Première: Kids in the Waiting Room maakt fluisterfolk over een raar, vaag keldertje

Kids in the Waiting Room © Guillaume Decock

Met Kids in the Waiting Room heeft Gent er – alweer – een fijne indieband bij. Luister als eerste naar Basement, de tweede single uit hun titelloze debuut-ep.

Thomas Van Caeneghem is zo’n acteur die de meeste enkel van gezicht kennen. De afgelopen jaren dook de Gentenaar op in onder meer Gevoel voor Tumor en Familie, maar was hij vooral actief op de planken met het muziektheatercollectief Lieden op Zee. ‘De laatste tijd mondde mijn schrijfwerk voor de Lieden steeds vaker uit in pop- en rocksongs. Dan maar een plaatje maken, dacht ik, en een band zoeken.’

Dat laatste lukte alvast vlot. Kids in the Waiting Room, zoals de band heet, is een interessant allegaartje geworden van jong jazzvolk uit Gent. Drummer Simon Raman en bassist Kobe Boon zijn samen de ritmesectie van Steiger, Artan Buleshkaj’ gitaar is ook te horen in het donkere Hast en ook de naam van toetsenist Jonas Desmet gonst door de Arteveldestad. Samen brachten ze in het voorjaar al debuutsingle Parts uit, rustige indiefolk met een elektronisch rafelrandje.

Opvolger Basement, een opwarmer voor de ep die vrijdag verschijnt, tapt uit hetzelfde vaatje. ‘I’m in the basement / where I saw the face of God’, opent Van Caeneghem wat hezig, begeleid door akoestische gitaar en een nerveus percussiepatroon uit een digitaal bakje. ‘Dat gaat over een raar, vaag keldertje in mijn vorige huis’, lacht de songwriter. ‘Maar vul het vooral in zoals je zelf wilt. Zo zijn mijn teksten ook geschreven. Het begint altijd met één zin die ik leuk vind klinken. Daar komt dan nog een goede zin bij, en nog een. Achteraf klopt het voor mij, maar dat wil niet zeggen dat ik een afgerond verhaal vertel.’

‘Net zoals bijna al mijn nummers heb ik Basement ’s nachts geschreven.’, vertelt Van Caeneghem. ‘Samen met een vriend had ik me teruggetrokken in de werkruimte van Raf Walschaerts van Kommil Foo om aan wat nummers te werken. Met één liedje zat ik al maanden vast. Na drie dagen intensief klooien kwam de song zelfs niet meer binnen bij mij. Ik ben naar mijn kamertje getrokken en heb de hele nacht geknutseld, gedreven door de high van te veel koffie. Uiteindelijk heb ik van het oorspronkelijke nummer enkel een paar zinnen en de akkoorden van het refrein overgehouden.’

Ook de bijhorende visual was een werk van lange adem. In totaal monteerde Van Caeneghem vijftig uur aan een mash-up tussen zelfgetekende figuurtjes en beelden uit Till The Clouds Roll By, een Amerikaanse musical uit 1946 met Judy Garland en Frank Sinatra. ‘Die film zit in het publiek domein en dus kon ik ermee doen wat ik wilde. Met een horrorfilm had dit evengoed gekund, maar dan was het contrast met de tekst niet groot genoeg geweest. Nu klopt het plaatje voor mij: aan de ene kant het fake hollywoodiaanse geluk, aan de andere kant het verhaal van een man met donkere gedachten die het gesprek met God aangaat.’

Kids in the Waiting Room lanceert op 12 oktober zijn eerste ep in de Handelsbeurs. Alle info vindt u hier.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content