Boft u even dat zanger, muzikant en producer Dijon langer over zijn nieuwe plaat heeft nagedacht dan wij over onze titel.
Nochtans vormt denken geen hoeksteen in de filosofie van deze Amerikaan, wiens vader hem 33 jaar geleden als Dijon Duenas in het bevolkingsregister liet bijschrijven. Hoe nietszeggend het ook schijnt, gevoel is zijn devies. Doordat Dijon dat huldigt tot op het bot, ontsluit hij gerafelde, emotionele muziek waarin genres en klanksoorten (van schril tot warm, van ongefilterd tot vermangeld) elkaar vrijelijk overlappen.
Niet dat Dijons mixtuur van alt-r&b, indiefolk, psychsoul en experimentele pop in het ijle is ontstaan. Uit zijn lp-debuut Absolutely (2021) sprak een grote affiniteit met Bon Iver en Frank Ocean. Dat hij in interviews zowel de rammelende vuilnisbakkenethiek van postpunk als een smetteloze eightiesplaat als Michael Jacksons Dangerous ophemelde, verbaasde je niks.
Dijons voornaamste medestander op Absolutely was gitarist Mk.gee, intussen zelf ook onder lof bedolven voor zijn postmodernisme in het zoveelste stadium. Beiden prijkten eerder dit jaar in de credits van Sable, Fable (yep, van Bon Iver) en zowaar ook van Justin Biebers Swag. Zo gaat dat: hoe hard Dijon en Mk.gee ook de morsigheid van lo-fi en wanorde van los gejam aanhangen, die eenzelvigheid vergroot paradoxaal genoeg hun uitstraling.
Op Baby waadt Dijon minder diep door americana en geïmproviseerde kamerfolk als op de voorganger. Met een scherpe, woelige digitale productie geeft hij uiting aan de lawine van emoties die het prille vaderschap bij hem losmaakte. Liefde, toewijding, angst en onzekerheid buitelen over elkaar heen. Dijon laat het gebeuren, met een stem die slingert tussen zacht mijmerend en heesmakend rauw.
Zoals bij elke artiest die de conventies links laat liggen (die van strofes en refreinen, bijvoorbeeld) vraagt dat brokkelige verloop gewenning. Toch kleven deze diverse hartenkreten verbazend goed aaneen: van de gospelindie van het titelnummer of het soulvolle Yamaha tot het uit een gitaar geramde Rewind.
Wij houden het erop dat Dijon een slimme ‘frommelaar’ is. Ook wanneer hij in Automatic (alweer) de hitsige ongedurigheid van Prince oproept, of met afsluiter Kindalove – de enige song waarvoor Mk.gee bijsprong – het vaarwater van zongebruinde jachtpop kiest, zitten er meer kreuken in zijn muziek dan in een linnen hemd dat je na een week hiken uit je rugzak vist. Maar kijk, het staat hem.
