Producer Casey MQ is geobsedeerd door ‘Für Elise’ en *NSYNC

Shygirl. Oliver Sim van The xx. Christine and the Queens. Je kent Casey MQ misschien niet, de artiesten met wie hij heeft samengewerkt waarschijnlijk wel. De Canadese producer is al jaren een van de spannendere namen achter de schermen van de popscene. Hij zat ook achter de knoppen van Choke Enough, het langverwachte tweede album van Oklou dat zopas uitkwam. Tijdens de pandemie richtte Casey MQ mee Club Quarantine op, een online queer clubavond waar artiesten als Charli XCX, Caroline Polachek en Lady Gaga te gast waren. Die virtuele raves waren belangrijk voor de toen ontluikende hyperpopscene, en ook zijn eerste album Babycasey uit 2020 is met zijn autotune en stuiterende beats vooral in die hoek te situeren.

Zijn tweede plaat Later That Day, the Day before, or the Day before That gaat een heel andere richting uit. Op het album, dat vorige lente verscheen en vorige week een deluxe-uitgave kreeg, keert hij terug naar zijn eerste instrument, de piano. Als kind was Casey Manierka-Quaile, zoals hij in het echt heet, evenzeer geobsedeerd door boybands als *NSYNC als door Beethoven-klassieker Für Elise. Later That Day is een pianopopplaat over liefde en verlies, herinneren en vergeten. ‘Ik wilde een album maken dat je het gevoel geeft dat er voor je gezorgd wordt en dat je vrij bent om in je herinneringen te dwalen’, zei hij aan Dazed. En dat is gelukt. De plaat is geïnspireerd door Claude Debussy, soundtracks van Studio Ghibli-films en À la recherche du temps perdu, de lijvige romancyclus van Marcel Proust, de herinneringenchroniqueur bij uitstek. ‘Ik ben nooit naar de universiteit geweest. Ik wilde mezelf uitdagen’, klinkt het. Manierka-Quaile las de zeven boeken tijdens het maken van de plaat. Dat is op zich al een hele prestatie.

EEN WILLEKEURIGE QUOTE ‘Mijn pianoleerkracht zei dat ik moest stoppen met naar popmuziek te luisteren als ik een serieuze klassieke pianist wilde worden. Alleen opera was toegelaten. Dat heb ik niet gedaan.’