Ontweek u These New Puritans vroeger om hun zwaar- en moeilijkdoenerij? Crooked Wing, hun eerste werk in zes jaar knabbelt veel van dat vooroordeel weg.
Sommige lieden maken muziek voor wat er in die branche nog aan seks, drugs en rock-’n-roll te rapen valt. Anderen hopen ooit hun artiestenbandje van Coachella aan de kleinkinderen te tonen of het pantheon van Liefde voor muziek te vervoegen. De drijfveer van de Engelse multi-instrumentalist Jack Barnett? ‘Muziek nastreven tot het bittere einde.’
Die doodsernst straalde altijd al af van de platen die Barnett en zijn drummende tweelingbroer George als These New Puritans maakten. U zat bij hen goed voor kunstzinnige werkstukken die zich – het hoekige postpunkdebuut daargelaten – tussen artrock, kamermuziek en electronica bewogen. Gesneden koek voor fans van Robert Wyatt, David Sylvian en Talk Talk, die begrijpend knikken wanneer een artiest een song breit rond de klank van klapwiekende havikvleugels, of een Griekse kerkklok.
Zelfgenoegzaam zijn These New Puritans op hun vijfde reguliere plaat nog wel. Maar niet alleen behoort Crooked Wing samen met het filmische en orkestrale Field of Reeds (2013) tot hun mooiste creaties, de lp is ook hun menselijkste. Minder afstandelijkheid, meer vervoerende melodieën. Minder electronica, meer kerkorgel. Al in de ouverture Waiting reduceert een engelachtige jongenssopraan je hart tot een weke hoop. Bizar genoeg doet ook Industrial Love Song dat, een duet waarin Jack Barnett en Caroline Polacheck een stem geven aan twee naar elkaar smachtende bouwkranen op een werf.
Niet dat These New Puritans de zoetsappigheid zijn gaan aanhangen. In A Season in Hell klinkt militaristische percussie. Het op een grimmige drone en dreigende drums gestoelde Wild Fields krijgt de huiveringwekkende ambiance waar de zin ‘the suffering, it has no end’ om vraagt (mogelijk alludeert Barnett op Oekraïne). Aan het eind van de piano- en jazztrompetmijmering Goodnight kruipen er ongure spookstemmetjes vanonder het bed. Nazaatjes misschien van de helleveeg die Kate Bush – ook vaak een toetssteen hier – in Waking the Witch ooit opvoerde.
Een ander hoogtepunt, The Bells, klinkt als muziek voor een tijdloze arthousefilm van Peter Greenaway, mocht die niet Michael Nyman maar wel Steve Reich als componist hebben aangenomen. U heeft het al door: hapklaar is Crooked Wing niet. Bijzonder wel. Wie volhoudt, wordt beloond.
