‘Don’t you want to have a little fun?’ vraagt Max Colombie, kort nadat hij met zijn band Oscar and the Wolf het podium van een uitverkochte AB op is gewandeld. Het antwoord laat zich raden. De zanger wordt door het Belgische publiek namelijk geadoreerd als een bona fide popster.
Max Colombie is een volbloed romanticus, die voortdurend hunkert naar het onbereikbare. Geen wonder dus dat hij tegenwoordig een in Italiaanse neorenaissancestijl opgetrokken kasteel in Kortenberg bewoont, met een landgoed van zestien hectaren waar hij, ‘far from the madding crowd’, kan mediteren over onmogelijke liefdes, zoals die worden gepresenteerd in de film Call Me By Your Name van Luca Guadagnino.
In de voorbije tien jaar zijn Oscar and the Wolf niet alleen razend populair geworden op het Europese continent, de groep heeft ook fans in Turkije en Israël. Haar muziek houdt het midden tussen de eigentijdse r&b van Frank Ocean en The Weeknd, Europese elektro en kwetsbare soulpop met een manstreamrandje. In het gewone leven is Colombie dodelijk verlegen, maar het podium is voor hem een vrijplaats waar hij ongeremd flamboyant en excentriek kan zijn.
Op zijn pasverschenen derde plaat The Shimmer, geproducet door Jeroen De Pessemier van The Subs, toont de zanger, dertig inmiddels, een volwassener en introverter versie van zichzelf. Dat resulteert in een intimistisch werkstuk vol donkere verlangens, waarop hij meer dan ooit een evenwicht zoekt tussen licht en donker, liefde en lust, droom en werkelijkheid, euforie en verstilde wanhoop. Oscar and the Wolf grossiert dit keer minder in dancefloor killers en wat vaker in etherische, ingetogen songs. Iemand omschreef het geluid van de nieuwe lp al als ‘queer noir’ en dat is een term waar we ons best in kunnen vinden.
Lakens
Na een lange afwezigheid komen Max Colombie en de zijnen zich vanavond warm spelen in de AB, maar voor een gezelschap dat al in uitverkochte bunkers als het Sportpaleis en de Heineken Music Hall of op de grote podia van Pukkelpop of Tomorrowland heeft gestaan, valt dat nauwelijks een ‘big deal’ te noemen. De setting is voor de gelegenheid aan de sobere kant: aan waslijnen boven het podium hangen, op verschillende hoogtes, enkele witte lakens te drogen en tijdens de trage, met een flardje reggae gelardeerde opener The Game, gaat een reeks rookkanonnen af. Simpel. Zelfs de outfit van Colombie – zwart leren jack, glittermuts, enkele opzichtige juwelen- is voor zijn normale doen nogal gewoontjes. Wel verbergt de frontman zijn ogen achter een zonnebril. Want om Timbuk 3 te parafraseren: ’the future’s so bright he’s got to wear shades’.
Meester Max vraagt ons meteen de handen in de lucht te steken. Voorlopig hebben we nochtans geen vragen. Na Exotic, amper acht minuten in de set, volgt al een eerste ovatie. ‘Neen, na twee nummers ga ik heus nog niet huilen’, roept de zanger geëmotioneerd. Opvallend is wel dat hij zijn publiek consequent in het Engels adresseert -jawel, hij kent zijn talen!- en dat hij, zeker tijdens de instrumentale passages, rondtolt als een draaiende derwisj. Daarbij zwaait hij wild met zijn armen. Helaas kunnen we niet altijd uitmaken of Colombie zich nu aan een dansje waagt, dan wel of hij enkele oefeningen doet die hij van zijn kinesist heeft meegekregen. Tijdens het van Raving George geleende You’re Mine zet hij zijn zonnebril af, wat bij de fans aanleiding geeft tot verrukte kreetjes. Zeker als kort daarna ook nog blauwe laserstralen zich met elkaar verknopen in het luchtruim van de AB.
Objectief bekeken hebben de nummers niet zoveel om het lijf. De minimalistische inkleding, met synths, een vaak onhoorbare gitaar en livedrums in combinatie met geprogrameerde beats, levert wel een herkenbare sound op, maar het procedé is zo goed als altijd hetzelfde. Af en toe valt een song stil, waarna steevast een ontlading volgt. Zoveel eenvormigheid, ook van tempo, wordt na verloop van tijd toch een beetje saai. Bovendien is Max Colombie een beperkte zanger, al stellen we vast dat er ook een verleidelijke falset in zijn keel huist. Jammer dus dat die zo zelden wordt losgelaten.
Trampoline
Gelukkig zitten er ook enkele sterke songs in de set. James, een intriest maar sensueel dansnummer, schreef Colombie voor het zoontje van een tragisch verongelukte neef. Ook Livestream, met de dienstmededeling ‘I’m your night life superstar’, springt eruit, net als het fraaie Ghost of You, één van de weinige momenten waarop de gitaar vrij spel krijgt en waarin de geest van Bon Iver rondwaart. De zanger laat niet na de toeschouwers op een slimme manier voor zijn kar te spannen: ‘Let’s do this thing together, OK?’, stelt hij voor bij de intro van Breathing. En jawel, de hele zaal zingt mee. Tijdens Fever wordt de Brusselse muziektempel dan weer omgetoverd in een zweterige discotheek: het publiek springt op en neer alsof Oscar & The Wolf een onzichtbare trampoline hebben laten aanrukken. Wedden dat de parketvloer van de AB voortaan enkele gaten vertoont?
De frontman noemt zijn begeleiders weliswaar ‘My family’, maar in de praktijk worden ze tijdens de show tot nauwelijks zichtbare figuranten herleid. Alles draait om Colombie, die in zijn eentje verantwoordelijk is voor ieder muzikaal en visueel detail. Maar als ter hoogte van Touch Down– wéér lasers, wéér rookspuwende machines- de set opnieuw lijkt te beginnen, krijgen we toch een joekel van een déjà vu-gevoel. Net wanneer de boel dreigt in te zakken, blijkt dat Oscar and the Wolf voor de finale nog enkele knallers hebben bewaard: Princes, waarmee het zeven jaar geleden allemaal écht begon, en het met zwierige strijkers-uit-een-doosje omzwachtelde Joaquim.
Het geile Nostalgic Bitch (Colombie is zelfs nostalgisch naar dingen die hij nooit heeft meegemaakt) heeft alles om een toekomstige hit te worden. In het immens populaire Strange Entity, geserveerd als laatste extraatje, laat Max Colombie het zingen zelfs grotendeels aan het publiek over. Goed, het is een concert met enkele schoonheidsfoutjes, maar dank zij het enthousiasme van de fans wordt de terugkeer van Oscar and the Wolf alsnog een bescheiden triomf. ‘It’s not us, it’s you’, zegt de zanger tot afscheid. Ha, zo hoort u het ook eens van iemand anders.
DE SETLIST: The Game / Exotic / James / You’re Mine / Livestream / Your Choice / Breathing / Fever / Undress / So Real / Ghost of You / Crystalline / Touch Down / Princes / Joaquim // Nostalgic Bitch / Strange Entity.
Oscar and the Wolf concerteren op 30 april 2022 in het Antwerpse Sportpaleis.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
