Op haar langspeeldebuut ‘Nymph’ blijkt Shygirl dan toch verlegen te zijn

Ze noemt zichzelf Shygirl maar schrijft uitdagende, expliciete teksten als ‘Read my lips, I need a big dick boy’. De Londense popartiest is niet zo makkelijk vast te pinnen – nog minder op haar nieuwe plaat. ‘Ik vind seks helemaal niet zo’n sensationeel onderwerp. Een beetje saai, zelfs.’

‘This girl doesn’t look shy.’

Die comment op de videoclip voor Freak vat zowat iedereens eerste reactie op Shygirls muziek samen. Met een oeuvre dat bol staat van teksten als ‘I’m a freak, […] do me right here on the floor’ en ‘She’s for the streets, bitch, she came to fuck’ komt Blane Muise allesbehalve beschaamd over. Wie WAP van Cardi B en Megan Thee Stallion te expliciet vond, kan Shygirl beter overslaan.

Vergis u niet: de Londense artieste moet het niet alleen van haar weinig verhullende teksten hebben. Sinds haar eerste single Want More uit 2016 maakt Shygirl furore met haar broeierige sound. Donkere hiphop en wulpse house vormen de basis, waarna het geheel wordt opgeleukt met invloeden uit de Londense underground, van garage tot grime. Haar muziek is dansbaar genoeg voor smerige clubs in het holst van de nacht, maar dankzij de hulp van experimentele producers als Arca en Sega Bodega luistert ook de meerwaardezoeker thuis geïnteresseerd mee. Het leverde haar enkele bekende fans op. Rihanna gebruikte haar muziek tijdens haar modeshows en ze mocht een bijdrage leveren aan Lady Gaga’s officiële remixalbum Dawn of Chromatica.

Je beseft niet dat je van je anonimiteit houdt tot je die kwijt bent.

In sommige muzikale middens geldt Shygirl al als een cultheldin, en dat zonder een langspeeldebuut onder de arm. Op twee ep’s en een handvol singles liet Shygirl al voorzichtig zien we ze is. Op haar recentste ep Alias (2020) verstopte ze onder seksueel expliciete teksten vier alter ego’s die elk een ander aspect van haar persoonlijkheid uitlichtten. Baddie representeert de onbereikbare vrouw die veel mensen in Shygirls teksten herkennen, Bae is het knappe meisje dat maar al te goed weet hoe mensen naar haar kijken, Bonk is de speelse van het kwartet en Bovine leent haar persoonlijkheid van de adelijke vrouwen waar ze in boeken over leest. Met dit concept bewees Shygirl dat haar expliciete teksten niet altijd letterlijk bedoeld zijn, en dat seks ook een metafoor voor zelfontplooiing kan zijn.

Op haar langverwachte debuutalbum Nymph gaat Shygirl nog een stapje verder en schrijft ze over gevarieerdere thema’s dan ooit te voren. De plaat zal nog steeds tegen puriteinse schenen schoppen, maar er staan al meer nummers op die je met je ouders kan beluisteren. En ook op muzikaal vlak tapt Shygirl uit diversere vaatjes. Zo klinkt het nummer Heaven als zweverige r&b. Coochie (a bedtime story) is dan weer speelse pop en met Poison staat er zelfs een accordeon op de plaat.

De broeierige, nachtelijke kwaliteiten van je muziek zijn op Nymph niet verdwenen, maar in het algemeen lijkt de plaat lichter en kwetsbaarder dan je eerder werk.

Shygirl:Terwijl ik eigenlijk al vanaf het begin met een zekere gevoeligheid schrijf. Ik sta erg open voor mijn emoties. Mijn muziek is in de eerste plaats een gesprek met mezelf waarin ik ontdek wie ik ben en wat ik voel. Maar in vergelijking met vroeger ben ik me er nu meer van bewust dat er ook mensen meeluisteren en dat die bepaalde ideeën over mij kunnen krijgen. Met Nymph wil ik laten horen dat mijn stijl breed gaat, in de hoop dat mijn luisteraars mee in dat verhaal willen stappen.

Op Alias bedacht je vier verschillende alter ego’s die elk een ander aspect van je persoonlijkheid voorstellen. Keren die terug op Nymph?

Shygirl: Nee, ik laat ze weer samenkomen. Op Alias had ik die facetten van mezelf vereenvoudigd om ze duidelijker voor te kunnen stellen, maar uiteindelijk ben ik een complex persoon en geen samenraapsel van verschillende persoonlijkheden.

Je bent bezig met hoe je gezien wordt door een publiek, en ook de albumopener Woe lijkt te gaan over de keerzijde van je stijgende bekendheid. Worstel je daarmee?

Shygirl: Het nummer gaat vooral over hoe mensen plots verwachtingen over me krijgen. Plots hebben ze het gevoel dat ze recht hebben op een bepaalde sound en reageren ze teleurgesteld als ik iets anders doe. Alsof ik geen echt persoon meer ben en niet meer zelf mag kiezen waarvoor ik sta. Dat was voor mij een nieuw gevoel. Mijn relatieve bekendheid heeft mijn omgang met anderen voorgoed veranderd. Maar ik heb ook geluk. Mijn carrière loopt vlot en al bij al krijg ik weinig haat over me heen.

Was je liever minder bekend gebleven?

Shygirl: Het was aanpassen, en eigenlijk hou ik niet van grote veranderingen, tenzij ik die zelf in de hand heb. Je beseft niet dat je van je anonimiteit houdt tot je die kwijt bent. Maar iedereen in de muziekindustrie is heel lief, hoor. Uiteindelijk heb ik de bekendheid leren te omarmen. Mensen die zich niet vaak gezien voelen, herkennen zich in mijn muziek, en ik vind het fijn om dat te kunnen aanbieden.

Ze kennen je vooral als iemand die openlijk over seks praat.

Shygirl: Wat voor mij een heel normaal onderwerp is. Ik praat er voortdurend over met mijn vrienden. Seks is nu eenmaal een belangrijk deel van menselijke relaties. Door het er zo openlijk over te hebben, stel ik me kwetsbaar op. Maar in tegenstelling tot anderen vind ik het helemaal niet zo’n sensationeel onderwerp. Een beetje saai, zelfs.

Schrijf je je teksten als een soort feministisch statement? Een groot deel van de maatschappij heeft het nog steeds moeilijk met vrouwelijke seksualiteit.

Shygirl:Ik vind het fijn dat mijn teksten iets teweegbrengen, maar er wordt weleens moeilijker over gedaan dan bij sommige artiesten die er anders uitzien. Hoe komt dat? Ik wil die discussie in gang zetten. Het is jammer hoe voorspelbaar mensen nog steeds reageren op expliciete lyrics. Ik word vaak omschreven als ‘sekspositief’, terwijl ik me daar niet per se in herken. In sommige oude nummers spreek ik net heel denigrerend over mannen en imiteer ik wat ik anderen over míj hoor zeggen. Is dat positief?

Iets anders: je album heet Nymph, naar de wezens uit de Griekse mythologie.

Shygirl: Ik bouw graag verder op bestaande verhalen en bekende thema’s. Uiteindelijk worden we niet als een leeg blad geboren. We komen terecht in een reeds bestaande wereld, waar we de verhalen van onze voorgangers verderzetten. Door veel te lezen, heb ik ook veel over mezelf en mijn medemens geleerd. We projecteren onze sensuele verlangens op nimfen. Soms op een negatieve manier, door ze als bedrieglijke verleidsters voor te stellen. Ik hou van de goddelijkheid die soms aan vrouwelijkheid wordt toegeschreven, zeker aan een artieste op een podium. De nimf verwijst dus opnieuw naar hoe het is om een publiek figuur te zijn. Bovendien lijkt de klassieke voorstelling van een nimf helemaal niet op mij en vond ik het interessant om dat te ondermijnen.

Nimfen worden ook vaak aan de natuur gekoppeld. Op de albumcover van Nymph en in de bijbehorende videoclips zien we jou ook in de natuur rondhangen, en niet in de nachtelijke steden die vaak met jouw muziek worden geassocieerd.

Shygirl: Ik probeer te vermijden om in de stad gefotografeerd of gefilmd te worden. Mijn muziek wordt inderdaad aan de grootstad gelinkt, maar dat vind ik een te gemakkelijk verhaal voor iemand als mij, een persoon van gemengde afkomst die in Zuid-Londen woont. Het klopt ook niet: als kind woonde mijn familie op het platteland van Wales. En ik ga vaak naar de natuur om tot rust te komen en te schrijven.

Welke literatuur inspireert je nog?

Shygirl: Ik houd van literatuur uit de romantiek, zoals Tess of the d’Urbervilles van Thomas Hardy. De brutale relatie tussen de mens en de natuur in die verhalen spreekt me aan. Sommige van die romans zijn troosteloos, de personages hebben voortdurend ongeluk en krijgen geen happy end. In zekere zin trekken ze daar ook een les uit. Op Firefly doe ik hetzelfde door te zingen over een relatie die absoluut niet werkte, maar waar ik uiteindelijk sterker uit kwam. Om te groeien moet je soms eens met beide voeten op de grond gezet worden.