Raveyards op de Gentse Feesten: ‘Goth en Klein Pierke’

Weinig optredens waar tijdens de eerste feestweek op en rond de Vlasmarkt door de incrowd zo reikhalzend werd naar uitgekeken als naar dat van Raveyards.

Raveyards zijn dan ook mannen van vele oorlogen: Gentse rockpionier en sympathico Stefan Bracke (The Subs, Foxylane, Disko Drunkards, Lady Linn) en studio wizard François Demeyer (eveneens Disko Dunkards en Villa) die met Soapstarter in 2007 ‘Naked Wheelz’ afleverde, de mooiste en – onbegrijpelijkerwijs – meest genegeerde plaat van die zomer afleverde. Aangevuld met industrieel plaatslager Pieter De Wilde, tevens de bonkende hartslag bij de beukers van Raketkanon.

“Het wordt hard en dark”, had Bracke aangekondigd, en dat blijkt grotendeels te kloppen. Met dat ‘hard’ blijkt het nogal mee te vallen. Heeft het spook van Schauvlieghe ook de feetsen in z’n greep? Maar ‘dark’ is het zeker. En dat lijkt het aanwezige publiek – voor driekwart bestaand uit partyrockers van bijna-middelbare leeftijd – nogal in verwarring te brengen. Achter ons staat een brulboei de hele tijd “Homo’s!” te roepen en slechts hier en daar zet een handjevol mensen zich voorzichtig aan het dansen.

Raveyards heeft dan ook op het eerste zicht niet de instant anthems van Foxylane of de absoluut onweerstaanbare New-York grooves van Disko Drunkards in huis. Maar interessant is het zéker. Tijdens de eerste nummers al, horen we referenties naar Deutsch Amerikanische Freundshaft, vroege Detroit house, Gary Numan, Electric Six, van Dave Ball’s ‘In Strict Tempo’ en – vooral Nine Inch Nails. Die laatste band waart nogal nadrukkelijk door de klank van Raveyards, al blijft de zelfkwellende pose van de vroege Trent Reznor – gelukkig – achterwege.

Tijdens de beste momenten van het ultrakorte concert (we klokken af op een goed half uur) beklijft vooral de combinatie van songschrijverschap en dansbare, donkere gothic sfeer. Ze gaan het ook niet te ver gaan zoeken, en dat vinden wij een verdienste: “beautiful liar’ rijmt als vanzelfsprekend op ‘desire’ en zo hoort het ook, in deze context. De dipjes in het midden van het concert zijn net de momenten waarop de song het moet afleggen tegen de sfeer. Wanneer de beats even plaats ruimen voor ambient-sfeerschepping, is de roes even weg, al kan dat ten dele te maken hebben met het nogal makke publiek. En het werkelijk niet aflatende “homo’s!’ in m’n linkeroor doet er uiteraard ook geen deugd aan.

Dit is nog maar het derde concert van de groep en dat is er ook nog wat aan te merken. Het moet allemaal nog wat groeien: de songs, de opbouw, de power. Al wordt er naar het einde toe toch weer zwaar uitgehaald met uppercuts als het naar The Young Gods knipogende ‘Remember’ en ‘Millionaire’. Deze groep heeft behoorlijk wat te bieden. Lef, bijvoorbeeld. Het zou wellicht een stuk makkelijker zijn om op salonfähige new-wave-Itallo-house kar te springen, maar een eenentwintigste eeuwse versie van Gothic brengen, en daar ook nog eens een pak fijne hip-hop en dance referenties insmokkelen, dàt vinden wij lovenswaardig.

Elke veertiger die ooit op ‘Seaside’, ‘Futurama’ of in De Brielpoort met gekwelde blik en kohl onder de ogen heeft genoten van bands als The Weathermen of SPK, zal z’n hart ophalen aan de donkere trip van Raveyards. En alle jonge fans van bands als A Perfect Circle, willen we van harte deze soulvolle demonstratie van the real thing aanraden. Voor deze druilerige zomer is het misschien wat last, maar Raveyards zou wel eens dé sensatie van een donker en melancholisch najaar kunnen worden.

Setlist
1. Looks
2. Time Catcher
3. The Pack
4. Beautiful Liar
5. Red Eye
6. Seen it all
7. Remember
8. Millionaire

Peter Lissens