‘Nieuw werk doet set verwateren,’ aldus recensent Tim Vernimmen.
Hoogtepunt: een furieus ‘Inertia Creeps’
Dieptepunt: wanneer er in het voorlaatste nummer plots ravesynths opduiken doet Massive Attack ons heel even denken aan het richtingloze midtempovulsel waarmee Faithless de gaten tussen zijn hits pleegt te plamuren – brrr
Beste quote: ‘Ann van Elsen en Tanja Dexters zijn trotse mama’s’ (de lichtkrant lijdt aan dezelfde ziekte als de websites van de Vlaamse kranten)
Zeggen dat Massive Attack terug is van weggeweest zou een beetje overdreven zijn: sinds de release van hun ‘100th Window’ in 2003 hebben we de band nog zeker drie of vier keer aan het werk gezien, en dan hebben we nog een aantal gelegenheden aan ons laten voorbijgaan. Wel nieuw deze keer was dat producer Robert ‘3D’ Del Naja en zijn posse eerder dit jaar eindelijk de nieuwe plaat ‘Heligoland’ hebben uitgebracht, waardoor ze dus heel wat nieuw materiaal hadden om live mee aan de slag te gaan.
Hoewel we erg veel houden van hun oude werk werd dat wel eens tijd, en dus waren we na de geslaagde maar ietwat melige set van de Canadees-Somalische hiphopper K’Naan zeer benieuwd wat Massive Attack voor ons in petto had. Dat bleek niet zo ontzettend veel te verschillen van wat we al eerder gezien en gehoord hadden: het Sportpaleis vulde zich als vanouds met galmende drums, donkere dubgrooves en sinistere synths, terwijl vier vocalisten elkaar afwisselden – Daddy G voor de donkere raps van ‘Risingson’, Horace Andy voor de zalvende reggaechant van ‘Angel’, Debbie Miller voor de soul van ‘Unfinished Sympathy’ en Martina Topley-Bird voor de etherische sirenenzang van ‘Teardrop’ – dat een opvallend kale, onderkoelde aankleding kreeg.
Dat gold ook voor de nieuwe nummers, die bovendien vaak gezongen werden door Del Naja zelf, en daar waren we helaas veel minder enthousiast over. Versta ons niet verkeerd: wij willen anno 2010 heus niet per se altijd hartverscheurende divavocals bij onze electronica, maar toch: de nieuwe tracks zijn niet alleen donker en ingetogen (alsof de band heimwee heeft naar de tijd dat ze besloten clubconcerten konden geven), ze missen ook de sterke melodieën die er destijds voor zorgden dat de behoorlijk avontuurlijke muziek van Massive Attack toch zo populair werd dat ze zelfs in de Tijdloze belandde.
Bovendien zijn ze ook tergend repetitief en missen ze de dynamiek die nummers als ‘Inertia Creeps’ en ‘Risingson’ op een onverwacht moment doet openbarsten en mensen in het publiek met hun ogen toe op hun lip doet bijten. De oude songs kookten en kolkten, maar het nieuwe werk kabbelt teveel en klinkt eerder als een slapeloze nacht dan als een nachtmerrie – onrustig en enerverend in plaats van overrompelend. Dat had zijn weerslag op het concert: de hits werden enthousiast onthaald, maar tussendoor zakte de set in en verslapte de aandacht.
We kunnen ons voorstellen dat deze muziek na al die jaren uit 3D’s systeem moest, maar dit leek meer een zuiveringskuur dan een triomfantelijke comeback. We hopen dus dat deze triphoppioniers binnen een jaar of vijf nog eens met een echt meesterwerk komen, zoals Portishead enkele jaren geleden. Zet dat maar op jullie lichtkrant morgen.
Tim Vernimmen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier