Phosphorescent plakt een pleister op uw wonde: ‘Je komt vanzelf uit bij gruwel en treurnis’

Phosphorescent © .

‘Phenomenaal plaatje’, schreven we in 2013 over Muchacho, de in glans en broosheid badende doorbraakplaat van Phosphorescent, ons album van dat jaar. Sindsdien draaide de wereld vijf jaar door, ook voor bezieler Matthew Houck, in de positieve zin. Alhoewel.

Matthew Houck zette onlangs een van Fox News geplukt beeld op Instagram: drie mannen aan een tafel tijdens een spelletje poker. In het midden: de legendarische Willie Nelson. ‘Met een T-shirt van Phosphorescent‘, glundert Houck, die in 2008 hommage aan de countryzanger bracht met het coveralbum To Willie. ‘Het moet de eerste en waarschijnlijk laatste keer zijn dat Phosphorescent, in welke vorm of gedaante ook, op Fox News te zien was. Een vreemd gevoel. Het is een zender die voor heel wat verdeeldheid zorgt, maar Willie Nelson is een van de weinige publieke figuren en rolmodellen die de verschillende kampen overstijgt. Hij zou een soort bruggenbouwer kunnen zijn in deze scherp gepolariseerde tijden.’

Op een dag zal ik sterven, zullen mijn vrouw en mijn kinderen sterven… Die gedachte maakt me immens triest.

Het label van Phosphorescent, Dead Oceans, zette bijna twee jaar geleden mee de schouders onder Our First 100 Days, een project waarvoor honderd artiesten tijdens de eerste honderd dagen van Donald Trumps presidentschap elke dag een song uitbrachten, ten voordele van burgerrechtenorganisaties. Houck, die zich tijdens de verkiezingscampagne had geuit als een supporter van Bernie Sanders, sloot de rij met een coverversie van This Land Is Your Land, de strijdbare folkhymne uit 1944 van Woody Guthrie. Voelt Amerika, na bijna twee jaar Trump, nog als zijn land?

‘Zo heeft het eigenlijk nooit gevoeld’, klinkt het antwoord. ‘Het zou niemands land mogen zijn, of het moet dat van iedereen zijn. Tegelijk negeert de tekst compleet het bestaan van de native Americans. Als Amerika iemand toebehoort, dan wel de oorspronkelijke bewoners. Maar Guthries hart zat natuurlijk wel op de juiste plaats toen hij die song schreef. Hij wilde vooral de essentiële samenhorigheid van het volk verklanken. Daarom wilde ik op Bernie Sanders kunnen stemmen, maar uiteindelijk is het uitgedraaid op een typische gespierde krachtmeting. Dat de rechterzijde daarbij als winnaar uit de bus kwam, is niet te verwonderen. Ze vechten met scherpere wapens, voeren een vuil gevecht. It’s all been a serious bummer.

Ook de persoonlijke wereld van Houck is helemaal anders dan toen hij vijf jaar geleden Muchacho uitbracht. Destijds had hij net een nieuw onderkomen moeten vinden voor al zijn instrumenten en opnameapparatuur, op de koop toe kreeg hij een liefdesbreuk te verwerken en ging zijn geloof in muziek ‘als spirituele kracht’ aan het wankelen. Ondertussen is hij gelukkig getrouwd, vader van twee kinderen en is hij van New York naar Nashville versast, waar zijn nieuwe plaat in een zelfgebouwde studio tot stand kwam. Het leven lacht hem toe, wat een optimistischer Phosphorescent oplevert.

Want lezen we in de eerste single New Birth in New England, naast de blijde intrede van het nageslacht, ook geen vorm van wedergeboorte?

Matthew Houck: Klopt. Maar ‘Rebirth in New England’ bekte bijlange niet zo lekker. (lacht) Het moet een van de vreemdste songs zijn die ik ooit heb geschreven. Ik vond dat die song, als eerste single, te veel een bepaald verhaal opdringt: ‘Hey, hallo, dit is de nieuwe ik!’ Want zo voelt het helemaal niet. Wanneer je een kind op de wereld zet, snijd je natuurlijk een nieuw hoofdstuk aan. Maar dat is maar één nieuw ding, één fragment van het grote geheel, het heeft niet mijn hele leven veranderd. Mocht je dus denken dat ik het leven door een nieuwe, roze bril ben gaan bekijken, think again!(lacht)

Ik voel nog steeds die blues, een soort kruipend ongemak dat me altijd heeft aangespoord tot songs schrijven

Pessimist tot in de kist dan?

Houck: Weet je, als ik er nu op terugkijk, dan vind ik het maar niks, het idee dat ik miserabel was – of moest zijn – om te kunnen creëren. Dat is wel degelijk veranderd. En misschien is deze plaat wel optimistischer dan ik tot nu toe besef. Maar dat optimisme wordt op de hielen gezeten door een zekere bezorgdheid, door tristesse. Omdat… (wikt zijn woorden, zijn adamsappel gaat op en neer) Omdat dit alles uiteindelijk zal eindigen. Ik zal op een dag sterven, mijn vrouw zal sterven, mijn kinderen zullen sterven… Die gedachte maakt me immens triest. Het is toch een trieste deal die we krijgen, dat we hier maar voor zo’n korte tijd rondlopen?’

C’est la vie, zeker?

Houck: (snel) Dat is niet nihilistisch bedoeld. Ik vat het eerder op als een soort stoïcijnse kalmte, een soort positieve gelatenheid. Maar hoe dan ook, ik voel nog steeds die blues, een soort kruipend ongemak dat me altijd heeft aangespoord tot songs schrijven.

Dat ongemak doet je regels neerpennen als ‘It’s hard to understand / But if you need to make a martyr / You’ve gotta take away the man’. Het bewuste nummer, Christmas Down Under, klinkt alsof Daft Punk zich aan country waagt, maar een kérstlied?

Houck: Ik weet het, objectief gezien is het héél fout om ‘Christmas’ in een songtitel te zetten. Maar ja, we zaten met ons gezin in Australië, het was Kerstmis, en van het één kwam het ander. (lacht) Ook daarin zit weer die tweeledigheid. Enerzijds heeft de mens Kerstmis gekozen als een dag om te vieren, iets heugelijks en moois. Anderzijds is er de religieuze dimensie. In de kern van religies zit ook iets moois, alleen is het gemuteerd tot dat verschrikkelijke, bloederige ding. Hopeloos. Bedroevend.

Phosphorescent, dames en heren: de band die overal een reden tot treuren in vindt.

Houck: Mja, komt dat niet vanzelf als je een beetje nadenkt? Als je jezelf toelaat om af en toe te anticiperen op wat er gaande is in de wereld, kom je toch vanzelf uit bij gruwel en treurnis? Zo ontstaan mijn songs in elk geval. Als een pleister op de wonde, een deken voor die treurnis, snap je? Ik schrijf echt geen songs om mensen nog díeper in de put te duwen, hè! (lacht)

C’est la vie

Uit op Dead Oceans. Phosphorescent speelt op 23/10 in de Botanique, Brussel. Alle info: botanique.be

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content