Recensie Johnny Marr (***): Bruisende pop, zonder pretenties

© Koen Keppens

(Marquee, 20:15-21:05) ‘This is fun’, riep Johnny Marr halverwege zijn Pukkelpop-optreden uit. En het publiek was dezelfde mening toegedaan. Alleen maar glunderende gezichten in de Marquee!

‘This is fun’, riep Johnny Marr halverwege zijn Pukkelpop-optreden uit. En het publiek was dezelfde mening toegedaan. Hoe nauwgezet we ook rondkeken, in de Marquee zagen we alleen maar glunderende gezichten.

PLUS

Morrissey mag destijds bij The Smiths dan de man van het woord zijn geweest, gitarist Johnny Marr schreef alle sprankelende melodieën van de groep. Bij de bands waar hij later bij betrokken raakte, van Electronic tot The The en van Danger Mouse tot The Cribs, deed Marr altijd zijn uiterste best om de karakteristieke sound die hij tijdens de eighties had ontwikkeld, uit de weg te gaan. Dat lukte aardig, omdat de man nu eenmaal een veelzijdige muzikant is.

Met zijn speelstijl refereert hij aan uiteenlopende voorbeelden als Nile Rodgers van Chic, Bert Jansch van Pentangle en James Williamson van The Stooges. Maar op zijn dit jaar verschenen, prima soloplaat ‘The Messenger’ lijkt hij eindelijk vrede te hebben met zijn verleden. De cd staat vol veerkrachtige popsongs die ook live moeiteloos overeind blijven.

Het aan Motown herinnerende ‘The Right Thing Right’, het springerige, naar The Jam verwijzende ‘Upstarts’, het gedreven ‘Sun & Moon’ en de knappe titelsong gaven al aan dat Johnny Marr en zijn strak spelende begeleiders in topvorm verkeerden. De gitarist verraste echter ook met vier Smiths-klassiekers, waarin hij zich zowaar zelfs als een puike zanger manifesteerde. ‘Stop Me If You Think You’ve Heard This One Before’, ‘Bigmouth Strikes Again’ en ‘How Soon Is Now?’ klonken nog altijd even fris en snedig als dertig jaar geleden, en tijdens ‘There’s A Light That never Goes Out’ kreeg Marr het publiek zo ver dat het de regels “If a double-decker bus / Crashes into us / To die by Your Side / Is such a heavenly way to die” uit volle borst meezong. Dat Marr totaal verstoken bleek van pretenties, maakte zijn concert er alleen maar feestelijker op.

MIN

Mocht de artiest een hele set lang op dit elan zijn doorgegaan, dan was dit zeker een viersterrenshow geweest. Helaas zaten er ook enkele nummers in de set (het middelmatige ‘Word Starts Attack’, de weinig tot de verbeelding sprekende cover van Sonny Curtis’ ‘I Fought The Law’) die verre van onmisbaar waren. Sneu ook dat ‘Getting Away With It’ van Electronic, wegens tijdsgebrek, uit de setlist werd geschrapt.

HOOGTEPUNTEN

‘The Messenger’ en de vier songs van The Smiths

QUOTE

(ter aankondiging van ‘Generate! Generate!’): “Dit is een nummer voor mensen die teveel nadenken. But don’t think twice, it’s alright.”

Dirk Steenhaut

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content