Geen grote hits, wel een erg roerend setje rocksongs en een gewaad dat voor heel wat bekijks zorgde: dat had PJ Harvey vandaag meegebracht.
WHAT’S THE FUZZ?
De getunede versie van Patti Smith, quoi. Rockdiva en ex van Nick Cave, maar ook beeldende kunstenares en punkdichteres. Ze kwam op Pukkelpop 1998 in een roze catsuit ons gezichtsveld binnengewandeld en ons leven zou nooit meer helemaal hetzelfde zijn.
Op haar meest recente plaat hebben we een tijd moeten kauwen eer ze zich ten volle liet savoureren, maar sindsdien zijn we formeel: Let England Shake, een muzikaal gewetensonderzoek naar oorlog, geweld, dood en de Britse identiteit, verdient een vooraanstaande plek in uw platenkast.
TOCH NIET BETER DE TOOG OPGEZOCHT?
Toch niet als u het vestimentaire hoogtepunt van deze vierdaagse niet wilde missen. Polly Jean schreed immers de Main Stage op in een creatie van Ann Demeulemeester: een soort Romeins gewaad dat we – sorry, collega’s van Knack Weekend – alleen maar als een groot uitgevallen wit beddenlaken kunnen omschrijven, en dat in de buurt van drukke kruispunten ongetwijfeld ernistige ongevallen zou kunnen veroorzaken.
But we loved it en het had ook op de duizenden ándere mensen op de wei een betoverende uitwerking, want ze bleven een uur lang ademloos toehoren tijdens een set die bezwaarlijk toegankelijk kon worden genoemd. Heel even vreesden we dat la Harvey zich niet helemaal realiseerde dat ze op een festival stond, dat daar ook mensen staan die niet zo vertrouwd zijn met haar recente werk en dat die toch makkelijk met een paar duizend zijn.
Vrouwe Harvey leek haar materiaal op de Main Stage dan ook voornamelijk uit Let England Shake te lichten, zoals gezegd niet haar meest toegankelijke plaat. Maar zoals gewoonlijk hadden we weer voor onze beurt gevreesd, want geleidelijk kwamen ook oude bekenden uit Uh-Huh-Her en To Bring You My Love om het hoekje loeren, waaronder met name C’mon Billy, Down By The Water en afsluiter Meet Ze Monsta niet alleen de meerwaardezoeker maar ook de actieve ontdekker en eventueel zelfs de occasionele je-m’en-foutist konden aanspreken.
Voor die paar duizend andere festivalgangers die half gapend op één of andere grote hit zaten te speculeren had la Harvey helaas niks in haar mandje zitten. Maybe next year!
HET YOUTUBEMOMENT?
Te subtiel voor de camera’s wellicht om op te pikken, maar de blik van verstandhouding die Polly geregeld uitwisselde met vriend, toeverlaat en muzikaal klankbord John Parish – op gitaar en toetsen – was van een ontroerende schoonheid. Snif.
(V.B.)
