Rapper Sampa the Great: ‘Als ik goed genoeg ben voor Kendrick Lamar, waarom zou ik dan twijfelen?’

Ze maakte begin deze zomer gesmaakte passages op Couleur Café en Best Kept Secret. Na drie jaar heeft Sampa the Great eindelijk ook een nieuw album, met gasten als Angélique Kidjo, Denzel Curry en Joey Bada$$, maar vooral: haar Zambiaanse band.

Moe, maar tevreden, zo verschijnt Sampa the Great – echte naam: Sampa Tembo – op het scherm. Ons digitale treffen vindt plaats ergens halfweg een uitgebreide festivaltournee die eind april begon op Coachella en pas half augustus op zijn einde liep. En volgende maand begint ze alweer aan een rist clubshows (onder meer in de Antwerpse Trix), dan dus met een nieuwe langspeler op zak: As Above, So Below. Sampa the Great – ze dicht, ze rapt, ze zingt en ze is een visuele artieste – maakte naam vanuit Australië, maar ze is een Zambiaanse. Haar nieuwe album nam ze op in haar geboorteland met lokale producers, enkele familieleden en een Zambiaanse begeleidingsband. Net als haar grote voorbeeld Lauryn Hill vermengt ze naadloos hiphop en soul, pop en funk, en met haar nieuwe muzikanten voegt ze daar op As Above nog ‘zamrock’ aan toe, de Zambiaanse variant op westerse psychedelica uit de seventies.

‘De eerste band uit Zambia die in Barcelona speelt’, riep je een paar maanden geleden triomfantelijk uit op het Primavera Sound-festival in Barcelona. Ben je daar honderd procent zeker van?

Sampa the Great: Jazeker. Als mijn muzikanten het daar unaniem eens over raken, kan ik er gerust op zijn. En vertel ik het aan iedereen die het kan horen. (grinnikt)

Op je debuut The Return (2019) doorspekte je r&b en hiphop ook al met Afrikaanse invloeden. Ben je gaan opnemen in Zambia omdat je de real deal wilde?

Sampa the Great: Zo is het uiteindelijk gelopen, maar dat was zeker niet zo gepland. Ik ging gewoon op bezoek bij mijn vader in Botswana, omdat hij covid had, besloot daarna even door te reizen naar Zambia maar mocht door de superstrenge coronaregels Australië niet meer in. Ik zat dus vast, en wat begon als wat jammen en chillen met lokale muzikanten is uitgegroeid tot een album. Een erg bevrijdende ervaring. Ik ben in 2013 naar Australië verhuisd om te studeren en ben daar doorgebroken met mijn muziek. Ik was nog nooit ‘Sampa the Great’ geweest in mijn eigen land. In Australië is een deeltje van mijn muziek in zekere zin altijd ‘herschapen’, in Zambia voelde alles heel natuurlijk, alsof ik plots over mijn volle reikwijdte als artiest kon beschikken. Nog nooit heb ik zo snel gewerkt: in twee weken tijd was de hele handel geschreven en opgenomen!

Een van de songs op de nieuwe plaat heet Imposter Syndrome, naar het syndroom waarbij mensen het gevoel hebben dat ze hun succes niet verdienen.

Sampa the Great: ‘Waarom ik?’ Die vraag heb ik me in Zambia – ik ben er uiteindelijk twee jaar gebleven – vaak gesteld. Waarom kon ik naar Australië trekken en ginds gezien en gehoord worden? Waarom krijgen zo veel andere, getalenteerde mensen in Zambia die kansen niet? Op en top survivor’s guilt. Maar gaandeweg heb ik dat van me afgeschud. Ik aanvaard nu dat mijn pad zich zo heeft gevormd om redenen die groter zijn dan mezelf.

Je hebt je neergelegd bij je ambassadeursrol?

Sampa the Great: Net omgekeerd, eigenlijk. Meer dan tien jaar ben ik een soort ambassadeur geweest. Als Afrikaanse student in de VS (waar ze voor Australië ook enkele jaren gewoond heeft, nvdr.), als vrouwelijke rapper, als prominent lid van de Afro-Australische gemeenschap… Al dat gewicht, ik was het beu. Als vrouwelijke, zwarte artiest kun je blijkbaar niet gewoon iets maken. Je moet ook altijd iets vertegenwoordigen en/of iets verdedigen. Ja, ik ben zeker trots dat ik met mijn muziek iets méér kan betekenen, maar met deze plaat, gemaakt in Zambia, heb ik ook de vreugde van simpelweg creëren en mezelf vertegenwoordigen gevoeld.

Op de track Never Forget word je bijgestaan door zanger Emanyeo ‘Jagari’ Chanda van Witch, in de jaren zeventig pioniers van de zamrock. De Mick Jagger van Zambia, werd hij ooit genoemd – vandaar ook ‘Jagari’. Naar het schijnt ontgint hij tegenwoordig kwarts in de mijnen.

Sampa the Great: Klopt. Zamrock is in Zambia compleet in de vergetelheid geraakt. Het genre is bekender in Europa en de VS dan in zijn land van oorsprong. Een beetje zoals ikzelf. (lacht) Al die gitaarbands deden destijds nochtans iets wat ik erg moedig vond: de gevestigde cultuur en industrie uitdagen door Afrikaanse geluiden te mengen met westerse invloeden. En dan niet zoals ik, door naar het buitenland te verhuizen, maar van binnenuit. Heel inspirerend. Daar moest ik wel hommage aan brengen.

Eind juni stond je op Glastonbury, een dag later op Couleur Café, waardoor je wel Kendrick Lamars nu al historische performance op Glastonbury gemist hebt. Hoe hard heb je gebaald?

Sampa the Great: Het heeft zeker geknaagd, maar de warme ontvangst in Brussel maakte veel goed. (glimlacht) In 2016 deed ik al eens zijn voorprogramma in Sydney, maar toen heb ik hem jammer genoeg niet kunnen ontmoeten. Ooit komt het ervan, ik weet het 100 procent zeker. Hij heeft zich al positief uitgelaten over mijn muziek en dat betekende alles voor me. Létterlijk, hé! Daarvoor durfde ik mezelf geeneens een artiest te noemen, durfde ik niet ambitieus te zijn. Pas toen Kendrick me zag staan, wist ik zeker dat ik iets kon betekenen. Als het goed genoeg is voor de GOAT (greatest of all time, nvdr.), wie ben ik dan om aan mezelf te twijfelen?