God save the pop: A.G. Cook richt zijn blik op de toekomst met ‘Britpop’

A.G. Cook, de producer van onder meer Charli XCX en Beyoncé, reflecteert op zijn derde album op het verleden, het heden en de toekomst van pop.

Vorig jaar zette A.G. Cook voorgoed een punt achter PC Music, zijn invloed­rijke label dat tien jaar lang de ­codes van popmuziek tot het uiterste dreef. De ­producer speelde een belangrijke rol in de carrière van Charli XCX en werkte mee aan ­albums van Lady Gaga, Beyoncé en ­vele ­anderen. Al die tijd bleef Alexander Guy Cook ook verslingerd aan experiment, zoals je hoort op zijn eerste twee albums, beide uit 2020. 7G bestaat uit 49 tracks, verdeeld over 7 cd’s, Apple is compacter, maar stilistisch net zo explosief. Zijn derde soloalbum is nauwelijks ingetogener. Britpop bevat maar liefst 24 tracks en is, zoals wel vaker bij de Engelsman, even slopend als fascinerend.

Grijpt A.G. Cook met Britpop de kans om een ­sardonische blik te werpen op het beroemde pop­patriottisme van de jaren negentig, het Britse antwoord op de Amerikaanse grunge? Of wil hij een land dat vastzit in Brexit herinneren aan zijn laatste ‘gouden jaren’, ten tijde van Tony Blair? Ongetwijfeld. Maar dat niet alleen. Cook was ook simpelweg nostalgisch toen hij de corona­periode noodgedwongen doorbracht in Montana, samen met zijn partner, de zangeres Alaska Reid.

A.G. Cook verkent zijn ‘Britishness’ in drie hoofdstukken: Past, Present en Future. In het eerste deel keert hij terug naar de electro­sounds van PC Music. Denk: ­vervormde (Britpop, met Charli XCX) of hoge vocals ­(Prismatic), gelaagde tracks (Silver Thread Golden Needle) en gimmicks (Television). Het tweede hoofdstuk is verrassender. Op ­Present kruipt A.G. Cook zowaar in de huid van een indie­rocker. Serenade doet denken aan een ­digitale Sufjan Stevens, terwijl hij zich in Green Man wel heel erg moet inhouden om geen grote ninetiesriff te ­droppen. Cook brengt er ook een eerbetoon aan Sophie, de befaamde producer die in 2021 overleed – ‘I never ­guessed the loudest sounds are hollow’, klinkt het in Without. Het laatste deel van de plaat krijgt dan weer een meer ­digitaal randje (zie bijvoorbeeld de verdraaide funk van ­Emerald), al wordt het er niet veel minder melancholisch op. ­Future is zowel een synthese van de eerste twee delen van het ­album, als een stap vooruit. Met de open blik op de ­toekomst gericht.