Review: Trixie Whitley @ Gent Jazz

De laatste dag van Gent Jazz was volledig uitverkocht en dat had natuurlijk alles te maken met een indrukwekkende line-up. Product van eigen kweek Trixie Whitley presenteerde een set met ballen.

De laatste dag van Gent Jazz was volledig uitverkocht -zelfs tickets aan de deur waren de deur uit- en dat had natuurlijk alles te maken met een indrukwekkende line-up. Kat Edmonson trekte het geheel op gang met romantische jazzballads, terwijl product van eigen kweek Trixie Whitley een set met ballen presenteerde.

Wie: Kat Edmonson (**) The Gig: De Amerikaanse zangeres en songwriter Kat Edmonson betrad zelfzeker en breedwuivend het podium, maar is eigenlijk een fragiele verschijning met een kortharige karakterkop en een stem zo zeemzoet dat het soms pijn deed. Haar romantische debuutplaat ‘Take To The Sky’ uit 2009 was het gevolg van een strakke combinatie tussen Edmonsons speciale stemgeluid, een akoestische, zorgeloze gitaar, een ondersteunende drum en zwoele contrabaspartijen. Live vertaalde zich dat in puike jazzpopvertolkingen van ‘This Was the One’, ‘I Don’t Know’ en ‘Night and Day’, het soort nummers waarop gretig wordt geslowd tijdens promnights.

Ook Edmonsons sprookjesachtige tweede plaat ‘Way Down Low’, die in België bijna in de rekken ligt, kan in thuisland Amerika op veel aanhang rekenen. Ja, Edmonson is een sympathieke dame met een schattig Texaans accent, die “heel erg bang is om Belgisch bier te proeven, omdat je dat kan ruiken aan de adem”, maar ze ging voor dit nieuwe album echter weinig uitdagingen aan: steeds hetzelfde, met suiker overgoten recept. En dat is dan ook wat schorde aan het optreden: een charmante bedoening, maar soms balanceerde het wat op het randje van slaapverwekkend. Extra punten wel voor die waardige afsluiter ‘Lucky’.


Wie: Trixie Whitley (****)
The Gig: De Gents-Amerikaanse twenty something Trixie Whitley, dochter van wijlen Chris Whitley en ex-Black Dubzangeres, plukte gedurende een dik uur aan haar gitaar alsof haar vingers geen gevoelens hadden. Dat ze de voorbije jaren steeds meer fans bijeen wist te sprokkelen met haar bluesrock, werd akelig duidelijk toen er zich een dikke streep toeschouwers vormde voor het podium.

Muzikaal hadden wij dan ook erg weinig op te merken aan deze thuismatch: Whitley speelde eerst solo enkele donkere bluesnummers, waarna haar band -bestaande uit elektrische gitaar, drum, en bas gespeeld door Trixies nonkel Alan Gevaert, u misschien wel bekend van dEUS- erbij kwam. De opbouw van de set zat dan ook enorm goed in elkaar: ‘Gradual Return’ werd afgewisseld met de titelsong van haar langverwachte debuut ‘Fourth Corner’, de melancholische pianoballad ‘Pieces’ en het wondermooie ‘Breathe You In My Dreams’.

Telkens liet ze ons verstomd achter over hoeveel ze de voorbije jaren muzikaal is gegroeid.

Bindteksten daarentegen, zijn nog steeds niet haar sterkste kant. Halverwege de set mompelt ze dat “ze normaalgezien nu een nieuw nummer ging spelen, maar het toch niet zal doen.” Dat dat komt omdat er een snaar van haar gitaar is gesprongen, weet het publiek niet, waarna er kortstondig boe-geroep volgt. Dat verdwijnt snel weer wanneer ‘Need Your Love’ wordt ingezet.

Toch, ook zinnen als “Ik was eigenlijk van plan niet veel te zeggen, want bindteksten zijn nogal een issue tijdens mijn optredens. Soms wou ik dat ik een masker kon dragen en iemand anders kon zijn,” of “Wil je het licht op het publiek uitdoven? Dat heeft niks met jullie te maken maar met mijn eigen onzekerheid,” geven blijk van een gebrek aan zelfvertrouwen. Iets wat je haar eigenlijk niet zou geven, gezien haar sterke muzikale persoonlijkheid en de manier waarop ze haar longen uit het lijf zingt alsof haar leven ervan afhangt.

Op het einde van de set werd het publiek alsnog getrakteerd op een nieuw nummer, wat op groot applaus werd onthaald. Trixie leek zich geamuseerd te hebben in haar hometown, en wij ook. Een jonge dame met tonnen geschiedenis in haar stem, zo hebben we ze graag.

Janne Degryse