Ontsmettingsgel in de gitaarhoes: deze artiesten waren op tournee toen het coronavirus uitbrak

Deze zomer blijft zo goed als elke tourbus in de garage staan en zit merch stof te vangen, maar een goede maand geleden traden deze artiesten nog op in het buitenland. De laatste tours voor de lockdown.

Heel wat bands moeten hun voorjaarstournee afzeggen, de festivalzomer slaat een jaar over en het najaar wordt of heel druk of wacht hetzelfde verdict als de zomer. April en mei zijn de standaard tourmaanden, de meeste Belgische bands moesten dan ook nog op tour vertrekken toen de al veel besproken grenzen van Europa écht dicht gingen. De meeste, maar niet allemaal. Amenra zat in Rusland toen ons land in lockdown ging. Amelie Lens was in India wanneer het virus daar de kop op stak en rockfotograaf Geert Braekers en tourmanager Gregory Lambrechts maakten het prille begin van de crisis in het toen nog nietsvermoedende Amerika mee.

Kriskras doorkruiste Gregory Lambrechts als tourmanager van Amerikaanse punkband Spanish Love Songs sinds half februari de VS, van oostkust naar westkust. Door de dreiging van het virus werd de tour een maand later een halt toegeroepen in St. Louis, Missouri: boekings- en managementkantoor Live Nation riep als eerste al zijn muzikanten terug. Heel snel gingen grenzen dicht en was vliegen tussen VS en Europa niet zomaar meer mogelijk. Twee gecancelde vluchten en wat heen- en weer gereis tussen Amerikaanse steden later, kon de Antwerpenaar vanuit Chicago toch terug naar huis vliegen.

‘Toen we toekwamen in de VS, was er nog niets aan de hand’, vertelt Lambrechts. ‘Vijf dagen later kregen we allemaal serieuze griep, misschien hadden we toen gewoon het virus te pakken. Toen we beter waren, zaten we in Californië en was alles heel fijn, tot de sfeer begon om te slaan.’ De band legde zichzelf dan maar voorzorgsmaatregelen op: ze gaven elkaar geen hand meer en bleven na de shows backstage. Maar Lambrechts deed als tourmanager ook de merch en moest elke avond zo’n 500 tot 1000 mensen zien.

Het springen, dansen, trekken en duwen tijdens de optredens verliep zoals gewoonlijk. Achter de merchstand moest hij blijven herhalen dat hij geen handen wou schudden en afstand wou bewaren. ‘In Amerika is de frank heel laat gevallen. Op binnenlandse vluchten was er amper controle. In België mochten we echter niet van het vliegtuig stappen zonder aan social distance te doen, terwijl we net acht uur in een kleine ruimte in de lucht zaten.’

De laatste show van Spanish Love Songs was er heel snel en werd pas een paar uur voor aanvang afgelast. Misschien wel net op tijd: Lambrechts’ collega-tourmanager van Pool Kids, de openingsband van Spanish Love Songs, is meteen na de tour opgenomen in het ziekenhuis met het coronavirus. Hij is ondertussen genezen.

Ook Gentse rockfotograaf Geert Braekers tourde de eerste helft van maart door de VS. Hij ging mee met Emma Ruth Rumble, een singer-songwriter uit Kentucky die het voorprogramma speelde van Zweedse postmetalband Cult of Luna. Er werden geen shows afgelast, maar Braekers zag wel het publiek slinken. Verder verliep alles zoals gepland: hij ging na de tour een week op vakantie in Los Angeles en vloog zoals voorzien terug. Behalve de onheilspellende berichtgeving, gesloten musea en een mondmasker hier en daar, merkte hij amper iets van de nakende crisis. Maar een paar dagen na zijn terugvlucht, werden de grenzen van Californië gesloten.

Rond diezelfde periode en dichter bij huis speelde Amelie Lens in Bulgarije op 7 maart wat uiteindelijk haar laatste show van het voorjaar werd. Een weekend daarvoor zou ze aan de andere kant van de wereld draaien, maar ze annuleerde uit voorzorg het tweede deel van haar tour in Azië, de shows in Taipei, Tokyo en Seoul. ‘De kans dat ik niet terug zou geraken was te groot.’ En gelukkig maar, ‘want veel van mijn vrienden zaten enkele weken vast aan de andere kant van de wereld. Sommige hotels gingen in lockdown, niemand mocht zijn kamer nog in of uit.’

Het eerste deel van die tour ging wel gewoon door: eind februari was ze in India. ‘Vooral tijdens het overstappen, viel de crisis heel erg op. In Abu Dhabi Airport droegen veel mensen, en alle personeel, een mondmasker. Ik was al sinds midden februari heel voorzichtig, raakte geen deurklinken aan en probeerde niet aan mijn gezicht te komen. Het was best vreemd om in België te landen en te zien hoe we het hier nog niet zo serieus namen. Ik vroeg mij soms af of ik niet wat overdreef met mijn mondmasker en mijn flesje handontsmetting.’

Evenwel, en terecht zo bleek, in de weer met flesjes ontsmettingsgel tussen gitaarcases en ander gear, was Amenra. Het postmetalcollectief reisde half maart – toen België in lockdown ging – naar Rusland voor vier shows. Die waren uitverkocht, vertelt Colin Van Eeckhout. ‘Het is iets heel eigenaardigs, populariteit en territoria. In Griekenland trekken we volle zalen, maar wat verderop in Bulgarije liggen ze minder van ons wakker. In landen die het moeilijker hebben, Rusland en Griekenland bijvoorbeeld, voelen we een honger naar onze soort muziek. Ik denk dat jongeren die weinig uitzicht hebben op een job en een toekomst zich herkennen in de muziek. Het wordt een aanklacht tegen wat allemaal misgaat.’

Dat kan vandaag wel tellen. Al was er toen in Rusland nog geen vuiltje aan de lucht. ‘We kregen bezorgde berichten van thuis, terwijl we daar nog in zalen van duizend man speelden en na de eerste shows foto’s trokken en handjes schudden.’

Ook Rusland zag even later in dat covid-19 niet de zoveelste griepvariant is. ‘Op de trein tussen Moskou en Sint-Petersburg ijsbeerde een politieman met een warmtecamera om de temperatuur van de passagiers te checken. Ik weet niet wat ze zouden doen als iemand koorts had. Af en toe voelde iemand van onze crew zich niet zo goed, maar die was daarom niet noodzakelijk met het coronavirus besmet. We waren bang dat we niet allemaal op het vliegtuig zouden mogen.’ Amenra kon goed en wel terugkeren, maar bevriende artiesten zaten vast in Nieuw-Zeeland of mochten hun land niet meer in.

Overal lees je hoe anders een wereld na corona wordt. Zal de moshpit nooit meer hetzelfde zijn? ‘(Lacht) Dat zou mij verwonderen. Ik denk dat de jeugd zich er het snelst zal over zetten. Maar ik geloof inderdaad dat er een voor en na de crisistijd zal zijn. In Japan zijn mondmaskers bijvoorbeeld al veel langer ingeburgerd, daar houdt wie ziek is zijn bacteriën bij zich. Dat kan hier zijn intrede krijgen. Eigenlijk is dat een best logisch en heel sociaal gebaar.’

Tot het allemaal zover is, houdt Van Eeckhout zich vooral met zijn kinderen bezig en met wat hij in een anderhalvemetersamenleving nog voor de band kan doen: lay-outs maken en foto’s selecteren. Het valt uiteindelijk allemaal best mee: ‘We hadden het er in Rusland ook over: we zijn bij wijze van spreken nog altijd niet opgeroepen om ergens te gaan vechten voor ons vaderland. Uiteindelijk is wat wij nu moeten doen – Netflix kijken in ons huis met internetconnectie en kasten vol eten – zo erg niet. Het is heel eigenaardig hoe je een stuk van uw vrijheid moet opgeven voor een hoger ontastbaar doel, maar je moet alles in perspectief zien.’