Review: Elvis Costello & The Imposters @ Gent Jazz

Elvis Costello, de man met het eeuwige hoedje en de legendarische vibrato in de stem, had de eer om Gent Jazz af te sluiten. Hij jaagde er zijn indrukwekkende oeuvre doorheen.

The Gig: Elvis Costello, de man met het eeuwige hoedje en de legendarische vibrato in de stem, had de eer om Gent Jazz editie 2013 af te sluiten. De set werd geopend met een overtuigende ‘I Hope You’re Happy Now’, doordrenkt van elektrische orgel, een stevige bas en drum en Costello’s virutoze gitaarspel. Al 59 jaar oud is hij, Costello, een gevierd muzikant die sinds de jaren zeventig begon als punkrocker en de jaren daarna ook richting jazz, soul, pop en country durfde te gaan.

Hij ploegde zich als een gek door de eerste tien nummers van de set, die hij zonder enig verpozen of bindtekst aan elkaar speelde. ‘Mystery Dance’, ‘Everyday I Write The Book’, ‘I Can’t Stand Up For Falling Down’,… het kwam allemaal wat haastig en ingestudeerd over, zo bleek ook wanneer Costello zelf meer dan eens buiten adem richting publiek keek. Beetje vermoeid? De leeftijd? Misschien.

Pas na een resem aan nummers nam hij de tijd om enkele woorden uit te brengen: “I hear we’re all going out tonight?” Een -toevallige- verwijzing naar de gisteren ingezette Gentse Feesten, het kan. De funky wervelwind ging echter onverstoord verder, en ‘Shipbuilding’ volgde. Het was soms wel pijnlijk hoe Costello zich enkele tonen lager leek te bevinden dan The Imposters tijdens dit nummer. Maar op een écht hitje werd het wachten tot bij ‘She’, het melancholische pianonummer (origineel van Charles Aznavour) dat diende als soundtrack bij de romantische komedie ‘Notting Hill’.

Vanaf dit punt in de set leek Costello meer laid back, en volgden onder andere ‘Good Year for the Roses’, een zorgeloos gebracht ‘A Slow Drag With Josephine’, ‘Jimmie Standing in the Rain’ en zijn monsterhit ‘Olivers Army’. Menig man herbeleefde zichtbaar zijn jeugd. Na een uur en half hield de hoofdact het voor bekeken, maar niet heus. Zijn bisronde duurde bijna drie kwartier, en was een bundeling van nog meer klassiekers: ‘Accidents Will Happen’, het liefdesnummer bij uitstek ‘I Want You’ en ergens tussendoor ook nog een cover van Prince zijn ‘Purple Rain’. Maar eerlijkgezegd hadden wij er toen al een beetje genoeg van. Helemaal niet slecht, maar het is niet meer wat het ooit is geweest.

Janne Degryse