Ze heeft soms het gevoel dat mensen meer van haar verhaal dan van haar muziek houden, zuchtte de zelfverklaarde American gothic-artieste Ethel Cain onlangs in The New York Times. Tja.
Sinds haar debuutplaat Preacher’s Daughter (2022) kennen we Ethel Cain als het alter ego van singer-songwriter, muzikante en model Hayden Anhedönia (wat ook een ronkende schuilnaam zou kunnen zijn). Anhedönia, die in Florida opgroeide in de sektarische schaduw van het kruis, riep Cain in het leven om er haar ervaringen met religieus trauma en seksueel geweld mee te kanaliseren. Haar heftige thema’s én uitgekiende gebruik van het internet maakten van Ethel Cain snel een fenomeen.
Niet dat het haar (alleen) daarom te doen was. Op die eerste plaat stond tussen alle donkere folk en zwemen doom metal weliswaar American Teenager, een gesuikerde song uit de Taylor Swift-keuken. Maar de horrordrones waarmee Ethel Cain begin dit jaar de lp Perverts vulde, waren veel minder toegankelijk.
Zo’n middelvinger naar de massa is Willoughby Tucker, I Will Always Love You niet. Het concept is al een stuk lichter dan je van deze met kannibalisme koketterende dramadiva zou verwachten: als trans vrouw loodst ze ons door de omstandigheden van haar ongelukkige eerste liefde. Met alle gebruikelijke pijn en droefenis van dien, maar deze keer zonder huiveringwekkende oerschreeuwen of zenuwtergende geluidsbrijen. Cain hanteert een palet waarop ze klodders slowcore, ambient, americana en shoegaze uitknijpt. Het resulteert in een stilistisch consistentere, maar soms wat te veel op sfeer leunende sliert songs.
De poppy, op een bedje van eightiessynths geserveerde bombast van Fuck Me Eyes is een beetje té – ziedaar het gothic-element. Het zangloze Radio Towers had dan weer een fijn tussendoortje kunnen zijn, maar valt met zijn duur van vijf minuten aan grootheidswaan ten prooi.
Niet dat een lange song een struikelblok hoeft te zijn, want het epische Tempest en het een kwartier bestrijkende Waco, Texas zijn fameuze orgelpunten. Al zullen lieden die al jarenlang Low of Slowdive aan de borst gedrukt houden er niet van achterovervallen. Om terug te komen op Ethel Cains krantencitaat van hierboven: Willoughby Tucker, I Will Always Love You is een smaakvolle, kundig geschreven plaat, maar puur muzikaal ook weer niet zo buitengewoon.
