Ethel Cain, de cultzangeres die gen Z obscure Franse filosofen laat googelen

Ze is een trans vrouw uit conservatief Florida, schrijft slowcoreliedjes over kannibalisme en heeft een voorhoofdtattoo die verwijst naar haar lievelingsdemon. Ethel Cain is de meest onconventionele altpopster van het moment.

Een twee minuten lange close-up van haar tanden. Een video waarin ze u zeventig seconden lang aanstaart en vervolgens wit poeder door een dollarbiljet snuift. Een lofzang voor ‘gay men deepdicking each other in a mudpit’ getiteld My Favorite Types of Gay Porn. (Voor de geïnteresseerden: haar favoriete type gay porno is narratieve porno op Tumblr uit de jaren 2010.) Het zou kunnen dat de vreemde video’s die het afgelopen jaar op de YouTube-pagina van Ethel Cain verschenen haar langverwachte tweede album Perverts moeten promoten. Aannemelijker is dat ze lak heeft aan de voorgeschreven regels uit de popindustrie en gewoon rare video’s wilde maken.

Al sinds Hayden Anhedönia op haar twintigste uit de kast kwam als trans vrouw en muziek begon uit te brengen als Ethel Cain, is haar carrière onconventioneel. Haar debuutplaat Preacher’s Daughter (2022) was een 76 minuten lange conceptplaat over de losjes op zichzelf gebaseerde cultleider Ethel Cain die het slachtoffer wordt van seksueel geweld en kannibalisme. Anhedönia maakt geen catchy hooks, maar trage slowcore die zich ergens op het kruispunt bevindt van gothic folk, ambient, doom metal en de americana van Lana Del Rey.

En met een voorhoofdtattoo die verwijst naar haar favoriete aartsengel en demon oogt ze bovendien een tikje te intimiderend voor de mainstream. En toch was Ethel Cain een van dé nieuwe talenten van 2022. Plots prijkte ze op eindejaarslijstjes, in Obama’s zomerplaylist, op de line-up van Coachella en in modecampagnes voor Miu Miu en Marc Jacobs. Anhedönia heeft nooit de ambitie gehad om een altpopster te worden. Maar hoe harder ze probeerde er geen te zijn, hoe meer ze er een werd.

Anhedönia’s alter ego Ethel Cain vindt zijn oorsprong in haar conservatieve opvoeding in een klein, ruraal dorpje in Florida. Ze werd thuis geschoold door haar diepgelovige ouders die haar uitsluitend christelijke muziek en gregoriaanse gezangen lieten horen. De horrorfilmcollectie van haar grootvader gaf haar een blik op een andere wereld. ‘Als kind was ik van alles bang. Dus besloot mijn grootvader dat ik iedere R-rated horrorfilm in zijn collectie moest zien’, vertelde ze aan Rolling Stone.

In de puberteit veranderde die angst in vervreemding. Toen ze twaalf was, vertelde ze haar moeder dat ze gay was. Die stuurde haar naar een religieuze psycholoog. ‘Mijn psycholoog was de eerste persoon die me vertelde dat ik niet naar de hel zou gaan’, blikte Cain terug in The New York Times. ‘Ik denk dat ze de opdracht niet goed begrepen had.’ In haar tienerjaren vond ze troost op Twitter en Tumblr, waar ze zich voor het eerst beschreef als non-binair en later ook de trans gemeenschap zou leren kennen. Ze vond gelijkgezinden op fora over Florence + The Machine, het popfenomeen dat de deuren naar haar muzikale ontwikkeling opende.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat Cain sociale media inzet om haar werk te promoten. Dat ze in 2022 zelf een popfenomeen werd, heeft ze gedeeltelijk te danken aan haar online aanwezigheid. Als kind van het internet kent ze als geen ander de kracht van internetmemes. Maar de risico’s had ze onderschat. In een interview in 2023 met The Guardian klaagde ze aan hoe de internetcultuur haar kunst ondermijnt. ‘Begrijp me niet verkeerd. Grappen en memes zijn altijd geestig. Maar als ik iets post dat serieus is bedoeld, blijven er grappen komen. Plots lijkt het alsof ik dat meme-baar internetpersonage niet meer kan uitzetten.’

Nadat ze met Preacher’s Daughter door Europa en Amerika tourde, keerde Cain in alle luwte terug naar haar thuisstad in Florida. Terug naar de anonimiteit en haar truck. Ze werkte er aan een gedicht over de erotiek van koeltorens, een kortverhaal over de zoektocht naar een symbolische god en haar eigen filosofische framework dat de basis vormt van haar tweede plaat Perverts, opnieuw een conceptplaat van anderhalf uur. Als ze al promo voerde, dan bestond die uit bevreemdende YouTube-video’s en vage Tumblr-statements over de ‘twaalf pilaren van het simulacrum’, een mix tussen de theorie van de Franse filosoof Jean Baudrillard over simulacra – symbolen en tekens die niet meer gebaseerd zijn op de realiteit – en haar eigen filosofie over het transcendentalisme – we verwijzen u graag door naar haar YouTube-video The Ring, The Great Dark and Proximity to God. Om maar te zeggen: Ethel Cain doet heel erg haar best om de mainstream weg te jagen. Wie dit keer memes wil delen, moet er eerst Baudrillard op naslaan. Of de subreddit van een hopeloze fan die vraagt of iemand de theorie van de simulacra kan uitleggen ‘op peuterniveau’. Ethel Cain zal het alvast niet voor u uit de doeken doen, liet ze weten aan HommeGirls. ‘Als iemand me mijn favoriete kunst zou uitleggen, zou ik het niet meer leuk vinden. Een beetje mysterie is goed voor de wereld.’