Raf en Sarah Pepels (Portland): ‘De wereld is koud voor wie uit een warm gezin komt’

Zij zingt bij Portland en heeft met Sarah Green ook een soloproject op zak. Hij is taalleerkracht op een middelbare school in Genk en gebeten door poëzie. Een gesprek naar aanleiding van Vaderdag. ‘Opvoeden is ook loslaten en luisteren in plaats van je eigen wijsheden te verkopen.’

De ogen van Raf Pepels blinken wanneer hij over zijn jongste dochter praat. Sarah Pepels (24) mag ondertussen heel wat op haar palmares schrijven. Als zangeres en toetseniste bij de Belgische band Portland – een van de revelaties van De Nieuwe Lichting 2018 – stond ze al op menig podia, waaronder die van Pukkelpop en Werchter. Het goed onthaald debuutalbum Your Colours Will Stain bezorgde haar een uitverkochte releaseshow in de Ancienne Belgique en een uitgebreide concerttour. Als ze tussendoor nog even tijd heeft, ontwerpt ze ook de merchandise.

‘Dat schilderij hoort schreef te hangen’, merkt Raf Pepels (60) lachend op. Vader en dochter hebben zich voor de gelegenheid teruggetrokken in de voormalige slaapkamer van Astrid, Sarahs oudere zus. Geen anderhalve meter uit elkaar, maar dat mag – de jongste telg heeft het ouderlijke nest nog niet verlaten. ‘Thuis is my safe haven. Ik ben hier geboren en opgegroeid in een enorm warm gezin’, vertelt de muzikante aan de andere kant van het videogesprek.

Ondanks de leeggeroofde concertagenda en de financiële onzekerheden die daarbij komen kijken, is Sarah druk bezig. Duikt ze niet met Jente Pironet van Portland de studio in, dan broedt ze op haar ontluikende soloproject. Om het hoofd leeg te maken, trekt ze vaak met haar ouders op fiets- of wandeltocht of lossen ze samen kruiswoordraadsels op. ‘Op mijn leeftijd begin je te beseffen dat ouders niet voor eeuwig bij ons blijven. Ik probeer onze momenten samen zo onvergetelijk mogelijk te maken. Zo kocht ik een elektrische gitaar voor de zestigste verjaardag van mijn vader. Die wou hij al héél lang.’

Jullie lijken een zeer hechte band te hebben.

Raf Pepels: Ik probeer zo dicht mogelijk bij mijn kinderen te staan. Ik ben best melancholisch en besef heel goed hoe snel de tijd verstrijkt – hoe snel je iets kwijt bent. In de grappige maar tragische roman The World According to Garp van John Irving, holt het hoofdpersonage kwaad achter de wagens aan die te snel door zijn wijk rijden. Hij beschouwt ze als kindermoordenaars. Als student vond ik dat overdreven, maar toen ik tien jaar later vader werd, begreep ik het maar al te goed. Mijn vrouw Monika en ik waren erg beschermend. De kinderen mochten alleen op onze binnenkoer fietsen omdat hier zoveel auto’s en tractoren met schommelende monsterlijke aanhangsels door de straat raasden. Als compensatie maakten we dan wel vaak samen fietstochtjes.

Sarah Pepels: (vult lachend aan) … met fluohesjes.

Wat voor een kind was Sarah?

Raf Pepels: Ze was gevoelig en creatief. Ze droomde en experimenteerde veel. Sarah had altijd al een enorme zin voor initiatief. Stonden wij in het weekend op, dan had ze samen met haar zus al een hele hoop tekeningen en knutselwerkjes gemaakt. Ze haalt nog steeds het huis ondersteboven, maar kan ook heel ernstig zijn. Het is niet altijd even gemakkelijk. Ze had veel emoties en was bang om ons te verliezen. Nu weten we dat ze als hoogsensitief persoon het extra moeilijk had (en nog steeds heeft) om die emoties een plaats te geven.

Was Sarah als kind al gefascineerd door muziek?

Sarah Pepels: Dankzij papa was ik al vroeg zot van muziek. Hij leerde mij onder andere Bob Dylan, Van Morrison, Patti Smith, Boudewijn De Groot en David Gilmour kennen. Hij speelde akoestische gitaar terwijl ik op bed stond te springen op Plastic Jesus. Als vijfjarige wou ik absoluut mee naar een onverwacht luid concert van Fisher-Z. Gek genoeg viel ik in slaap toen ik op mama’s schoot lag. Ik herinner me dat ik helemaal in die roes zat en dat enorm rustgevend vond.

Raf Pepels: Het gaat eigenlijk nog verder terug. Tijdens de zwangerschap stonden mijn vrouw en ik op de wei van Werchter naar The Rolling Stones te kijken. Daar moet ze toch al iets van hebben opgevangen.

Op de dag van je diploma-uitreiking aan PXL Music stond je met Portland op Werchter. Je vader was backstage ook aanwezig.

Sarah Pepels: Hij moest mee, anders trad ik niet op. (lacht) Ik wilde voor hem spelen. Achteraf stond ik te trillen op mijn benen en moest ik huilen van geluk.

Raf Pepels: Ik ben al die jaren haar roadie geweest. Als chauffeur bracht ik Sarah naar alle repetities en concerten. Met veel plezier, het gaf mij ook de kans om de muziekwereld beter te leren kennen. En je eet niet elke dag aan dezelfde tafel als Angèle of Raymond van het Groenewoud.

Hoe voelde je je toen Sarah op het podium van Werchter stond?

Raf Pepels: Die emoties zijn moeilijk te vatten, maar de enthousiaste reactie van het publiek gaf me kippenvel. Ik ben blij dat ze voor muziek heeft gekozen. Ergens blijft het een bekommernis dat ze ervan moet kunnen leven, maar als ouder hoop je vooral dat je kinderen gelukkig zijn. Opvoeden is ook loslaten en luisteren in plaats van je eigen wijsheden te verkopen.

Wat zijn jullie favoriete herinneringen?

Raf Pepels: Een van mijn persoonlijke hoogtepunten is onze tocht door de Schotse Sligachan Valley. Na een voettocht van vijf uur doorheen beekjes, keken we vanop een rots uit over een hoefijzervormige bergkam met een klein meertje middenin. De grootsheid van de natuur maakte dat we ons plots heel klein voelden.

Sarah Pepels: We trokken nooit naar Spanje of Zuid-Frankrijk, maar gingen altijd in Schotland in de regen zitten (lacht). De meeste mensen keren na een vakantie gebruind terug, maar ik stond vol muggenbeten en schaafwonden van jeansbroeken die de hele week nat waren geweest. Ik denk liever terug aan het ontbijt op zondag: een zachtgekookt ei met soldaatjes en een wandeling door ons dorp.

Die verbondenheid is niet in alle gezinnen even vanzelfsprekend.

Sarah Pepels: Ik weet dat ik geluk heb gehad, en ben daar heel dankbaar voor.

Raf Pepels: Kinderen leren door te struikelen en te vallen. Als ouder probeer je ze bij te staan. Het is niet simpel om je kinderen los te laten. Voor wie uit een warm nest komt, is de wereld vaak koud.