****
Blablablue
soul/rock
Because
Stream
Rebelman
So Much
Round and Round
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier