Pukkelpop 2015: het feestje vóór het festival
Jeugdpuistjes op je dertigste? In Hasselt-Kiewit kàn het, want daar wordt dit weekend drie decennia Pukkelpop gevierd. De echte driedaagse begint pas vandaag, maar als geste tegenover festivalbezoekers met een combiticket pakten de organisatoren uit met een gratis extra instapavond.
PKP 3.0 begon relatief kleinschalig, want tijdens de pre-night werden voorlopig slechts drie van de acht podia in gebruik genomen. In de Dance Hall en de Boiler Room traden voornamelijk dj’s -om niet te zeggen: 2manydj’s– aan, zodat doorgewinterde festivalraven meteen op feestmodus konden overschakelen.
De Castello was voor de gelegenheid exclusief voorbehouden aan Belgische bands. Gevestigde, maar ook beginnende, zoals Soldier’s Heart, het Gentse kwintet dat twee jaar geleden de hoofdvogel afschoot tijdens De Nieuwe Lichting van Studio Brussel. Het gezelschap liet zopas een ep op de verlostafel achter en sleutelt momenteel, met de hulp van Jasper Maekelberg (zie Yuko en Faces On TV), aan zijn échte langspeeldebuut. Helaas zagen we, wegens fileleed op weg naar de festivalwei, het optreden van deze jonge honden aan onze neus voorbijgaan.
Goedmoedigheid loont
“Merci, merci, merci, deez doet mij heel veel plezier en geeft mij goesting om direct een stapel nieuwe liekes te schrijven”, opperde Johannes Faes, alias Tourist LeMC, toen hij na zijn optreden in een propvolle gigatent een gouden plaat in de handen kreeg geduwd, voor de verkoop van 10.000 exemplaren van zijn jongste werkstuk ‘En route’. Die plaat prijkt al 22 weken in de toptien van Ultratop en heeft van de Tourist de absolute lieveling van het Vlaamse publiek gemaakt.
De man bewandelt een middenweg tussen kleinkunst, naar Les Négresses Vertes neigende folk en hiphop, terwijl zijn voordracht heen en weer zwalkt tussen rappen en zingen. Tourist Lemc die zich in zijn werk van de Antwerpse volkstaal bedient, noemt zichzelf “de troubadour van ’t stad” en belicht in zijn songs het leven zoals het is in de metropool aan de Schelde. In tegenstelling tot veel van zijn Amerikaanse genregenoten draait het bij Faes niet om branie of stoerdoenerij: de artiest komt veeleer goedmoedig uit de hoek, toont zich in zijn nummers van zijn kwetsbaarste kant en hecht vooral waarde aan liefde en vrijheid.
Tourist LeMC is deze zomer werkelijk alomtegenwoordig en telkens wanneer hij met zijn puike live-band ergens opduikt, blijkt zijn publiek weer te zijn gegroeid. De geestdriftige taferelen die zich onder de toeschouwers in Kiewit afspeelden, vallen doorgaans enkel waar te nemen tijdens shows van grote buitenlandse sterren. Tourist LeMC raakt bij de luisteraar dus een gevoelige snaar, zoveel is duidelijk. Het zachtjes wiegende ‘Koning liefde’ kon zelfs op zoveel herkenning rekenen dat de tekst door zowat alle aanwezigen woord voor woord werd meegebruld. Ook ‘Deze nacht’, waarin Faes zich opwierp als de spirituele erfgenaam van Wannes Van de Velde, en een op reggaebenen geplante song over de vluchtelingenproblematiek werden warm ontvangen. Een Tourist op Pukkelpop? Kan best. Maar desondanks heeft hij er zijn entree niet gemist.
Prikkeldraad
Van ons geen kwaad woord over Jonas Govaerts, die wegens gehoorproblemen noodgedwongen zijn lidmaatschap van The Hickey Underworld moest opzeggen en nu films maakt. Maar een groep die erin slaagt Tim Vanhamel als gitarist in te lijven (zie ook Magnus) doet hoe dan ook een meesterzet. Het Antwerpse kwartet speelde een knallende set die de doetjes onder de aanwezigen al snel naar de uitgang van de Castello deed vluchten. Op het menu stond dan ook metalige postpunk waar je broekspijpen van gingen flapperen. Het ene moment hoorden we echo’s van Black Sabbath, het andere van Hüsker Dü, maar altijd speelden de Hickeys op het scherp van de snee.
Younes Faltakh, de schuimbekkende frontman, had zijn stembanden voor de gelegenheid met asfalt bekleed, de ritmesectie was krachtig genoeg om een vrachtlading heipalen in de grond te meppen en Vanhamel liet zijn snarendoos klinken alsof ze met roestige prikkeldraad was bespannen.
De muziek van The Hickey Underworld woekert als onkruid. Knarsende en schurende nummers uit het onlangs verschenen ‘Ill’ werden afgewisseld met ouder werk (herkenden we daar ‘Blonde Fire’?) en met ‘Future Words’ ging de groep zelfs de poptoer op. Pop, zoals bij Fugazi die zich (vrees niets, het voorbeeld is louter hypothetisch) aan een U2-song waagt. Volgens bassist Yorgos Tsakirdis hadden de aanwezigen best nog wat harder mogen springen. Om te tonen hoe het écht moest, nam Younes Faltakh, als een volleerde crowdsurfer nog snel een sierlijke duik in de massa. Het Rode Kruis hield zich paraat, maar gewonden vielen er niet te betreuren.
De truc met de bezem
Over The Van Jets kon u de voorbij weken al meermaals lezen in deze kolommen -ook nu waren ze zonder twijfel uitstekend- zodat we de schijnwerpers meteen kunnen richten op Novastar. Joost Zweegers begon zijn set solo en akoestisch met ‘The Best is Yet to Come’ en liet zich vervolgens begeleiden door een droomband die bestond uit Aram Van Ballaert, zeer expressief op gitaar; Karen Willems, de enige slagwerkster ons bekend die dánst achter haar drumstel en Pascal Deweze (Sukilove), een man die ooit het podium mocht delen met de grote Alex Chilton, op bas.
Zweegers, die afwisselend snaren en toetsen beroerde, gaf dit keer blijk van een opmerkelijke drive. ‘Because’, ‘Weller Weakness’, ‘Never Back Down’ en ‘Closer to You’ klonken lichtjes versneld, alsof er iemand met een bezem achter de zanger aan zat, maar die aanpak werkte prima. Net als The Beatles en Crowded House grossiert Novastar in melodieën die zo catchy zijn dat je er forellen mee kunt vangen. En aan passie en bevlogenheid ontbrak het de zanger evenmin. Emofolknummers als ‘Inside Outside’ en ‘Tunnelvision’ werden versierd met Spaanse gitaar en het onverslijtbare ‘Wrong’ werd massaal meegezongen. Zweegers klom zelfs op zijn piano om de troepen aan te vuren. Toen hij even later met ‘Caramia’ een sierlijke streep onder zijn optreden trok was onze conclusie al lang getrokken: Novastar schitterde op Pukkelpop zoals hij dat lang niet meer had gedaan.
Het Limburgse dj-duo The Whatevers mocht de feestelijkheden in de Castello besluiten met een aanstekelijke mix van indie- en modklassiekers met dancehall, ska en reggae. En, o ja, er was ook nog vuurwerk. Want, moeten ze in Kiewit gedacht hebben, je wordt maar één keer dertig.
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier